[Open RP] Axel..What have you done..

dit bedoelde ik ja, maar ik ruik geen wachter, er moet een andere manier zijn om binnen te komen... ik ren een rondje om de poort maar je kunt er niet omheen... eroverheen? het was behoorlijk hoog, dat lukte axel misschien maar mij niet denk ik ik raakte gefrustreerd, we hadden zoveel gedaan om hier te komen en nu dit, ik schaamde me ook, ik had hem beloofd dat er een wachter zou zijn, wat nu? het kleine vogeltje zat traag op de poort een framboos te eten die hij van de andere kant had, om mij te pesten, ik werd heel boos op het vogeltje, is dit zijn dank ?

wow... De poort was erg groot, en zo midden in het bos...
Ik keek naar Noroi, hij keek ergens naar. volgens mij keek hij naar een vogeltje dat op de poort zat. had het betekenis? ik betwijfelde het..

De poort was gemaakt van hout, met een stenen rand. op het hout waren prachtige figuren ingekerfd en vele tekens. de meeste kende ik niet.. onze volgende stap was erg duidelijk: door de poort.

Ik liep naar de poort, Noroi volgde me niet. ik keek om:
Vaak wanneer mensen voor een probleem staan proberen ze het meest logische nooit, omdat ze denken dat hun vijand dat ook al heeft bedacht. Vaak zijn het pure dromen!
En ik ging voor de meest rechtstreekse aanpak. ik duwde tegen de linkerdeur van de poort. het voor geen milimeter mee:
Maar soms ook wel.. zuchtte ik, zo zacht dat ik hoopte dat Noroi het niet hoorde.
ik gaf een ram op de deur: niets, zelfs geen krasje. Eerder krasjes op mijn hand....

Ik keek naar Noroi: Weet je hoe we erdoor kunnen?

ik had geen idee, er zou een wachter moeten zijn..., ik kan er mischien een gat onderdoor graven maar niet groot genoeg voor ons beiden, je kunt er niet overheen he? net toen we aan het praten waren begon ik weer te trillen... het leger was er... en niet verweg ook, ik was in shock, ik kon niets meer... niet lopen niet kijken niet praten...

Er zou een wachter moeten zijn..., ik kan er misschien een gat onderdoor graven maar niet groot genoeg voor ons beiden, je kunt er niet overheen he?

Noroi begon te trillen, het was een heel angstig gezicht.. Een vosje wijdbeens hijgen en haar mooie vacht stond recht overeind.
ik tilde haar op, en drukte haar zachtjes tegen me aan.. Stil maar.. Het komt wel goed.. haar vacht prikkelde in mijn brandwonden, die nog steeds verrekte zeer deden. maar niet levensbedreigend meer waren..
Zijn staarten stonden recht overeind, was hij dan ergens bang voor? Ik keek om me heen, ik zag niks..

Noroi gebaarde me dat ik haar op de grond moest zetten en moest volgen. dus dat deed ik: Het uiteindelijke resultaat was dat we verborgen zaten in bosjes naast het pad.. Wat doen we hier? fluisterde ik. Maar ik gehoorzaamde Noroi wel, ik bleef braaf liggen wachten..

Na ongeveer 15 minuten hoordde ik paardenhoeven.. ''o..o..''. Ik gebaarde snel naar Noroi dat ze Doodstil moest zijn.
Ik keek voorzichtig uit de bosjes, ik zag dezelfde ruiters maar ook nog iets anders, ongeveer een groep van 10 man draagden een houten paal. met op een eind de schedel van een ram. een stormram! Gaan ze de poort openbreken?

hun waarschijnlijke leider riep: ''Oke mannen, ram die poort in! En geen getreuzel! De rest van het leger kan ieder moment hier zijn!''
de mannen gehoorzaamden hun leider en gingen klaar staan om de stormram te gebruiken.

maar waarom? naar wat zijn ze zo wanhopig opzoek?

en inderdaad ik had gelijk, daar kwamen de soldaten, dit keer waren het er meer en hadden ze een stormram bij zich... ze begonnen op de poort los te beuken, het hout begon te kraken... waar bleef die wachter, hij zou er iets aan moeten doen... als die soldaten binnen zouden komen zouden ze alles platbranden, zoals mensen gewoonlijk doen met bossen... ik weet niet waarom ik dat dacht, ik wist helemaal niks over mensen, of was ik er een geweest ? ik wist het niet, maar dit was niet de tijd om daar overna te denken... ze hadden de poort bijna, wat moest ik doen? ik had zin om ze af te leiden en aan te vallen, maar dan zouden er 5 achter mij aan gaan en mij doden en de rest zou dan gewoon door gaan met rammen , wat moest ik doen? we konden ze nooit aan... ik had opeens een idee, het was eigenlijk geen idee meer een gevoel, zovan dit moet ik nu doen, ik rende ongezien naar het bos aan de overkant van de weg en deed een paar dingen, na een tijdje gingen twee mensen kijken wat het was, ze kwamen terug schreeuwend dat er een enorme demon in het bos zat, toen moest natuurlijk iedereen kijken en werd de stormram even aleen gelaten, ik liep triomfantelijk en heel trots naar de plek waar axel zat, die zijn voorlopig nog even bezig, ik kon een klein lachje niet onderdrukken, en nu wat ? vroeg ik axel, nog steeds grijnzend, axel keek me erg verbaast aan, ik bedacht opeens dat er nog steeds soldaten in de bosjes zaten die elk moment terug konden komen... ik had nog steeds geen idee wat we nu moesten doen...

Noroi rende stiekem naar de overkant om de soldaten of te leiden. Ik durfde hem niet terug te roepen, in angst dat de soldaten het hoorden. een paar mensen zagen hem en gingen kijken wat het was.. ''O..O...''
Maar in plaats van dat de soldaten Noroi pakten kwamen ze gillend terug dat er een gigantische demon aan de andere kant van het bos was. Iedereen ging kijken wat er aan de hand was en ze lieten de stormram alleen.

Dit was mijn kans, hier doelde Noroi op. ik sloop uit de bosjes en probeerde een oplossing tot het probleem te vinden: De poort was gehavend. zelfs een trap van mijn been zou het nu openbreken. maar ik ga die soldaten niet binnenlaten: ik op een of andere manier het voorgevoel dat de soldaten iets slechts in de zin hadden.
Ik probeerde de stormram op te tillen: Maar hij was veel te zwaar om in mijn eentje te tillen.
''Argh, wat nu?''

De kop van de stormram had de schedel van een ram erop gemonteerd. als ik die eraf kon krijgen..
Maar hoe? Ik keek naar de bosjes, die soldaten zouden snel terugkomen...
Noroi sprong uit de bosjes en rende snel naar me toe.

Noroi, help! Hoe krijgen we de schedel eraf?!?

we renden naar de ram, hoe kregen we die schedel eraf? het was vastgemaakt met stevige spijkers, we hadden niet veel tijd meer... we moesten vuur hebben, dan konden we de kop eraf branden, het was zeer brandbaar hout, dat zou in een minuut opgevikt zijn, maar hoe kwamen we aan vuur?
ik zag dat een paar manen alvanst terugkwamen, ze hadden een vakkel bij zich... axel, help me schreeuwde ik we renden naar ze toe, laat de fakkel niet uit gaan! we renden naar ze toe, het waren er 4...

De ochtenstond had weer goud in de mond. De zonnestralen schenen op Angelique haar gezicht toen ze wakker werd. Dat toverde meteen een glimlach op haar gezicht. Ze ging even naar Elisa kijken of ze nog sliep. En ja, ze sliep nog als een roosje. Angelique besloot om maar eens nootjes en besjes te gaan halen als ontbijt. Ze huppelde vrolijk door het dorp, maar het bleek dat iedereen nog sliep. Toen ze in het bos aankwam zorgde de zonnestralen voor een feeëriek uitzicht. In de verte richting de poort hoorde Angelique stemmen van wezens die ze nog niet gezien heeft. Ze twijfelde: "Zou ik nu eens gaan kijken wie daar staat of zou ik gewoon verder doen". Angelique besloot om even naar de frambozenstruik te huppelen en enkele frambozen te plukken. Na een tijdje hoorde ze in de verte een vorm van paniek en angst. "Misschien heeft iemand hulp nodig". Bliksemsnel stond Angelique aan de poorten. Verderop zag ze een dier en iets dat op een mens leek. Ze hield haar handen vast aan de tralies en probeerde zich op het duo te concentreren zodat zij zagen dat iemand hen bekeek en dat ze dichterbij kwam. Vol spanning, maar met een klein hartje, bleef Angelique geduldig wachten.

we waren aan het vechten, ik zag vanuit mijn ooghoek dat er iemand keek, na een half uur wonnen we, maar het vuur was uitgegaan... ik riep dat ze de poort open moest doen, ze aarzelde ..SCHIET OP! reip ik, ze aarzelde nog steeds.. er kwamen meer mensen terug vanuit de bosjes, door de poort was onze enige kans...

nu zag ik pas naar wie Noroi riep. Er stond een elf achter de poort. Terwijl ik naar haar keek vloog een zwaard langs mijn hoofd.
Wow! snel bukte ik. greep een mes van mijn riem en sneed hem eerst in zijn pols. De soldaat schreeuwde het uit, maar hij maakte het niet af.. ik stak snel het mes tussen zijn ribben: en zijn adem werd onderbroken doordat zijn longen volliepen met bloed.

Noroi en ik rende naar de elf toe, geen idee of het een man of vrouw was. maar aan de geluiden te horen kon het niet lang duren voordat de rest van de soldaten er waren. Waarom vielen ze zo onmiddelijk aan toen ze ons zagen.
Daar zijn ze! Grijp Ze! had er eentje geroepen. Waren ze naar ons op zoek? Ik was nog niet eens zo heel erg vijandig. maar toen ze hun zwaarden trokken moest ik snel een keuze maken. Ik haatte moorden, maar als ik moet kiezen tussen hen of mijzelf.. is de keuze snel gemaakt.

Ik controleerde of ik mijn kap nog op had. De elf was vrouwelijk, en jong. erg jong voor een elf. althans voor zo ver ik heb gehoord worden elfen honderden jaren oud. daarom zijn ze altijd zo kalm en terughoudend. omdat de mens heel kort leeft heeft het altijd honger naar kennis en macht. maar een elf heeft daarvoor alle tijd.. Ik greep de tralies van de poort. Hijg.. Je moet ons binnenlaten! Noroi probeerde zich wanhopig door de tralies te wurmen maar hij was er net te groot voor.

terwijl ik daar stond overviel schuld me. ik had mensen vermoord... ze vielen wel als eerst aan.. Maar toch..
ze hadden een familie, een vrouw en kinderen.. wie ben ik om ze van hun vader te beroven.. Hierom haatte ik moorden: ik ben er gevoelig voor.. Ik heb geen familie, ik zou zo van de planeet kunnen verdwijnen en niemand zou het merken.. Ik keek naar Noroi: Naja behalve Noroi dan.. Maar Noroi was een dier.. Geen mens...
Ik hijgde nog door..

Help ons! Laat ons door. Ik smeek je!

Angelique zag dat het duo in volle angst dichterbij kwam. Dat deed haar denken aan toen zij hier voor de poorten stond... Nadat ze in gedachten weg gezonken was stond er een jonge man en een mooi, wit vosje voor haar. De jongen smeekte of hij en zijn compaan binnen gelaten mocht worden. Angelique schoot direct in actie en keek rond of er een wachter was, maar niemand te zien.

Ik ga niet van jullie weg lopen, maar ik ga hulp zoeken. Ben zo terug.

Angelique liep de trappen op van de poort en keek of er iemand op wachtpost stond, maar ook niemand te zien. Angelique begon te paniekeren omdat ze niet wou dat er beneden slachtoffers vielen. Ze zag een groep soldaten achter hen aan lopen. "De jongen zou toch geen crimineel zijn? Zo zag hij er niet uit" De gedachten wiste ze zo snel mogelijk en sloeg de alarmbel zodat de poortwachter vliegensvlug hierheen kwam.

Na enkele minuten was hij er nog steeds niet.

Hou alsjeblieft vol! riep Angelique naar beneden. Moest het erop aankomen, zou Angelique het duo wel helpen in het gevecht met hun tegenstander, hoe schuw zij ook was...

Nee wacht! Maar ze was al weg.. Hulp halen..
Ik keek Noroi aan: Noroi, we zullen het alleen moeten doen.
ik hijgde na. De soldaten kwamen uit de bosjes, het waren er minstens 10.. ze grijnsden toen ze ons zagen.
Wat willen jullie van ons! We hebben helemaal niks gedaan!

Hun leider kwam naar voren: hij grijnsde nonchalant: Dat is het juist!
Ik keek verbaasd naar hem. oooh? snapt het gemaskerde mannetje het niet? Ik zal het hem uitleggen. We bereiden een aanval voor op dit land! Wij zijn slechts de verkenners jij idioot! Nu grijnsde ik mee, hoewel hij het niet kon zien door mijn zwarte kap:
Dus je staat hier slechts om mij de mond te snoeren he? De man grijnsde nog harder. nou...Dat gaat mooi niet door!
Ik rende op hun leider af die iets meer in de kring van soldaten getreden was dan de rest. trok een mes. Ik zag in een ooghoek dat Noroi me volgde. De Leider trok zijn zwaard en hief het omhoog. maar op het laatste moment dashde ik naar voren, ik raakte hem in zijn maag. bloed stroomde over mijn armen. Hij liet zijn zwaard achter zich vallen, en ik fluisterde in zijn oor: Vergeef me..
Ik trok het mes terug en hij viel ter aarde. Zijn ogen wijd open van angst.

Ik knielde bij hem neer, legde mijn hand op zijn ogen. En sloot zijn oogleden. Ik stond op. De soldaten keken verlamt van angst naar Noroi en mij. Plotseling hoorde ik van boven: Hou alsjeblieft vol! Ik herkende de stem van de elf, en voelde me iets beter. Maar moorden heeft 1 vreselijk nadeel. het leek alsof je een klein stukje van je ziel mee vermoordde.

De waarschijnlijke rechterhand van hun leider riep: Neem wraak! Vermoord hem! Het moment van angst bij de soldaten duurde maar kort, en ze trokken allemaal hun zwaarden.

''Vervloekt. Ik kan maar een tegelijk hebben. Ik zag Noroi achter hun linies sluipen, maar hij kon me niet weer redden. Ik riep naar boven terwijl de kring van soldaten steeds kleiner werd: Schiet op Elvin! Of er is anders niet veel meer over om voor te vechten!

we moesten tegen veels te veel tegelijk vechten, dit zouden we nooit redden, ik was ook eigenlijk nog te moe van het eerste gevecht, ik mijn vacht kleefde van het bloed, ik liep achter ze, ze zagen mij niet als een gevaar, ze zagen mij eigenlijk helemaal niet, je KON mij ook niet zien, ik was onzichtbaar...
ik weet niet hoe ik het deed, maar zelfs als ze me niet konden zien zouden we nogsteeds niet winnen, sorry stuurde ik naar axel, en ik vloog er een naar de keel, ik zou dit toch niet overleven, ik wou er zoveel mogelijk meenemen in mijn graf... in tegenstelling tot axel had ik geen enkel probleem met moorden, ik zou hem missen als ik dood was...

(angelique kan mij niet horen als dat goed is, )

Sorry.. Galmde er door mijn hoofd. Dit was niet goed: een kring van soldaten werd steeds kleiner en ze hadden allemaal hun zwaard naar mij toe gericht. Mijn kleine mesjes zouden niet veel uitrichten. Noroi vloog er een aan. Maar het gat was niet groot genoeg om uit de cirkel te ontsnappen.

blijf ademen... raak niet in paniek.. Ik opende mijn ogen en zag de zwaarden steeds dichterbij komen.. G..Ga ik hier dood?...
Heb ik al die tijd gevochten.. Voor niets?

Elvin, schiet op! Begon ik nu bijna huilend te schreeuwen..

Angelique kon de paniek niet langer aan. Ze hoorde de jongen bijna huilen en dat ging recht tot in haar hart. Ze liep terug de trappen op en zag over de muur van de poort dat de jongen omsingeld werd door soldat die hun zwaarden op hem gericht hadden. Het vosje was opeens verdwenen. Het arme dier zal waarschijnlijk schrik hebben gekregen van al dit geweld. Ondertussen hefte Angelique haar twee benen over de poortmuur die enorm hoog was.

1... 2... 3... sprak ze zichzelf moed in

Angelique liet zich vallen en ze transformeerde tot een goud licht waar je het silhouet van een elf nog steeds kon zien. Het licht met Angelique erin viel over de jongen. Nu was hij beschermd tegen zijn vijanden.

Ze kunnen je nog zien, maar je ze kunnen je niet meer raken.

Ondertussen zag Angelique de furieuze soldat tegen de lichtbal vechten, maar het was verloren moeite. De jongen en Angelique waren veilig.

Waar is je trouwe viervoeter trouwens?

ik had er bijna eentje de keel doorgebeten toen er een gouden lichtstraal op axel afkwam, ik rende ernaartoe, ik was nog steeds onzichtbaar, ik wist niet hoe ik terug zou moeten veranderen, ik vertelde axel ik sta naast je, niet schrikken, zeg maar tegen Angelique dat ik een wild dier ben dat je helpt, zij denkt waarschijnlijk dat ik een huisdier ben... het klinkt raar om daar nu over te hebben, maar het was belangrijk voor me Angelique hoorde mij hopelijk niet, ik zag haar aura, ze vond het goed van haarzelf dat ze dit had gedaan, dat was het ook, ik was dankbaar, ik wou niet dat ze wist dat ik kon praten en denken, dat mocht ze weten als ik haar vertrouwde. ik was eigenlijk bang dat ik niet meer terug kon veranderen, toen zag ik de maan en al mijn zorgen waren weg. mijn vacht was weer spierwit het bloed was weg en ik had geen pijn meer, ik fluisterde bedankt, ook al klonk het als een vreemd soort gehuil, en ik was zichtbaar

Ze kunnen je nog zien, maar ze kunnen je niet raken.

Badump, Badump, badump, badump, badump...
Ik viel op mijn knieën en keek omhoog, de pijn in mijn borstkast was ondragelijk.
plotseling voelde ik een neiging. Ik gaf over..
De Elvin keek me aan met een blik van: wat gebeurd er?!

Dit was de angst voor de dood.. En ik veegde mijn mond af.
ik hijgde nog even na, alles was zo.. Vreemd.. alsof je de wereld anders zag, met details. Een boom waar ik eerst niet eens naar om had gekeken had nu prachtige bladeren. ieder detail..

Ik liet mezelf zakken op handen en knieën niveau. en probeerde me te herinneren wat er allemaal om me heen gebeurde.
Ik.. ik weet niet waar Noroi is...

Ik sta naast je, niet schrikken, zeg maar tegen Angelique dat ik een wild dier ben dat je helpt. Ze denkt waarschijnlijk dat ik een huisdier ben. Ik keek naast me. Niets.. Ik keek de andere kant op.. Ook niets..
Ik stak mijn hand uit, heel voorzichtig.. plotseling voelde ik vacht, maar ik zag hem niet! Ik had geen idee dat je dat kon..
En ik aaide hem. Hij is naast ons, alleen hij is blind voor ons oog. Maar hij is er.

de soldaten stonden nog steeds te rammen op de magie van de Elvin. Ik had nog nooit magie gezien, het had een prachtige glans. Maar ik zou zweren dat ik een donker plekje zag in haar gouden licht. En ik besefte dat alles een tegenpool had.

Angelique is een mooie naam. Hij vertelde het me. En ik wees naar Noroi, Die een paar seconden geleden had gehuild, en langzaam verscheen zijn lichaam met een mooi wit licht...

ik was weer bang, eerst voelde ik me veilig door de magie, nu voelde ik me opgesloten, ik had een hele ernstige vorm van claustrofobie, ik wilde weg mijn hele lichaam schreeuwde. ik werd misselijk en ik rende naar de rand van de bol waar we in zaten, daarna begon ik rondjes te rennen op zoek naar een uitgang die er niet was, ik kon er echt niet uit... ik ging flauwvallen, de maan kon me nu niet helpen... ik werd duizelig, ik zag zwarte vlekken, ik begon kleine rondjes te rennen, ik viel, ik was bewusteloos...

Angelique kon niet plaatsen wat er nu met de jongen aan het gebeuren was. Hij zakte ineen en gaf over. Hij hijgde en leek erg verzwakt. Hij wist ook niet waar het vosje naartoe was, maar haar naam was blijkbaar Noroi.

Ik had geen idee dat je dat kon.. Hij is naast ons, alleen hij is blind voor ons oog. Maar hij is er.

Angelique zag dat de jongen iets aaide, alleen kon zij het niet zien.

Angelique is een mooie naam. Hij vertelde het me.

Angelique glimlachte, maar het was niet de moment om met complimentjes rond te strooien. De jongen wees en Angelique zag dat er een wit licht verscheen en dat er een mooi wit vosje uit kwam. Maar het arme dier was angstig en wou zo snel uit de gouden koepel. Het vosje werd zenuwachtig en viel flauw. Misschien had Angelique's magie nog een ander effect op sommige wezens. Angelique besloot om haar krachten bij een te verzamelen en de lichtbol over de muur van het rijk te laten zweven. Ze hoopte enkel dat het duo niet gek werd als ze de hoogte zagen, moesten ze bij bewustzijn komen. Heel traag ging de licht bol omhoog. De soldaten probeerden alles tegen te houden, maar Angelique haar magische krachten waren te sterk. Heel voorzichtig landden ze. Angelique maakte zich klein en al de goude lichtstralen verdwenen.

Zo, nu zijn jullie veilig. Maar ik denk dat jullie eerst met de poortwachter kunnen praten. Ik kan jullie spijtig genoeg niet toelaten omdat ik enkel een dorpeling ben.

Als elisa wakker wordt gaat ze meteen op zoen naar angelique. Maar ze kan haar nergens vinden. Na een tijdje te hebben gewacht vind ze het toch maar eng en besluit angelique te gaan zoeken. Misschien was ze bij het winkeltje. Als ze buiten was hoorde ze heel veel rare geluiden. Het volgde de richting van het geluid, niet beseffent dat dat ook wel eens gevaarlijk zou kunnen zijn. Ze blijft even stil staan als ze een grote lichtbol naar beneden ziet komen, maar dan staat angelique daar. Snel loopt ze naar angelique toe, maar blijft wel achter haar staan. voorzichtend kijkend naar de anderen die bij haar zijn

ik was nog bewusteloos, langzaam begon ik steeds meer te horen maar ik kon niet bewegen, ik was er niet echt bij, het was meer alsof ik iemand anders was die het op telvisie zag, ik merkte wel alles wat er gezegd werd maar ik was te moe om op te staan of om zelfs maar mijn ogen open te doen, ik merkte dat ze het over mij hadden, nu rook ik een nieuw iemand, het was een klein elvenmeisje , ze was geen gevaar maar ze zou waarschijnlijk denken dat ik schattig was, dat is iritant maar ik kon nu niets doen... ze had me nu gezien maar ze was erg verlegen

Als elisa de wezens beter bekijkt ziet ze dat eenvan hen slaapt. het vosje leek wel lief. Dus dat was waarschijnlijk geen slecht wezen. Maar dan ziet ze het andere wezen. Het leek net als... net als de boze tovenaar die haar dorpje had verwoest. Met grote ogen kijkt ze hem aan en kruipt wat verder weg achter angelique

na een tijdje gelegen te hebben zag ik dat het meisje bang was voor axel, (die zelf niet had opgemerkt dat het meisje er was)
ik voelde me al beter, ik kon nu kijken en ik stond op, ik liep naar het meisje toe en ging naast haar staan, eerst kijken hoe ze reageerd, dan kijken we verder dacht ik

Elisa zag het vosje rechtstaan en naar haar toekomen. Ze houdt zich stevig vast aan angelique. Als het vosje naast haar staat schuifelt ze een beetje achteruit, maar niet heel ver want dan zou ze dichter bij de mens komen. En daar had ze veel meer schrik van. Het vosje blijft naast haar staan maar lijkt niks te doen. Na een tijdje raapt ze haar moed bijeen en spreekt het vosje aan

bben jij lief of slecht vosje?

na een tijdje wachten praate ze tegen me, bben jij lief of slecht vosje
ik besloot haar met telepatie te vertellen ik ben heel lief voor jou hoor
hoe heet je?