[Open RP] Axel..What have you done..

Als het vosje haar zegt dat hij heel lief is is elisa al meteen een stuk meer op haar gemak. In iedergeval bij het vosje.

Ik ben elisa, en jij?

noroi ,

ik veveelde me, ik hoopte dat die wachter snel zou komen...
ik vroeg haar of ze zin had in een spelletje, heb je zin in tikkertje?

Elisa knikte enthousiast ja wanneer noroi vraagt om tikkertje te spelen. Ze kijkt nog even naar de mens, maar angelique was tussen hen dus zij zou hem wel tegenhouden. Snel tikt ze noroi en rent weg

jij bent!

ze wou wel spelen, het was lang geleden dat ik tikkertje had gespeeld, en ik vond het leuk! ik rende achter haar aan en tikte haar, daarna tikte ze mij en zo gingen we heel lang door, na een tijdje was ik erg moe en ging ik ergens liggen, ik viel al snel in slaap

De wachters kwamen maar niet. Ondertussen had Elisa Angelique gevonden en was ze met het vosje beginnen spelen. Angelique hield haar adem in en wachtte voorzichtig af. Na enkele seconden bleek er geen gevaar te zijn voor Elisa. Angelique vond het amusant om de twee bezig te zien. Een lichte glimlach verscheen op haar gezicht. Ze draaide zich om en keek naar de jongen, voorzichtig stapte ze dichterbij.

Gaat het? vroeg ze zacht. Kan ik je ergens mee helpen?









OOC: sorry voor de late reactie, heb het rl erg druk gehad

ik was nog een beetje aan het slapen, ik keek naar de vlinders en insecten die door de lucht vlogen, ik hoorde angelique en axel praten.... waar hadden ze het over? ze wisten niet dat ik meeluisterde, ik wachte af...

''uw..'' Het was alsof ik wakker schrok uit een lange droom. die mij lang in zijn greep heeft gehad.

ik zag Noroi wegrennen naar iets. ik schonk er even geen aandacht aan.
De elvin kwam naar me toe. Gaat het? Kan ik je ergens mee helpen? Ze klonk een beetje verlegen.

Ik wilde net gaan antwoorden toen ik een pijnsteek in mijn bovenarm kreeg. au..
Toen ik de pijnlijke plek aanraakte voelde ik vocht: Bloed. Ik deed mijn al half kapotte shirt uit. en legde het op de grond.
Ik knielde en sneed er met een klein mesje een stuk vanaf. ik deed het stukje stof rondom mijn bovenarm. Kun je het voor me straktrekken? Aan de blik van de elvin te zien had ze niet vaak te maken gekregen met bloed.
Terwijl de elvin twijfelde of ze mijn verband nu wel strak moest trekken, keek ik rond naar Noroi. Zijn lichaam zag ik niet maar zijn ogen flikkerden door een struik heen. Ik keek naar hem terug met een plagerige blik: "Ik zie je heus weeel''. Voor een moment zag ik iets naast hem. maar ik zal het me wel verbeeld hebben.

Ik voelde me moe. En iedereen om me heen was energiek. hoe kunnen ze allemaal nog energie overhebben na zo'n gevecht. en de zorgen? Het land word misschien aangevallen. moeten we niet iemand waarschuwen?
Plotseling overviel schaamte me. Zo heroisch en verantwoordelijk had ik me in mijn leven niet gedragen... Heb ik dat recht nog wel..

Ik keek naar de Elvin, Kijkend of ze me zou helpen..

OOC": ook sorry mensen:P khad het even heel hectisch RL.

opeens merkte ik dat er iets naast me lag... het was een andere vos, ik herkende haar... ze zag er ongeveer hetzelfde uit als ik, iets groter mischien, en ze was bruin/geel, als een woestijnvos, ze was boos... wat doe jij hier? waar was je... je was opeens weg, kom nu terug, we hebben niets met die wezens te maken! ik schrok, opeens wist ik alles weer! ze was familie, waar is je steen? ik bedacht me opeens dat die nogsteeds bij axels verband zat... je hebt toch niet... nee! je bent toch niet met die mens meegegaan? zeg alsjeblieft nee... alsjeblieft... sorry, ik ben inderdaad met hem meegegaan, en ik blijf voor nu bij ze, sorry chiyou, ik ga nu niet mee... ik schrok wel, maar dit was geen keuze tussen haar en axel, ik moest nu bij axel blijven, om dit land te redden van dat leger, het spijt me






(((even voor de duidelijkheid, de andere rp waar ik nu aan meedoe heeft niks met deze rp te maken, in allebei zit dezelfde noroi maar met een ander geschiedenis, en de schuine tekst is een taal die alleen vossen en dieren die op vossen lijken begrijpen, )))

Nadat Angelique gevraagd had of ze de jongen kon helpen, zag ze dat hij een grimas trok en zijn arm aan raakte. Angelique zag dat hij een van z'n t-shirt uit deed en dat hij met een mes er een stuk uit sneed. Hij vroeg of ze met het stuk t-shirt dit rond de wonde kon strak trekken. Angelique deed wat hij vroeg, maar ze vond toch dat mensen rare manieren hadden. Voor ze iets kon zeggen zei hij iets richting de struiken. Angelique keek even op tegen wie of wat hij het had, maar zag niets. Ze keek met een wenkbrauw opgetrokken terug naar hem en zag dat hij helemaal uitgeput was. Het leek of hij zich zorgen maakte. Het enige wat ze kon doen, is hem proberen gerust te stellen en hem proberen te transporteren naar haar boomhut zodat hij terug op krachten kon komen.

Zachtjes duwde ze tegen de jongen zijn borst, zodat hij zou liggen. Angelique ging naast hem op haar knieën zitten en nam de gekwetste arm met twee handen vast. Haar handen begonnen te tintelen en ze werden warmer en warmer. Opeens was er een knal...

Angelique stond opeens in een mistige omgeving. Achter de mist leek wel een fel licht. Ze zag ook een oude, wijze man staan.

Angelique sprak opgewekt tot een wijze man die ze kende, Tuatha De Dannan:

Quel Re. Saesa omentien lli. Nae saia luume.

De man glimlachte. In gedachten vroeg Angelique raad aan hem en kreeg ze ook een antwoord.

Als slot sprak ze de man nog aan.

Vanya sulie Tuatha De Dannan.
De knal was er weer. En Angelique stond in haar boomhut. Door de kracht lag de jongen in een van de zetels. Voorzichtig haalde ze het stukje stof van zijn arm. De wonde was volledig weg...

ik nog steeds naast chiyou kijk naar axel en angelique, opeens is er een knal en zijn ze allebij weg... ik schrik, ik weet niet wat ik nu moet doen... opeens begint chiyou weer te praten ik zij het toch, mensen zijn niet te vertrouwen, ze verlaten je gewoon als je even met je familie praat! komt toch mee! je weet dat wij (je familie) je niet zouden veraden! nu ben ik boos, zij weet niets over andere wezens, als je in mijn clan was gebleven had ik niet eens geweten dat er andere wezens bestonden dan vossen en prooien! jij weet niets! in onze clan leer je niets over andere wezens, de oudere doen alsof ze niet bestaan en als je er toch achterkomt doen ze alsof het onbetrouwbare wezens zijn die je bedriegen waarneer ze kunnen, natuurlijk bestaan dat soort wezens, maar niet iedereen is zo! ik vond het altijd al vreemd dat wij de enige goede betrouwbare wezens zouden zijn, dus ik ging de wereld in, ik ondekte veel dingen, op een bepaald moment raakte ik mijn geheugen kwijt en kwam ik axel tegen, ik ik wist nogsteeds niets en besloot met hem mee te gaan, tot nu toe wal ik alles vergeten... maar nu ben ik alleen

Ik voelde me moe terwijl ik lag. De elvin zat naast me, ze deed iets: maar mijn zicht was zo vervaagd dat ik niet kon uitmaken wat.
Ik wilde mijn ogen sluiten, en gaan slapen. Ik gaf na een lange tijd toe aan mijn lichaam...

Toen ik mijn ogen opende was ik ergens anders. Ik schrok, en spurde op uit mijn zittende positie.
Ik zag de elvin in een hoek van de kamer. W.. waar ben ik? En hoe kom ik hier?

nadat ik een beetje bekomen was van de schrik, keek ik rond de kamer. Het leek op een boomhut, en er stonden verschillende meubelen. o.a. een paar zetels, een tafel, een bed en kast. Ik denk dat dit haar huis is, althans het leek in alle levensbehoeften voorzien. Ook stond er een klein altaartje in de hoek van de kamer, ik besloot dat het maar niet mijn zaak was om er naar te vragen.

Plotseling besefte ik dat ik Noroi miste. Waar is noroi? is hij nog steeds in het bos? Ik was gehecht geraakt aan het kleine beestje en ik wou eigenlijk dat ik m overal mee naar toe kon nemen.

Terwijl ik alle gebeurtenissen langzaam verwerkte en nog eens afspeelde als een film, kreeg ik de zorgen die er waren weer terug...
Moeten we niet een koning waarschuwen dat zijn land word aangevallen?

ik bedacht me opeens dat x mijn steen nog had, zo kon ik hem vinden! hey chiyou, je mag het zelf weten, ik ga nu weg, ga je meer of ga je terug naar de clan? ik wist niet wat ze zou zeggen... is er, als ik mee ga, een kleine kans dat ik je overhaal? nee, zeker niet! wou ik zeggen, maar dan zou ik mijn lieve zusje nooit meer zien en zou ik alleen zijn voor een tijdje... misschien.. riep ik terwijl ik al weg rende ze vroeg: waar gaan we eigenlijk naar toe? mm, hoe activeerde ik de steen ook alweer? ik wist het weeer, ik had het nog nooit eerder gedaan, maar ik wist hoe het moest... ik concentreerde me en zag de blauwe energie en aura van mijn mooie steen door het bos zigzaggen, we volgen dit spoor! en we rende weg...

Angelique bestudeerde de jongen. Eigenlijk hadden elfen en mensen wel veel gemeen met elkaar. Behalve, sommige mensen kon je echt niet vertrouwen, maar dat had je ook onder alle soorten wezens. De jongen werd wakker, net alsof hij ontwaakte uit een of andere nachtmerrie.

W.. waar ben ik? En hoe kom ik hier?

Voor Angelique kon antwoorden zei hij weer iets.

Waar is noroi? is hij nog steeds in het bos?

Noroi, waarschijnlijk het witte vosje....

Noroi zal zijn weg wel vinden. Probeerde ze hem te troosten.

Moeten we niet een koning waarschuwen dat zijn land word aangevallen?

Op deze vraag giechelde Angelique heel meisjesachtig.

Hier is helemaal geen koning, en door die soldaten voor de poort moet je helemaal geen schrik hebben. Enkel in het bos, daar leven gevaarlijke wezens. En Sephiroth, die durft wel eens naar het dorp komen.

Bij het uitspreken van Sephiroth's naam, kreeg Angelique nog steeds kippevel en koude rillingen.

we waren nu behoorlijk dicht bij waar mn steen dan ook was, en waar mijn steen was was axel dus ook, chijou was onrustig, wat is er? ze antwoorde eerst niet hallo! ben je er nog? ze shrok op huh? oh, ja ik ben er hoor. dat was niets voor haar.... normaal was ze altijd opgewekt en vrolijk. Wat was er mis? is er iets? en opeens schoot ze weg.... ik wacht uren op haar, later die dag liep ik nog even door maar ze kwam niet terug. Ik was moe en alleen, maar ik liep door! ik ving af en toe wat eten en ruste wat uit, maar nooit lang. Ik liet wel altijd iets achter zodat als chijou nog zou komen ze me zou vinden, maar ze kwam niet, ik meende haar te hebben gezien die nacht, maar de rest van de groep was er ook, en dat was niet mogelijk! ik had het vast gedroomd.... toen kwam ik eindelijk aan bij de boomhut, daar moest ik naartoe, maar hoe kwam ik binnen? ik kon niet klimmen ofzo... dus.... ik huilde, net zoals wolfen huilen naar de maan, huilde ik. ik had nog nooit zo een hard en verdrietig geluid gehoord, was ik dat?

Het werd nacht. Ik zat op het kleine balkonnetje dat de boomhut had om naar beneden te klimmen. naast me lag een touwladder. Ik keek naar de zonsondergang, de grote bloedrode zon ging bijna onder.

Noroi was nog steeds niet terug, Ik vraag me af waar hij is en of hij echt wel de weg hiernaar toe kan vinden. Ik speelde met zijn blauwe steentje, er leek vanbinnen een klein lichtje te flikkeren.

Ik keek weer naar de zonsondergang. ik gaf het nog 5 minuten, dan zou duisternis alles verzwelgen wat eerst baadde in licht. De elvin had al kaarsen aangestoken om haar boek te kunnen vervolgen. het was een oud en groot boek. Wat zou erin staan? Ik herkende het boek niet, waarschijnlijk dus iets wat het menselijke ras niet mocht weten.

Ik moest ophouden met mezelf steeds vragen te stellen, ik krijg er toch geen antwoord op, En ik stond op. De zon ging bijna onder.
Ik moest er gewoon nog even naar kijken. De boomhut was op de exacte hoek gebouwd zodat je naar de zonsondergang kon kijken. Zou de elvin dat expres gedaan hebben of zou het gewoon een gelukje zijn geweest nadat de elvin de hut gebouwd had.

Nacht viel, achter me kwam een kleine lichtbron van de kaarsen die de elvin had aangestoken. Ik besefte dat ik haar naam niet eens wist.

Na een tijdje dacht ik dat ik iets hoorde: Noroi? Ik greep de touwladder en sprong ermee naar beneden. Ik had geluk dat de touwladder gemaakt was van een soort plant. De vezels gaven nog een stukje mee voordat ik te pletter viel op de grond beneden me. Ik zag nog net de Elvin achter me opkijken.

Noroi! Ben jij dat?! Ik voelde dat Noroi er was, maar ook nog iets anders.. Iets groots.
Ik keek naar het lichtgevende steentje. Ik voelde me er ongemakkelijk bij.
Ik zag hen niet.. Maar zij mij wel..

Angelique zat in een hoekje te lezen. Ze las over alchemie. Over de randen van het grote boek hield ze de jonge knaap af en toe in de gaten. Ze vond hem bijzonder maar ook een beetje raar.

De zon ging onder en het begon te schemeren. Dit weergaf een magische gloed over de hutten in het dorp. Zonder enig geluid stak Angelique enkele kaarsen aan. Daarna ging ze terug in haar boek lezen.

Een tijdje later sprong de jongen recht en donderde met een luide knal naar beneden. Angelique keek over het luikje en hij zat daar in zich zelf te praten. Angelique fronste. Was De Mens altijd zo raar? Tegen wie zou hij praten? En waarom was hij zo onrustig.

Angelique kon het niet laten om de jongen te volgen. Heel elegant kwam ze op de grond terecht. Ze stond naast de jongen die nog op de grond lag.

Zeg... Jongen... Heb ik je soms verkeerde besjes gegeven? vroeg ze met een glimlach. Hopelijk wist hij waarop ze doelde.