De wolf met de gouden ogen

ik word wakker van koud water op mijn hoofd, ik zie x liggen en bedank haar, ik voel me alweer wat beter maar ik kan nog niet goed lopen. ik kon natuurlijk wel praten, ik vroeg haar waar ze vandaan kwam, eigenlijk heel vreemd. Ik kende haar heel goed maar ik wist niets van haar, zij eigenlijk ook niet van mij trouwens...

Noroi was al opgestaan. Ze probeerde wat te lopen maar dat lukte nog niet dus gaat ze maar weer liggen. We turen naar de waterkant. Zeg x, waar kom je eigenlijk vandaan? vraagt ze ineens. Ik schrik bij de plotselinge stem. Waar ik vandaan kom? herhaal ik. Van ver. zeg ik. Ik denk aan de maanden die ik aan een stuk door heb gerend.
Drie maanden ver dat is het nauwkeurigste wat ik er van maken kan. (ik had nog nooit van kilometers gehoord) drie maanden als je hard rent. Lopend duurt het misschien een half jaar... Ik hoop dat ik daarmee haar vraag beantwoord heb. Ik ben nooit echt goed geweest in gesprekken voeren. En dat word nog moeilijk als de manier waar op wij praten gepaard is met een heleboel poot en staart bewegingen. Ik vraag me af waar zij ook van ver komt, maar ik vind de woorden er niet voor. Even later vallen we in slaap.

Waar Kom Jij Vandaan? Met die gedachten schrik ik waker, die zin zocht ik. Ik wil mijn bek open doen maar dan zie ik dat Noroi nog slaapt. Nou ja, nog. Het is midden in de nacht. De maan staat helder in de lucht. Ik hoor mijn maag knorren. Ik heb honger van al dat geren. Dan bedenk ik dat Noroi nog het stapeltje had gemaakt. Die prooien zijn niet voor niets gedood en moeten worden opgegeten. Je kan toch niet zomaar allerlei dieren lopen afslachten? Het stapeltje moet niet zo ver weg zijn. Ik steek mijn snuit in de lucht en probeer de geur op te sporen. Hebbes. Ik ren er achteraan. Als ik snel ben heeft Noroi niets in de gaten en kan ik haar versassen met een ontbijtje. Dan kom ik bij de vorige slaapplaats aan. Hier lag het toch? maar ik zie het niet. De geur is hier het sterkst maar de prooien zijn verdwenen. Dan steekt er ineens een verbaasde wolven kop boven de struikjes uit. Ik schrik me rot, wat doet hij hier? Ik heb hem niet eens geroken! Ook de grijze wolf schrikt zich rot. Nu ruik ik hem wel, het is een wolf van een jaar of 10. Ouder dan mij dus. Ik werp me op de grond uit beleefdheid. Zo is me dat geleerd. De wolf stapt uit de struikjes. hij snuffelt in de lucht. Trebarh is het niet? vraag ik aan de wolf. Hij knikt, Zeg hoe weet jij mijn naam? en wat is de jouwe? Ik had geen idee hoe ik zijn naam wist. mijn naam is X, Trebarh X? van de onbekende? Ik knikte. De roedel had me eerst gewoon vreemdeling of welp genoemd. Een zwervende wolf had daar X van gemaakt. Hij had gezegd dat, dat de onbekende betekende. mmm... Interesant Mompelde Trebarh. Trebarh was klein voor een wolf, kleiner dan welke wolf ik ooit had gezien. Op de welpen na dan. Hebben alle wolven hier zo'n "zachte" geur? Ik rook u namelijk niet... Dat klopt. De wolven hier moeten zo min mogelijk ruiken om de prooien te slim af te zijn. Ook zijn de wolven hier slimmer dan andere. Allemaal om te overleven in dit haast onbewoonde bos Ze zijn ook kleiner voegde ik eraan toe. Trebarh knikte van niet. De wolven hier zijn niet kleiner dan de wolven van de vlaktes. Even groot zelfs. Nee, ik ben niet klein, JIJ bent abnormaal groot! Ik? Groot? dat is nieuw! Ik geloof er niets van Trebarh kijkt me aan alsof ik gek ben. Is het je niet opgevallen dat je de laatste tijd gegroeid bent? Vroeger was je misschien klein maar nu ben je alles behalve klein! Maar neem me niet kwalijk, mijn roedel roept. Je bent welkom als je wilt, veel andere roedels zul je niet snel vinden. Ik zeg Trebarh dat ik nu nog even niet bij roedels aan kan sluiten. Ik moet iets veel belangrijkers doen op het moment. We zeggen elkaar gedag en Trebarh rent weg. Dan herinner ik me de stapel. Maar Trebarh heeft hem opgegeten. Dat wordt dus nieuwe prooien zoeken. Ik denk aan wat Trebarh gezegd heeft, de wolven zijn niet klein maar ik ben groot. Met die gedachte ren ik richting Noroi.

x antwoord een beetje vaag, mischien wou ze er niet over praten, na een tijdje vallen we in slaap. Ik word wakker en zie dat ze er niet meer is, ik volg haar geurspoor en zie dat ze met een andere kleinere wolf praat, ik luister. Ik versta niet alles maar ik begreep dat ze het over de grote van wolfen hadden, dan na een tijdje staat mijn adem stil. de oudere wolf vraagt x of ze mee wil.... als dat zo zou zijn, dan zou ik alleen zijn. Dan zou ik weer eenzaam zijn, dat was tenslotte mijn tweede naam, samishii.... japans voor eenzaam... maar nu was ik niet eenzaam... ik was blij dat ik niet meer alleen was, ik wou niet weer alleen zijn, als ze ja zou zeggen... dan zou ik weer eenzaam zijn, dat dacht ik in die paar seconden dat x nadacht, maar ik kon weer ademen, ze zij nee. snel liep ik naar onze slaapplek en deed alsof ik sliep, ik weet niet of ze erin trapte maar na een paar minuten lag zij ook,ik merkte dat ze kon slapen...

Ik luister naar Noroi's ademhaling. Die is veel sneller dan de mijne. Ik heb meer zuurstof nodig, meer dan vossen. (meer dan wolven) denk ik er achter. Ik kan de slaap maar niet vatten. De weg terug had ik niet zo snel gerend. Eerder heel langzaam lopen. Noroi had zich verplaats, dat kon ik zien aan de sporen rond haar. Ik haal opgelucht adem, ze kan dus al weer lopen. Dan zou ze binnenkort wel weer helemaal beter zijn. Ik hoor wat muisjes scharrelen tussen de bladeren. Een grijze muis springt op een boomstronk. Een klein zwart kopje komt tevoorschijn. Moeilijk komt het zwarte muisje de boomstronk op. De grijze geeft de zwarte een lik maar de zwarte wil niet en kruipt weg. Boos gaat hij ergens anders zitten. Dan komt er nog een klein muisje, een bruine. Hij klimt moeilijk de boomstronk op en gaat naast de grijze zitten. Daar blijven ze een tijdje zitten. Uiteindelijk geeft de grijze de bruine toch een lik. Maar nu is de zwarte weer jaloers en hij loopt naar de grijze. Ik schrik. Ergens komt me dit heel bekend voor. Maar waar van? Ik leg mijn amulet op mijn poten. Hij lijkt wel heel erg te glinsteren vandaag. Dan lijkt het net of ik Wolfman zie. In een flits. Ik denk aan zijn zachte grijze vacht, zijn bruine ogen en zijn stem. Dan val ik uiteindelijk in slaap.

die ochtend word ik wakker, maar ik ben niet in het bos waar ik was gaan slapen... ik voel weer die verschrikkelijke drukkende angst... ik word weer in een kleine kooi gestopt... de mensen lachde me uit, zo, daar ben je weer... we komen je halen, dat je dat maar weet! we weten waar je bent en we zijn al onderweg

ik schrok... wat nu? zouden ze me weer vangen? en x dan? maar ik werd wakker, het was maar een droom... toch?

(ik ga er van uit dat je ontvoerd word, goed? Trouwens het valt me op dat we wel héél veel slapen )

Zo als gewoonlijk ben ik als eerste wakker.
De herinneringen van afgelopen nacht stromen me hoofd weer binnen. Ik ben groot. Ja nou weet ik het wel zeg ik nijdig tegen mezelf. Ik rek mij uit en ik drink wat koud water. Dat maakt me wakker. Mijn maag knort. Ik vang de geur van een reebok. Niet echt heel groot maar het is ruim voldoende voor ons tweeën. Ik heb nog nooit een reebok in mijn eentje neet gehaald, maar ze zijn klein, erg klein. Dus dat moet wel lukken. Ik ren achter de geur aan. Ik probeer het beest te besluipen maar dat lukt niet zo goed. Met mijn lompe poten breken alle takken. Het reetje spits zijn oren en neemt de benen. Nou dan ga ik er maar achter aan. Na een kwartier rennen heb ik zijn poot te pakken en haal ik hem neer. Met een beet is hij dood. Zonder pijn. Een geslaagde jacht zeg ik tegen mezelf. Ik neem het lichaam in mijn bek en loop er trots mee terug.

Ik schrik me dood. zo, daar ben je weer... we komen je halen, dat je dat maar weet! we weten waar je bent en we zijn al onderweg Wie komen mij halen? Dan zie ik dat er een paar tweevoeters bij Noroi staan. Ze gooien haar ruw in een kooi. Ze slaapt nog half. Dit keer hebben de mannen handschoenen aan, om ze te beschermen tegen Noroi's hitte aanvallen.
Ik grom heel laag, mijn bloed kookt. Ze moeten Noroi met rust laten! Ik gooi woedend mijn buit opzij. Maar dan vliegt mijn steen mee. Ik schrik nog eens. Niet weer! Ik voel me nog bozer worden. Dit keer doe ik geen poging om me te verzetten. Ik ben te boos op de tweevoeters. Ik storm er op af. Mijn poten hebben hele lange gevaarlijke nagels geworden. Klauwen der dood, hun dood. Ik denk niet eens meer aan het feit dat het Wolfmans soortgenoten zijn. Als ze dat waren mochten ze zich nu wel eens veranderen. Mijn tanden werden zelfs groter. Ik kan mijn bek niet eens dicht meer doen. De eerste tweevoeter die ik tegen kom is er meteen al niet meer. Ik kan met gemak mijn kaken om zijn borstkas klemmen. Ik schud met mijn kop. Ik denk niet eens aan een pijnloze dood. Ze moesten er gewoon aan. Ik wek mijn "woede" niet tegen, ik laat hem zijn gang gaan. Daarom ben ik nóg groter gegroeid, zijn mijn klauwen dodelijk en mijn tanden het aller scherpst. De honden stormen op mij af. Nog voordat ze hun tanden in mijn vacht zetten grijpen mijn kaken de hond vast en schud ik hem dood. De tweevoeters trekken hun zwaarden en proberen me neer te steken. Maar het ijzer breek ik zo door midden. De "woede" giert door mijn lichaam.
Het bloed kleeft aan mijn lippen. Er komen allerlei monsterlijke geluiden uit mijn keel. Dan zie ik dat er niets levende meer is. Allemaal lijken en dode honden. De geur van dood hangt in de lucht, maar mijn neus vind het fijn. Nu vind ik het wel genoeg. Mijn woede is over alleen de"woede" heeft andere plannen. Ik begin weer een zinloze strijd tegen mezelf. Mijn poten rennen naar de kooi met Noroi. De kooi past in een keer in mijn bek. Het ijzer kraakt maar is te sterk. Noroi blijft veilig in de kooi. Mijn kaken bijten er alsmaar harder in maar het ijzer geeft geen krimp. Gelukkig...

het is net als mijn droom, maar dan echt... ik ben zo in shock dat ik bijna niet merk dat x aankomt... ze gooit de pooi die heeft gevangen neer, maar dan gebeurt er iets... ik vergeet even dat ik in een kooi zit en kijk hoe x allen mensen een voor een dood, normaal zou ik dit fantastisch vinden, maar nu niet. Ik weet dat dit niet de x is die ik ken, niet dat ik denk dat de normale x dit niet zou kunnen hoor, nee. Het is de manier waarop de aura beweegt en van kleur verandert, het is... anders, onbeschrijfelijk vreemd, ik heb aura nog nooit zo zien gedragen... eerst keek ik alleen, nu werd ik bang... voor het eerst in mijn leven voelde een kooi als bescherming... x rent naar mij toe en neemt bijna de hele kooi in haar bek, ik merk nu pas dat ze gegroeid en verandert was, nu was ik echt bang... ik kon een techniek gebruiken... maar dan zou een van ons dood gaan... ik waarschijnlijk... in deze staat kon ik niets doen, wat nu?

Vervloekte "woede" nu is het wel genoeg geweest! Maar het luistert niet naar mij. Ik word nog banger. Noroi zit in mijn bek, nog wel ongedeerd maar voor hoelang? Als mijn kop naar links of rechts zal schudden word ze zo dood geslingerd. Helaas dacht de "woede" daar ook aan... Mijn kop slingerde naar links en daarna krachtig naar rechts. Maar dan vliegt het kooitje open en Noroi vliegt eruit. Ze slingert door de lucht. Ik moet mijn steen hebben! ik weet nog steeds niet waarom maar dan ben ik mezelf weer. Hoezo mezelf? Zou ik met steen geboren zijn dan? Nee. Mijzelf... ben ik de "woede"? Zou ik normaal een monster zijn? Ik wil er niet aan denken. Noroi is precies tegenover mijn amulet geslingerd. Toe alsjeblieft, weet wat je moet doen! Smeek ik met mijn gedachten.

ik ben nu uit de kooi, maar ik heb geen tijd om blij te zijn... ik probeer weg te rennen maar ik slip over een ketting, haar ketting... ik merkte dat die nu aan mijn poot vastzat... x begon me in te halen,ze hapte naar mijn poot, waar het amulet nogsteeds aan vastzat, maar ik had geen tijd om het los te maken...

Het valt me op dat mijn zicht verslechter is. Die "woede" verslechter mijn zicht! Het gene wat Noroi is zie ik nu als een vage rare witte vlek. Net als de bomen, dat zijn ook vlekken maar dan kleinere. En stenen zie ik helemaal niet. Raar. Noroi is het enigste wat ik het best kan zien, ze is dus ook het enigste waar ik op het moment achterna zit. Dus de "woede" volgt alleen de levendigste dingen in de buurt! Dat moet wel, want de stenen zie ik niet. Alleen een heel klein steentje aan een van de poten van Noroi. Die zie ik wel, haast nog duidelijker dan Noroi zelf. Maar dat moet dan betekenen dat mijn amulet leeft! Daar snap ik dus niets van.
Maar zo ver ik dus kan zien heeft Noroi het amulet, die moet ik hebben! Ineens happen mijn kaken richting haar poot met het amulet. Nu luisteren mijn kaken wel! Nou ja, luisteren... Ik mis het amulet en bijt haast in Noroi's poot. Als ik hem nou maar weer te pakken kreeg. Echt, ik moet dat leertje repareren. Dat leertje zie ik trouwens ook. Maar dat was toch van wolven leer? Die wolf moet dan toch dood zijn? Of niet soms? Ow.. ik ben zó dicht bij, als Noroi hem nou in mijn bek ofzo zou gooien.

ik bedacht me hoe we dit de eerste keer hadden opgelost... het had iets met die ketting te maken, die zat om mijn poot... ik had nu geen tijd om het eraf te halen...

ik moest iets bedenken, ik kon goed klimmen, ik klom in de dichtsbijzijnde boom, helemaal bovenin had ik even tijd, maar nu kreeg ik dat ding niet los! ik trok en rukte eraan... maar nu had ik hem... ik sprong naar beneden... nu dat ding nog om x haar nek krijgen... dat was nog niet zo makkelijk met die happende kaken...

Het witte vloog omhoog. Heh? Sinds wanneer kunnen vossen vliegen!?!? Toen keek ik nog eens, ze vloog niet omhoog, ze klom omhoog! Ze klom in een oude/dode boom die ik nauwelijks kon zien. Vandaar leek het dat ze vloog. Slimme keuze van haar, het lijkt me vrij sterk dat mijn gigantische lichaam in een boom kan klimmen. Hopelijk zit ze daar veilig. Maar ik had het mis. Mijn grote poten begonnen tegen de boom te springen als of ik een hond was die een kat uit de boom wou halen. De boom schudde heen en weer maar gelukkig blijft Noroi er in zitten. Ze is ergens druk mee bezig maar mijn zicht is zo wazig dat ik alleen iets wits zie dat iets aan het doen is. Ze is druk in de weer met de steen, mijn amulet. Mijn lichaam blijft maar tegen de boom aan knallen en uiteindelijk vliegt het witte omlaag. Ze is op volle vaart naar haar dood aan het vallen. Oftewel ze valt haast regelrecht naar mijn bek. Wat doet ze?!?! Waar is ze mee bezig?!?! Dan zie ik dat ze mijn amulet in haar bek heeft. Ow dát is ze van plan! Ze wil dat ding weer om mijn nek krijgen! Maar het touwtje was toch stuk? Zou ze dat gerepareerd hebben in die boom? Dan schuift het kettinkje over mijn snuit. Een akelige lange seconde lijkt het niet te werken. Mijn kaken blijven naar Noroi happen en krijgen haar in mijn bek. Maar dan is de seconde voorbij. Net voordat mijn kaken Noroi zouden verbrijzelen heb ik ze onder controle. Noroi blijft in leven. Ik zie bijna meteen weer scherp. Het was inderdaad een hele grote boom waar Noroi in was gesprongen. Mijn adrenaline verlaat langzaam mijn lichaam weer. Ik voel me mijn normale lengte weer krijgen. Mijn gigantische klauwen verdwijnen en worden weer mijn vertrouwde nog wat onhandige poten. Mijn tanden zijn weer als daar voor. Ik ben me zelf weer. Opgelucht haal ik adem. Ik leg Noroi voorzichtig op de grond. Dan plof ik neer op de grond. Ik ben doodop.

(((ik ga maar niet meer vertellen hoe ik slaap haha))) na een tijdje werd ik wakker, ik dacht na, ik merkte dat x weer normaal was, gelukig maar... ik denk na, over waarom ze nou zo zou worden als ze die ketting niet om had, en over hoe ik dat touwtje ooit heb kunnen maken... ik snap het echt niet meer... he kan ik dat ooit gedaan hebben? ik heb niet eens een duim! zo dacht ik even na, maar na een tijdje moest ik toch echt opstaan, het deed nog een beetje pijn en ik had een behoorlijk diepe wond in mijn been, maar ik leefde nog, daar was ik al dankbaar voor

Ik gaapte, mijn roze tong krulde zich op en mijn (nog steeds) scherpe tanden werden zichtbaar.
Ze horen nou eenmaal scherp te zijn, als ze bot waren geweest was vast het "ras" wolf allang en breed uitgestorven. Ik had raar gedroomd vannacht. Wolfman kwam er in voor en een hele grote gigantische zwarte wolf. Tot daar aan toe bekend maar wat er daarna gebeurde was niet zo logisch. De zwarte wolf begon tegen mij te praten en zijn stem klonk erg aardig en zoet maar ik vertrouwde het niet. Hij zei me dat ik mijn ketting aan hem moest geven en dat ik dan oppermachtig werd ofzo. Maar ik weigerde, ik wou Wolfman redden. Toen was ik ineens in een weiland. Ik zag een jongere Wolfman met een kleine zwarte welp. De welp was aan het spelen in de weides vol met bloemen en vlinders. Het zag er vrolijk uit. De welp zat achter een vlinder aan, net zoals ik ook altijd deed. Maar zodra hij dicht genoeg was greep hij de vlinder in zijn bek en scheurden de vlinder aan stukjes. Daarna spuwde hij de stukjes uit en ging achter nog een vlinder aan. Ik schrok, waarom was die welp zo wreed? Wolfman zag het wel, dat kon ik zien. Maar iets hield hem tegen. Hij lachte alleen maar een beetje naar de kleine welp maar was er niet echt bij met zijn hoofd. Waarom gaf hij de welp niet gewoon een standje? Waarom zei hij de welp niet dat je niet onnodig mag doden? Daarna was ik weer terug op de rots. Ik zag Wolfman verslonden worden en toen schrok ik wakker. Ik heb deze droom al vaker gehad, maar dat met die vlinders en dat de zwarte wolf mij aansprak heb ik nog nooit gedroomd. Ik laat het maar even achterwegen en kijk naar Noroi. Ze bloed. Ze is gewond bij haar been. Ik wil naar haar toe om haar te helpen met de wond maar dan bedenk ik me. Ze zal me vast wel niet meer aardig vinden. Ik heb haar namelijk al twee keer bijna vermoord. Lekkere vriendin ben ik zeg. Ik durf niet dichter bij har te komen. Dus doe ik maar het gene wat mij dan het best lijkt (kromme zin) GGaGaat het een B...Beetje?

GGaGaat het een B...Beetje? mmm, dat zag je toch wel? maar zij kon er niets aan doen dat ze zo deed, ze snapte het waarschijnlijk zelf ook niet, veel stoerder dan dat ik me voelde zij ik: ja hoor, ik heb wel erger meegenmaakt! nou ja, liegen was het niet... maar dat was toen, dat was verleden, ver verleden. Terug naar het mysterie van het touwtje, ik bedacht me opeens dat ik niets meer wist van wat ik in die boom deed, hoe kon dat? en hoe was ik erin gekomen? ik kon nou niet bepaald klimmen... ik zuchte heel diep, te veel mysterie en te weinig antwoorden, en hoe zat het met het ketingkje en de aura van het ketingkje? het ''leefde'' toch niet?

((sorry dat ik zo lang niet heb gereageerd!))

ja hoor, ik heb wel erger meegemaakt! zegt Noroi. Ow, nou oké dan. Als er wel iets is moet je het zeggen, wat dan ook, belooft? Ik voel me zo schuldig en ik wil al helemaal niet dat Noroi zich stoerder gaat gedragen. Het is mijn schuld, mijn eigen stomme schuld en dan hoeft Noroi niet te doen alsof er niets aan de hand is om mij te troosten. Dat kan ik dan gewoon niet aannemen. Natuurlijk is Noroi niet oké. Die heeft vast wel iets, zo niet lichamelijk dan wel geestelijk en ik vind dat ik haar moet helpen. Dat is nu mijn taak vind ik en daar zal ik me aan houden. Ook al is haar helpen soms wat moeilijk maar zolang ik die ketting niet verlies moet alles goed gaan. We hebben nu in rap tempo een heleboel meegemaakt dus nog iets zal er wel niet bij komen. Dat is gewoon onmogelijk. Het blijft even stil. Ik kan er maar geen logica in vinden. Hoe kan dit toch steeds gebeuren? Wat is er toch? vraag ik na een tijdje. Het heeft iets met dat amulet te maken, daar was jij zeker ook al achter. Maar wat? Heb jij enig idee?