[Open RP] Axel..What have you done..

''zucht..'' zei ik, terwijl ik mezelf lieten zakken tegen een boom. ik keek om me heen: de volle maan scheen door de bladeren heen, en het pad en de bomen leken over ongeveer 10 meter te verdwijnen in duisternis. de enige wat ik altijd bleef zien was de maan. het was koud.
ik had de taverne weer niet gehaald. de man uit de vorige stad zei: ''Ongeveer'' 40 reisdagen. voor een volwassene inderdaad. maar niet voor een uitgehongerd kind van 17.. ik deed mijn zwarte kap op, en ondersteunde mijn hoofd. nu moest ik ergens in de ijskoude buitenlucht gaan slapen. ik had geen kracht meer, ik was moe, ik had honger en dorst, en ik wilde een warm bed..

vroeger was alles zo gemakkelijk: je ouders zorgden voor je, je had altijd eten en drinken. en je mocht spelen met je vriendjes terwijl je ouders voor jou aan het werk waren. ik stopte met denken aan mijn ouders, het is.. niet gepast.
mijn rode hangertje scheen in het maanlicht.

ik keek naar de maan. het leek zo vredig als je omhoog keek. maar als je je hoofd liet zakken zag je weer de duisternis van het bos. alsof.. er iets naar je keek, door al je vlees en bloed: naar je ziel... op een of andere manier beviel het me niet.
plotseling kwam de werkelijkheid met een schok weer terug: ik was verdwaald, had geen eten en drinken. en geen slaapplaats.. maar het was moeilijk om niet weer terug te dwarrelen in de trance waarin mijn pijnlijke spieren rust kregen.

ik krabbelde overeind, ik moet iets doen. ik kan hier niet de hele nacht blijven zitten en ziek worden van de kou. eigenwijs dat ik was, besloot ik door te lopen tot ik iets tegenkwam. ik deed mijn zwarte kap op, en keek naar de maan. en liep: de nooit ophoudende duisternis in.

waar ben ik? een klein wit vosje met veel staarten ligt op de grond in het bos,waar ben ik... vraagt ze nog een keer onzeker tegen de duisternis ze hoort weer een vreemd soort geblaf
ik voel me niet goed... ik ga maar weer slapen, net zoen ze sliep hoorde ze iemand langslopen, meneer, weet u waar ik ben? ik en bang door al dat geblaf weer hoort ze geblaf en gegrom, en met een schok ontdekt ze dat het vreemde dier dat die geluiden maakt haarzelf is... ze kijkt omhoog naar de onbekende persoon die nu naar haar kijkt, waar eerst duister was zijn nu prachtige kleuren,rood,blouw geel grijs en zwart. in haar hoofd verschijnen woorden: aura,verdriet, kwaad,radeloos,eenzaam, ook wist ze gelijk dat hij niet oud was, niet wist waar hij was, niet de kleuren kon zien en niet wist waar hij naartoe ging...

Mijn adem stokte toen ik een soort wolvengehuil hoorde. ik bleef staan, en luisterde om te kijken of ik het nog een keer hoorde.
Ja, ik had me niet vergist, het klonk ook nog redelijk vlakbij ook. Ik keek naar links, ik dacht althans dat daar het gehuil vandaan kwam. het klonk niet als een wolf, maar het had er wel weg van. ik twijfelde of ik moest kijken..

het gehuil bleef doorgaan. het klonk niet echt alsof de wolf jacht maakte, laat staan op mij.
Ik maakte een keuze, ik sloop zachtjes van het pad af en probeerde een locatie te vinden. Het klonk behoorlijk dichtbij, maar het was lastig te vinden omdat het bos zo dicht was. Ik moest bijna bij iedere stap mezelf door een bosje wringen. ik had het koud, en begon mezelf af te vragen of dit nou wel zo'n goed idee was. nu ik van het pad af ben raak ik misschien verdwaald.. En dan kan ik het wel vergeten om de herberg deze avond nog te halen.. Naja, ik ben nu toch al te ver.. Ik pakte wel mijn mes en maakte een klein Xje in een boom. Maar toen ik 2 stappen van de boom afdeed om het resultaat te bekijken verborg de duisternis de boom al, en realiseerde ik me dat het zinloos was..

Wow.. ik struikelde bijna door het bosje heen. ik was op een open plek beland. Het maanlicht scheen op het gras, en het resultaat mocht er zijn. Nu de bomen even ophielden kon ik de hele plek overzien. maar aan de andere kant (ong. 5 meter) ontnamen de bomen het zicht me alweer.. Ik keek naar de maan, heel kort, Maar iedere seconde leek een eeuwigheid te duren..
Plotseling werd ik wakker uit mijn trance, verblind door schoonheid, door het gehuil van ''de wolf''.

In het midden van de open plek lag een soort, tsja wat was het eigenlijk.. Ik deed een paar stappen dichterbij en probeerde het iets beter te bekijken. Het leek op een soort vosje? Maar hij had meer dan 1 staart, dat was duidelijk. ze lagen ver op de grond uitgespreid. het vosje huilde naar me. Alsof het iets van me verlangde, maar dat was natuurlijk allemaal mijn denken..
het leek ongevaarlijk, dus liep naar het kleine beestje toe, en knielde neer. Voorzichtig bewoog ik mijn hand naar het hoofdje van het beestje om het te aaien. Hij was best klein.. Maar het leek erop dat hij scherpe tandjes had en dus was ik voorzichtig...
Ik wist niet of het in pijn was. Misschien was het arme dier gewond, maar ik wist ook gelijk dat als het dodelijk gewond was, mij beste genezingsmiddel: de dood was, ik was niet ervaren om dieren te verzorgen. Laat staan wonden te genezen.

het beestje keek naar mijn hand, ik stopte met bewegen en kwam niet dichterbij... Ik sloot mijn ogen, en wachtte...

de vreemde persoon kwam dichterbij, ik vond hem aardig denk ik, hij dacht waarschijnlijk dat ik maar een dier was, maar voorlopig liet ik hem dat maar denken, ik vond hem aardig dus ik liet hem me aaien, ik voelde me ondertussen een stuk beter en voelde dat ik op iets lag... ik stond een beetje op en zag een blauwe gloed van onder me, ik stond helemaal op en zag dat het een prachtige steen was, ik was bang dat de vreemde persoon het zou pakken en verkopen dus ik ging snel weer zitten

okal wist ik niet wat is was en waar en hoe ik hier kwam, ik voelde me thuis in het bos, ik wist dat hij zich anders voelde en dat vond ik vervelend voor hem, ik zou hem proberen te volgen als hij verder ging, ik wist alleen niet wat ik met de steen moest, ik leek geen duimen te hebben en de gloed zou door mijn mond heen schijnen, maar ik wou ook niet dat hij het zag, of had hij het al gezien?

ik wou hem iets zeggen maar er kwamen alleen maar meer vreemde geluidjes uit mijn mond, daar moest ik nog aan wennen... toen zag ik dat er een nieuwe kleur rond zijn gezicht kwam, hij dacht dat ik gewond was, ik wou hem snel laten zien dat ik dat niet was dus ik stond op, vergetend over de steen, ik dacht eraan na 2 rondjes om de boom en ging snel weer erop zitten. hij moest het nu wel gezien hebben... snel nam ik het eigenlijk kleine maar prachtige steentje in mijn mond,

als hij het probeerde te pakken, zou ik het doorslikken en hem bijten, ik weet niet waarom maar ik ben opeens geobsedeerd door het edelsteentje, ik voelde dat het belangrijk is en wil het beschermen...

Aow... hij zag er lief uit. Ik mocht hem aaien. Ik was blij dat er tenminste nog iemand was die me aardig vond. ik bleef hem aaien.

hij probeerde op te staan, maar halverwege liet hij zich neerploffen. even leek het alsof ik iets zag, maar na een closer look besefte ik dat het de maan moest zijn. Mijn knie ging pijn doen van het knielen, en plofte ik even naast het beestje neer. Ik bleef hem aaien, maar er was plotseling iets anders aan hem. alsof hij een beetje stiekem iets verborg. Naja, ik had ook veel geheimen. En ik bleef hem aaien.

ik zuchtte, En ik keek weer naar het vosje. Jij zal vast ook veel beleefd hebben, he?
plotseling voelde ik iets om mijn nek.. iets brandends..
Mijn amulet? Toen ik mijn rode amulet omhoog trok uit mijn zwarte tuniek lichtte hij rood op. het amulet bestond uit een rode steen met een metalen draak erom heen gewikkeld. ik had hem van mijn ouders gekregen... Het enige wat ik ervan wist is dat het een familie erfstuk is... Ik keek verbaasd naar de ketting. het leek wel alsof het ergens naar toe trok...

Als schrikreactie probeerde ik het vervloekte ding onmiddelijk af te doen, maar het lukte niet! mijn handen gingen naar de achterkant van de ketting. D..De sluiting! Hij is weg!
Terwijl ik met mijn andere hand het ding van me weg probeerde te houden, ging ik met mijn andere hand de ketting af. Waar zit het sluitinkje! De steen scheen vuurrood en verlichtte minstens een meter. het korte moment dat ik de steen op mijn huid voelde was hij warm..
ik lette al niet meer op ''Wolfje''.

nadat de persoon me aaide voelde ik iets slechts,ik probeerde nog te waarschuwen maat ik was te laat, een ding om zijn nek was uit op mijn steen... ik moest nu kiezen, persoon of steen... ik spuugde de steen uit, de persoon werd tegen de grond gedrukt door een rood ding om zijn nek, het rode ding raakte de steen aan, er kwam rook, vlammen, gesis en weet ik veel wat, ik drukte mezelf tegen de grond, wachtend op wat er komen zou

Toen Wolfje zijn steen uitspuugde, trok mijn amulet me met een ruk er naar toe. ik draaide mezelf onmiddelijk op handen en knieeien en verzette me zoveel ik kon.
Mijn amulet was er bijna, en ik kon het even tegen houden maar het vroeg teveel van mijn schouders, en langzaam won mijn amulet terrein. ik kon niet meer, ik gaf me over...

Toen mijn amulet de steen raakte, ontstond er een hoop gesis en gerook. ik schrok me, en probeerde mijn hoofd weg te trekken maar het gaf niet mee.. Naarmate ik meer toegaf ontstond er meer rook en zag ik helemaal niets meer. Uit angst deed ik mijn ogen dicht.
Plotseling was de kracht weg en schoot ik achteruit, ik rolde naar achter en viel op mijn rug. Angstig keek ik naar de plek waar al het gesis plaats vond, wolfje lag ernaast. ik zou zweren dat hij bang was.

Hijg..Hijg..Hijg..Hijg...Hijg...
Als een reflex ging mijn hand naar mijn amulet, zat het nog om. Ja, het vervloekte ding zat nog om. Het brandde in mijn vingers.
Iets zei me dat ik een Probleem had...

Ik durfde niet omlaag te kijken.. Naar het amulet, bang dat als ik het zou doen: me een afschuwelijk lot zou overvallen...

ik lag nog steeds op de grond, ik was doodsbang dat iemand dood was, het rook naar dood,na een halfuur durfde ik te kijken, de persoon lag op de grond, er leek niks ergs te zijn hij had zijn t shirt nog aan, maar helaas wist ik beter, ik wist ook dat hij bang was, hij had waarschijnlijk pijn. ik reet met mijn scherpe nagel zijn t shirt open, de stank van dood werd steeds erger, ik durfde niet, ik keek toch... zijn boven lichaam zat vol zwarte brandplekken, ik trok als eerste het amulet eraf en gooide dat in een struik die vervolgens in vlammen opging, maar het vuur verspreide zich niet en ik wist niet of de mens wel kon staan of niet of wat ik nu moest. ik was bang na een tijdje zocht ik een plek met water maar ik kon niks vinden, bang om de persoon kwijt te raken durfde ik niet verder te gaan dan een paar bomen, toen riep hij me... ik ging naar hem toe, ik zag opeens mijn steen liggen, ik pakte hem op met mijn mond en legde hem op de persoon, er kwam water uit, het heelde niet maar het moest wel prettig zijn. toen zag ik het echte probleem, zijn hand, die was compleet zwart en helemaal dood...

Ik had het ijskoud. Mijn borstkas deed pijn. mijn ogen nog gesloten, hoorde ik wolfje naar alle kanten toe rennen. Alsof hij iets zocht.
Ik probeerde langzaam mijn ogen te openen, het lukte: Maar alles was wazig en ik werd misselijk. Ik deed mijn ogen dicht.
ademen deed pijn. bij het ademen ging mijn borstkas uitzetten en dat rekte de verbrande huid alleen maar op.
Ik probeerde me te bewegen maar het kostte teveel moeite. door mijn hoofd raasde de gedachtes: hoe kon dit? Wat nu? Ga ik nog wel onderdak krijgen vanavond. G..Ga ik dood?... Ik probeerde er niet aan te denken. Zo erg kan het toch niet zijn. Maar de pijn was ongenadig en liet me over die opmerking nog maar eens nadenken.

Op een of andere vreemde manier wilde ik dat wolfje bij me bleef. ik denk omdat hij het enige levende wezen dat in de buurt was.
En om me gaf. Mijn stem was zwak. Niet weggaan.. kom bij me, alsjeblieft.. Dat alsjeblieft klonk bijna smekend en praten deed pijn. fluisteren ging gemakkelijker.
hij kwam aanlopen en bleef naast mijn hoofd staan. Ik wilde met hem praten, dat ik iemand bij me had..
Hey.. en ik deed een zinloze poging hem te aaien, omdat mijn arm maximaal 1 centimeter van de grond afkwam.
Jij hebt vast geen idee wat er gebeurt is.. ik wilde gewoon dat er iemand bij me was. zelfs al is het een dier dat ik nog nooit gezien heb. Terwijl ik dit dacht, proefde ik een zoetige smaak in mijn mond: Bloed..

Hij legde een blauwe steen op me. Het voelde op een of andere manier prettig aan. Alsof je alle brandwonden spoelt met een waterval. ik kon nog net uit een ooghoek zien dat er water uit kwam, maar ik voelde het niet. alle zenuwen waren in de brandwonden dood. dus daarom voelde ik het niet..

(laat dat vorige maar, sorry!)
wat moet ik doe wat moet ik doen wat moet ik doen....HELP
opeens bedacht ik iets,ik had het ooit gelezen ofzo, telepatie, met iemand praten zonder geluid ik probeerde het
: kan je staan? na dat korte bericht was ik al behoorlijk moe, ik rolde me op en ging slapen

Kun je staan? huh, hoe kom ik daarbij? ik probeerde te kijken naar wolfje maar hij was ingezakt. van de stress misschien?
ik hoestte, ik proefde bloed.

''Ik ga niet dood.. Ik ga niet dood.. Ik ga niet dood..'' bleef ik mezelf maar aanpraten. Maar langzaam veranderde het in: ''Ik mag niet dood.'' ik probeerde me op mijn zij te draaien, het lukte half. ik keek naar mijn hand: Hij was zowat verkoold.. Ik keek ernaar in angst.. Toen sloeg de pijn toe. en draaide alweer op mijn rug in de hoop het niet te voelen.. nu deed ook mijn hand pijn..
ik denk dat ik nu wel de vraag kan beantwoorden die in mijn hoofd plopte: neen, ik kan niet staan.

Maar ik moest iets doen. Want anders zou ik misschien nog echt het leven laten. Met mijn goede hand pakte ik voorzichtig een klein meisje dat aan mijn riem hing. Ik probeerde mijn uitgereten tuniek nog een beetje om te vormen naar een verband. Maar het lukte nauwelijks.. Mijn verbrande hand lukte daarintegen wel te verbinden. Terwijl ik het blauwe steentje tussen het verband deed trok ik het strak met mijn tanden..

''Oke.. wat nu?'' misschien slapen? Ik voelde me moe, zo ongelofelijk moe. maar ik was bang dat ik nooit meer wakker zou worden. maar de pijn en energiegebrek namen de overhand en mijn ogen zakten langzaam naar beneden..

Er was niets wat ik kon doen..

ik was wakker geworden en liep naar hem toe, ik wist het ook niet meer, ik maakte hem wakker, dan leefde hij nog iets langer, toen beloofde ik mezelf iets, dit mens gaat niet dood ik rende naar hem toe en reeg een een stuk uit zijn toch al kapotte t shirt dat deed ik om zijn voorhoofd, zijn hand was verbonden maar waarschijnlijk niet meer te redden ik zocht naar een paar speciale kruiden en vond een paar ik stopte ze in zijn mond en zorgde dat hij koude, dat zou moeten helpen




of er moet iemand komen om te helpen of er moet een wonder gebeuren dacht ik nog...

Mijn ogen vielen open. alles draaide voor mijn ogen, ik zag wolfje op mijn borst staan. Ik voelde niks: ik was wel wakker, maar ik kon niet bewegen. ik kon niet denken, en ik voelde helemaal niks. Hij deed iets in mijn mond, en duwde vervolgens mijn kaken op en neer. Wat het ook was dat hij in mijn mond stopte, het smaakte bitter.

naarmate de tijd verstreek werd de pijn iets minder. en nam de kou ook iets af. ik kon weer iets beter kijken. en ik kon zelfs heel even mijn hoofd optillen. Ik proefde ook geen bloed meer, de interne bloedingen zullen wel gestold zijn.. Ik keek naar Wolfje: Dankje..

Ik keek naar de maan. Het was verdacht bewolkt. maar er was een open plek gebleven in de wolken waardoor de maan toch scheen.
het was een prachtig uitzicht, voor een kort momentje kreeg ik glimlach op mijn gezicht, maar de pijn trok hem snel weg.

Toen ik wolfje wilde vragen om water. hoorde de goden het, en een ongenadig koude regendruppel viel op mijn voorhoofd..
Oh nee..Niet nu...

Terwijl ik probeerde op handen en knieen te komen kwam de regen al met bakken uit de lucht. het water droop van mijn gezicht en wolfje rende snel naar een boom om eronder te staan. ik kom eraan, jochie!
ik kroop naar hem toe, maar de laatste paar meters waren eerder tijgeren dan dat ik op handen en voeten naar hem toe kwam.
''handen... Correctie: hand..'' Voor een moment bleef ik even in de regen liggen. vermoeid, geschokeerd.. Maar al snel gaf de regen motivatie om door te zetten, en ik ging tegen een boom aanliggen. Ik was doorweekt. maar veilig, en ik warmde al op omdat wolfje op mijn schouder ging liggen. Samen keken we naar de regen..

hij leeft,dat was alles wat ik wou horen, door de maan kreeg ik nieuwe krachten en voelde ik me als herboren, we lagen samen onder een boom naar de regen te kijken, ik oefende telepathie, ik stuurde korte berichtjes,waar kom je vandaan, hoe heet je eigenlijk, hoe kom je hier, maar voordat ik antwoord kon krijgen sliep hij al, ik een paar seconden later ook

Toen ik langzaam wakker werd regende het nog steeds, maar ik was wel opgedroogd. wolfje lag tegen me aan, wat een slim beestje. Ik heb mijn leven aan hem te danken.. Ik controleerde mijn lichaam op functies: ik heb op mijn rechterbeen een schram, mijn borst doet pijn. maar mijn hand, ik betwijfel of hij het zal overleven. mij is geleerd water op brandwonden...
Ik keek om me heen. tsja, water genoeg op het moment. en ik stak mijn hand in de regenstroom. het prikkelde even, maar daarna werd het beter en begon het zelfs de pijn een beetje te verzachten. ik stak mijn andere hand in een kommetje ook uit naar de regen en liet het vervolgens vanaf mijn hals naar beneden glijden...

Zucht.. wolfje sliep nog. Nu had ik pas echt de tijd om naar hem te kijken. hij was wit en had veel staarten, ik had nog nooit zo'n dier gezien. ik vraag me af wat voor soort hij is..

ik deed een verwoede poging om mijn cape om me heen te slaan, en het lukt ongeveer. De opening zat nu aan de zijkant, in plaats van de voorkant. een klein stukje cape liet ik vallen op wolfje. hoewel zijn vacht ook wel voldeed, voelde ik toch een zekere schuld bij hem. hij heeft mij geholpen, nu zal ik hem helpen.

naja, geholpen. ik ben nou niet in een erg gezonde staat. maar ik bloedde niet meer, dus het enige wat ik kon doen is wachten..

nog nooit, in mijn hele leven, heb ik wachten zo verschrikkelijk gevonden. In pijn, met een slapend vosje naast je, wachten tot de regen ophoud en eindelijk de zon opkomt...

die ochtend werd ik wat eerder wakker, ik ging het bos in om eten te zoeken en kwam terug met 2 bosratten, een duif en wat besjes en bramen, ik sleepte het naar de boom en wachte tot hij wakker zou worden, ik vond het te lang duren dus ik begon hem wakker te maken, eindelijk was hij wakker, ontbijt! riep ik zo hard, hij hoorde alleen een vreugde kreet maar hij bergreep het vast wel, ik vertelde hem met telepatie dat ik gehoord heb dat er ergens een poort is waar we naartoe moeten om door in het bos te gaan, zullen we daarnaartoe gaan? ik wist heus wel wat er de dag daarvoor was gebeurd maar ik vind het moeilijk om er in te blijven hangen, het is ook beter om door te gaan dacht ik

Het vosje krijste van geluk toen ik mijn ogen opende. Ik voelde me prima. en ik keek naar wat hij in z'n bek had. Eten!
onmiddelijk stopte ik de bessen in mijn mond. O hemels.. nog nooit heb ik zo genoten van een ontbijt op.. bed?

Zullen we daar naar toe gaan? Huh? hoe? Ik keek naar wolfje. Ben jij dat? Of hoor ik stemmen?
ik besloot proef op de som te nemen: eerst stopte ik de resterende bessen in mijn mond en at ze. rood sap gleed langs mijn lippen.
Ik probeerde vanaf de zittende postitie die ik had, te gaan staan. Ik kon het...

Ik kan staan! ik keek heel opgelucht naar wolfje. Ik zou het overleven!
Oke, Jij leidt. Zei ik tegen wolfje. als hij me begreep....
Hij begreep me inderdaad! hij rende naar de rand van de open plek en keerde zich om en wachtte op me. blijkbaar kende hij de weg.
Oke jochie, ik kom al. ik liep achter hem aan, verbaasd door het feit dat hij me kon begrijpen.. maar misschien begreep hij me helemaal niet en gaat hij gewoon terug naar zijn nest.. we zullen wel zien..

Lopen was pijnlijk maar niet onmogelijk. Misschien kan ik mijn hand ook nog redden.. Ik keek ernaar.. Het grootste gedeelte was verkoold. maar ik had alle vingers nog.. Voorlopig...

we liepen samen door het bos, misschien niet zo snel als gehoopt maar we kwamen vooruit, we konden beiden lopen en dat was iets, ik was allang blij dat hij nog leefde,

ik was erg blij om in een bos te zijn, het voelde als thuis, ik wist niet hoe maar ik wist elke plant en boom zijn naam en wat de functie was, zo hielp ik hem een paar keer toen hij een stekende bloem wou pakken, ik wist ook welke plant eetbaar was, ik was erg druk, ik was gewoon gelukkig,

na een dag lopen begon ik moe te worden, ik besloot een slaapplek te zoeken voor de nacht, ik vond een mooie natuurlijke hut (een kuil met een boom erover) en ging ervoor zitten, hopend dat hij het ook een goeie plek vond,

morgen of overmorgen zouden we aankomen, ik was te moe voor telepathie nu.
na een tijdje wachtte kwam er een vogeltje op mijn schouder zitten, ik vond het een mooi vogeltje dus ik at hem niet op, samen wachten wij op hem,

ik loop terug naar het pad, het vogeltje volgt mij, in de verte zie ik een stipje, is hij zo ver weg? ik ren naar hem toe, ondertussen stuurde ik hem een bericht, ik heet noroi, dat is Japans ik weetniet wat het beteken eigenlijk, wolfje vind ik ook goed, hoe heet jij?

''Ugh.'' Ik liet mezelf vallen op de grond. Wolfje was al verder gerend, maar ik kon alleen maar lopen. ik zag uiteindelijk een heel klein wit stipje aan de horizon.

''ik heet noroi, dat is Japans ik weetniet wat het beteken eigenlijk, wolfje vind ik ook goed, hoe heet jij?''
''whoa'' ik schrik nog steeds als wolfje tegen me ''praat?'' Hij praat met gedachtes nam ik me voor, en ik hoopte dat het niet een kwade geest was die me dingen aanpraatte. er waren genoeg gevallen bekend waarbij een persoon overgenomen werd door een demon. De kerk bood altijd wel exorcisme aan: Maar meestal zeiden ze dat de enige remedie een executie was...
mijn familie... Ik besloot er niet aan te denken. En ik trok mezelf overeind en liep door.

Terwijl ik liep bedacht ik me hoe wolfje me had verandert. Ik was vroeger erg schuw, en meed andere mensen. Maar was altijd zelfverzekerd. Ik denk dat het is omdat ik Wolfje volledig kan vertrouwen, en me daarbij meer op me gemak voelde. hij had mn gezicht al gezien, en normaal had ik Altijd Mijn kap op.

Toen ik bij Wolfje stond herdacht ik nogmaals de woorden die hij had ''gezegd'' en antwoordde:
Ik heet Axel, Mijn achternaam weet ik niet meer. Noroi is een mooie naam: Hoe wil je dat ik je noem? Wolfje of Noroi?

Terwijl ik wachtte op zijn antwoord keek ik mijn lichaam even na: de brandwonden deden zeer, en mijn hand voelde ik al niet meer. Ik had hem ondertussen verbonden maar ik vreesde dat hij geamputeerd moest worden.. ik was wel moe van het lopen, maar als wolfje van me eiste dat ik verder liep.. Dan zou ik het kunnen...

De ochtend was ook eindelijk aangebroken: op een gok zou ik zeggen dat het 9 uur s'ochtends was. de zon scheen eindelijk door de bladeren. en de regen droogde op. Ik keek even omhoog, naar de zeeblauwe lucht...

ik rende het hele eind tot ik bij hem was, ik snapte dat hij niet verder wou lopen en ik eigenlijk ook niet, 3 meter verder vond ik een goede plek om te slapen, we lagen allebei op wat varens ik zie hem dat het niet uitmaakte hoe hij me noemde, ik zie ook dat axel een mooie naam is, ik liet hem het vogeltje zien, het was een gewoon dier maar hij volgde me overal , na een uur gepraat en gerust te hebben hoorden we een paard voorbij komen, en toen nog een en nog een , het hield ook niet op, ze schreeuwden ook nog heel hard, maar in een taal die ik niet verstond, versta jij ze?

Wolfje maakte me wakker, ik had besloten hem toch maar Noroi te noemen, bij zijn naam. Maar zijn koosnaampje zal altijd wolfje blijven. Ik hoorde paardenhoeven! ik verborg mezelf in de bosjes aan de rand van het pad, en ik gebaarde Noroi om ook te komen. Nu hij me had gewaarschuwd voelde ik me echt closer met hem. ik keek voorzichtig uit de bosjes in de hoop dat wie het ook was me niet meteen zag.

1 blik was genoeg om te zeggen dat we Of gered waren, of een gigantisch probleem hadden. een groep verkenners te paard. ongeveer 20 man. reden zeer gedisciplineerd naast elkaar. ik keek ze na terwijl ze marcheerden. verkenners deden meestal belangrijk werk. Althans de zorgden ervoor dat iets belangrijks veilig was. een koning, of goudschat. of natuurlijk: een leger.

ik hoorde de mannen verschillende dingen zeggen. volgens mij hadden ze ruzie...
''Heel fijn Roderik, nu zijn we ze kwijt!'' Aan zijn stem te horen was hij waarschijnlijk de leider, en ''de waarschijnlijke roderik'' antwoordde: ''Ik zweer dat het deze kant op was!'' Vervolgens antwoordde de leider: ''Hmpf! we gaan terug naar het kamp. dit is zinloos.''

De ruiters gingen in galop ervandoor. ik kon nog net zien dat ze een in een vierkanten-patroon rood-wit aanhadden. dat was waarschijnlijk hun teken. pas toen durfde ik wolfje te antwoorden: Het waren soldaten.. Ze zochten naar iets..
ik besefte dat als ze vijandig waren ik er best een paar aankon maar niet allemaal.. Ik had lang getrained, maar wel op mezelf. zonder leraar...

Heb jij hun teken eerder gezien?

toen ik ze zag schrok ik, ik weet niet waarom eigenlijk maar ik kreeg rilingen, tog herkende ik dat teken niet... of toch wel... toen wist ik het weer, toen ik in mijn eentje in een kuil in het bos lag, kwamen ze ook voorbij, ik was half aan het slapen dus ik merkte het niet,nu wist ik hoe ik ze kende. maar het was niet genoeg, ik wist zeker dat ik ze al van eerder kende maar van waar wist ik niet, ik werd bang en kroop tegen axel aan...

Noroi kroop tegen me aan, en als ik kleiner was geweest had ik het ook gedaan..
Pas toen de soldaten uit het zich verdwenen waren begon ik mezelf weer te bewegen, mij spieren deden pijn van het stilzitten.
Ik stond op en liep naar het midden van het pad en keek naar de richting waar de soldaten naartoe waren gegaan. een klein mesje in mijn linkerhand verborgen. en mijn kap op.
het enige wat opviel is mijn kapotte shirt en de brandwonden die er pijnlijk door ontbloot werden..
Noroi zat nog in de struiken, ik liep naar hem toe. En tilde hem op.
Niet bang zijn, ze zijn al weg. en glimlachte naar m. de pijn was te zwak om het weg te trekken.

Maar wat nu, Legers waren nooit goed nieuws. het betekende namelijk maar 1 ding. oorlog..
maar dat kan ik nu alleen maar voorspellen. misschien is het gewoon een escorte. maar de woorden van de soldaten deden me die opmerking nog eens overdenken...

Noroi? Wat moeten we doen? In de hoop dat hij antwoorden had..
Moeten we verder naar jouw poort? Of een andere kant uit?..

we moeten naar de poort, mijn instinct vertelt me dat we daar veilig zijn er is een wachter,dat weet ik, zullen we gaan? het is hoogstens een dag lopen, ik ben niet meer bang ik loop zelf wel, waar kom je eigenlijk vandaan? je hoeft het niet te vertellen als je niet wil hoor, van mezelf weet ik het niet eigenlijk, ik weet niks van voor dat ik wakker werd in het bos... ik hoop dat er niet meer soldaten komen, ik vind ze eng ik liep weer maar ik trilde nog zo erg na dat ik nauwelijks kon lopen.

Oke, Noroi.. Jij leidt.. De brandwonden begonnen weer pijn te doen, en ik was moe. maar ik wilde ook, net als Wolfje, naar een veilige plaats.

Terwijl wolfje vooruit liep ging de zon hoger staan, en ik gokte dat het zon 11 tot 12 uur was. ik begon een beetje honger te krijgen. en terwijl wolfje vooruit rende en af en toe bleef wachten zodat hij me niet uit het oog verloor plukte ik een paar bessen en at ze op, ik gaf er ook een paar aan Noroi.

Ik kom van ver, Uit Filea. Het land staat bekend om zijn bossen. Maar ik betwijfel of je het kent. Ik ben er weg gegaan...Vanwege een aantal redenen die ik hier liever niet wil noemen.. zuchtte ik. Ik begon er al aan te wennen dat ik met wolfje kon praten, en dat hij praatte met ''gedachtes''. Plotseling begon de schaamtelijke vraag in me op te doemen hoe het kon dat hij zijn vacht zo mooi wit hield.. naja, een mysterie..

Ik zag in de verte iets anders opdoemen dan alleen maar bomen. Het leek op een soort deur, een poort? Ik had niet gedacht dat Noroi Letterlijk een poort van steen en hout bedoelde.. maar een soort figuurlijke poort...

Is dat wat je bedoelde? en ik wees naar de poort die nog maar pas een stipje was op de horizon.