De wolf met de gouden ogen

Ik struikelde over mijn poten. Sinds de laatste maan zijn die gegroeid tot onhandig lange dingen. Ik vol me vies. Ik ben ook vies. Er zitten takjes in mijn, ooit zo mooie bruine vacht. Het is al een tijdje niet bruin meer. Eerder zwart. Het stinkt ook nog eens vreselijk, maar ik doe er niets aan. Ik heb totaal geen energie om mijn vacht te gaan verzorgen. Ik loop nu al 3 Manen (Maanden) achter elkaar. Vreselijk. Ik denk aan WolfMan. Hij was mijn beste vriend, mijn enige trouwens ook. Eigenlijk meer een soort vader was hij voor mij. Hij was de baas van de roedel. Hij was de gene die me gevonden had en opgevoed. Ik moet toegeven dat hij een beetje apart was. Meestal was hij wolf maar soms was hij een tweevoeter. Daarom noemde we hem WolfMan.

Ik was vaak alleen met Wolfman. Hij leerde me jagen en sporen zoeken. Maar ook iets anders. Vaak gingen we naar de top van de berg. Daar kon je heel ver kijken. Soms kon je er haast de maan aanraken. Daar veranderde WolfMan in een tweevoeter, hij praten tegen mij in een taal die ik niet verstond. Maar ik begreep hem wel. Daar konden we nachten lang zitten. Hij maar praten en praten en ik maar luisteren en luisteren.

Het leek een gewone volle maan. Totdat Blackkill kwam. Dat was een wolf die vroeger verstoten was. Er gaan verhalen dat hij, net als ik, is opgevoed door WolfMan.
WolfMan praten over sterren en voorouders totdat hij ineens stopte met praten. “Nee, niet nu. Nog niet. Ik ben nog lang niet klaar” Toen sprong een gigantische zwarte wolf uit de struiken. Hij was zo groot als een beer, nee groter! Hij gromde en liet al zijn vlijmscherpe tanden zien. Hij was zo eng en groot dat ik verlamde van angst. Ik kon helemaal niets meer. Het monster liep naar mij toe en openende zijn bek. Toen sprong WolfMan naar zijn hals. De wolven vochten alsof hun leven er van af hing. Dat was eigenlijk ook wel zo. “Lyane Gold, ren, ren weg!” schreeuwde WolfMan tussen de beten door. Ik begreep niet wat hij bedoelde en tegen wie hij sprak. Ik stond daar nog steeds als versteend. “Ren X” Ow hij bedoelde mij met Lyan Gold. Wat raar, ik ben namelijk mijn hele leven X genoemd. Ineens kon ik mijn poten weer bewegen maar ik wou niet weg. Ik wou WolfMan helpen. Voor de laatste keer maakte WolfMan het geluid dat leek op X, toen kraakte er wat. Blackkill keek mij aan met enge ogen en een bek vol bloed. Ik keek hem nog geen fractie van een seconde aan het rende weg.

De wolven wouden mij niet meer in de roedel hebben, ik was een gevaar voor hen, ik zou volgens hen Blackkill naar hun toe lokken. Ze joegen me weg en ik sloeg op de vlucht. In het begin liep ik langzaam maar ik merkte dat ik gevolgd werd. Nu heb ik al 3 manen aan een stuk door gerend, zonder te rusten. Dat is misschien ongeloofwaardig maar het lukte me.


Nu loop ik wat rond in een vreemd bos. De bomen zijn erg dik en heel oud, maar ze geven me een fijn gevoel. Ik snuif in de lucht om de geur van de jonge blaadjes eens goed op te nemen. Ineens sta ik stokstijf stil. (voor het eerst in drie maanden) Met mijn staart strak naar achter en mijn oren recht omhoog. Ik ruik iets. Een soort paard. Ik lik over mijn lippen. Vroeger ving de roedel weleens een paard. Ik denk aan de zoete smaak van het vlees. Ik heb vreselijke honger. Tijdens het rennen had ik wel wat bessen en paddenstoelen gegeten maar dat is niet echt een maal voor een wolf. Ik loop naar de geur toe. Maar dan schud ik mijn kop. Waar ben ik mee bezig? Hoe kan ik in hemelsnaam in mijn eentje een paard aanvallen? Ik wil me omdraaien maar ineens komt het dier naar mij toe!
Ik schrik me kapot.
Instinctief leg ik me plat op de grond. Het beest is gigantisch. Ook al komt dat vooral omdat ik zo laag lig. Het is een soort paard zonder kop met daarop een tweevoeter zonder twee voeten.

Het wezen begon tegen me te praten. Tot mijn verbazing was dat de zelfde taal als die van Wolfman. Maar door mijn angst vertond ik er niks van. Toen ritselde er wat in de struiken. De Centuur was een fractie van een seconde afgeleid. Ik wou ook kijken wat het was maar mijn instinct had andere plannen. Als een pijl uit een boog vloog ik weg. Zo snel ben ik nog nooit geweest! Zonder te weten hoe, zat ik ineens boven op de muur.

Ik zag de centuur beneden verwart heen en weer kijken. Zijn verbazing droop gewoon van zijn gezicht. Na een aantal minuten, die wel uren leken te duren, trok de centuur zijn schouders op en verdween in het bos.

ik zat in de bosjes, ik was al een tijdje naar een grote wolf aan het kijken, ik zag dat de centaur eraan kwam, ik zag ook dat de wolf doodsbang op de grond ging liggen... ik wou naar hem toe lopen om te zegen dat de centaur alleen je naam wou weten (ik was al heel lang naar alle mensen die door de poort gingen aan het kijken) maar hij sprong al op de muur... ik was erg verbaast maar de centaur liep gewoon weg... ik liep naar de poort en keek naar de wolf, hij keek me ook aan sprong van de muur af en ging tegenover me staan. Ik was erg wantrouwend in het begin, dat was niks persoonlijks... ik merkte dat de wolf aan het trillen was, de wolf was bang... ik wast niet of het angst voor mij of voor de centaur was. ik vroeg iets om te laten zien dat ik niet vijandelijk was, ik heet noroi, jij?

Nu ik eenmaal een beetje gekalmeerd ben zit ik met het volgende probleem, Hoe kom ik hier weer af? Aan de ene kant is een prachtig bos maar aan de andere kant komt een wit vosje uit de struiken. Mijn nieuwsgierigheid wint. Ik laat me vallen en beland nogal pijnlijk in wat dorre takken. Dan loop ik naar het witte beestje toe.
Maar wat is dat? Ik knipper met mijn ogen om beter te kunnen zien. Maar het is geen gezichtsbedrog, dat vosje heeft meerdere staarten!
Weer begin ik een beetje te trillen, zijn mijn ogen dan zo slecht? dit kan toch niet?
Het vosje ziet er voor de rest erg aardig uit.
Dan opent ze haar bekje en zegt Ik heet noroi, jij? Het is in de zelfde taal als van de centuur en Wolfman.
Ik begreep hem wel maar sprak hem niet...
Ik knikte.
Toen bedacht ik dat het vosje een beetje op een wolf leek. De jonge vossen vroeger speelde vaak met de welpen, de taal was redelijk het zelfde.
Dus ik gebruik maar wolventaal Ik ben X, wat is dit hier?

ik merkte dat de wolf kalmeerde, Ik ben X, wat is dit hier? vroeg hij in vossentaal met vreemd accent, blijkbaar vond hij dat prettiger ik ben hier ook nog niet zo lang, ik kwam hier en keek naar de wezens die hier langskwamen... ik weet niet hoe ik hier kom ik hoef niet door de poort dus ik heb het nooit gevraagd. ik had mijn steen nog steeds in mijn mond... de wolf leek dan wel aardig maar je wist nooit wanneer ze iets waardevols wouden afpakken, ik hoopte dat hij de blauwe gloed niet zou zien als ik praatte... die steen betekende alles voor me, ik wist niet wat het was of hoe ik eraan kwam maar ik wou het nooit meer kwijt.

ik ben hier ook nog niet zo lang, ik kwam hier en keek naar de wezens die hier langskwamen... ik weet niet hoe ik hier kom Ze sprak het een beetje raar uit, maar het was prima te verstaan. Hoe kan je nou niet weten hoe je hier komt? vraag ik verbaast. Dat is toch wel erg raar.
Ik bekijk het vosje eens goed. Ze is erg klein, kleiner dan de andere vossen die vroeger in de buurt van de roedel leefde. Maar ik kan me ook vergissen, het is ook al weer zo lang geleden. De roedel... Ik schud mijn kop, niet aan denken, dat is voorbij.
Ik merk dat de vos tijdens het praten een beetje onhandig haar bek beweegt. Er glinstert iets. Maar aan haar manier van doen wilt ze het kennelijk verbergen voor mij. Ik ben wel nieuwsjager maar ik weet dat ze het niet voor niets verstopt.
Wat weet je dan wel over deze plaats? vraag ik om me af te leiden van "Het blauwe glinstertje"

ik weet ook niet veel meer dan dat ik hier wakker werd, ik weet dat er veel wezens achter die poort zijn, en dat er niet veel wild is in deze bossen
ik zag de teleurstelling, maar ik wist echt niet meer dan dit... op dat moment viel de steen, eerst merkte ik het niet maar ik zag dat x naar de grond keek. Ik volgde de blik en zag mijn mooie steen... ik schrok, x was groter , als hij het zou afpakken zou ik een groot probleem hebben...

ik weet ook niet veel meer dan dat ik hier wakker werd, ik weet dat er veel wezens achter die poort zijn, en dat er veel wild is in deze bossen
Weinig wild dus? ai dat werd een probleem...
Ineens valt "Het blauwe glinstertje" op de grond. Noroi kijkt er geschrokken naar. Als ze niet zo wit was, dan was ze vast wit weggetrokken van schrik.
Hé het is een steen. eh... ik bedoel... Wat is dat?



btw X is een zij, geen hij :

(((sorry )))

Hé het is een steen. eh... ik bedoel... Wat is dat?

ik was nu echt heel erg bang... ik wachte op wat er gebeuren zou maar ze leek geen plan te hebben om mijn mooie steen af te pakken, ik pakte hem snel op en bedacht dat ze hem niet af wou pakken... dan kan ik je net zo goed vertellen ik twijfelde of ik de waarheid zou vertellen of niet, ik besloot de waarheid te vertellen, ik vertrouwde haar ik werd een paar dagen geleden wakker hier in de buurt, na een tijdje rondgekeken te hebben merkte ik dat ik op iets lag, het was de steen, ik weet niet waarom maar ik voelde me aangetrokken tot de steen, ik denk dat het iets met mijn verleden te maken heeft... ik was ook bang dat het raar zou klinken, dat ze me uit zou lachen en niet serieus zou nemen.

een idee van hoe de steen eruit ziet: [img] een van deze

ik werd een paar dagen geleden wakker hier in de buurt, na een tijdje rondgekeken te hebben merkte ik dat ik op iets lag, het was de steen, ik weet niet waarom maar ik voelde me aangetrokken tot de steen, ik denk dat het iets met het verleden te maken heeft..

Aangetrokken door een steen? Dat is ook niet allerdaags... wacht laat me even denken
Mijn hersenen werkte op volle toeren. Wolfman had er volgens mij ooit iets over gezegd...
Hij had het ook over een steen. Steen? Amulet! een amulet? Ik grijp met mijn poot naar mijn hals en haal er een kettinkje vandaan. Dat ding was ik helemaal vergeten. Het was me dierbaar had Wolfman gezegd, leuk en wel, maar wat betekend dierbaar? wolfman... Amulet... Denk ik hardop. Is dat dierbaar? vraag ik terwijl ik naar de steen kijk.

Is dat dierbaar? ze liet me een amulet zien
ik dacht even na, dat hangt ervan af, vind je het belangrijk? in andere woorden, zou je zonder kunnen?

Noroi denkt eens diep na.
dat hangt ervan af, vind je het belangrijk? in andere woorden, zou je zonder kunnen?
Zegt ze dan.

Ik weet eigenlijk niet precies wat het is, maar Wolfman zei dat ik het goed moest bewaren. Waarom weet ik niet precies meer, dingen onthouden in een andere taal is wat moeilijk...
Ik denk aan de eerste avond op de heuvel. Wolfman liet me het kettinkje om mijn hals zien en vertelde erover. Het was een hele fijne avond geweest. Gek genoeg was ik niet eens verbaast geweest dat Wolfman in een tweevoeter was verandert. Dat knaagt aan me, ieder wezen zou zich daar toch over verbazen? vooral als het nog zo jong is als ik toen..
Of ik zonder kan? Dat weet ik eigenlijk niet... Het doet me wel denken aan Wolfman maar dat is iets waar ik wel én niet over wil denken Zeg ik.
Wolfman had zelf het touwtje gemaakt, het was van wolvenleer. Eigenlijk best zielig als je er zo over na denkt.
Noroi probeert haar steentje weer te verbergen in haar bek. Wat raar, dat zit toch helemaal niet lekker?
Kan je er geen touwtje omheen doen en om je nek hangen? Dat is toch veel handiger?

Ik weet eigenlijk niet precies wat het is, maar Wolfman zei dat ik het goed moest bewaren. Waarom weet ik niet precies meer, dingen onthouden in een andere taal is wat moeilijk... ok, wie is wolfman? ik denk dat het dierbaar was voor hem, je moet het goed bewaren.

Of ik zonder kan? Dat weet ik eigenlijk niet... Het doet me wel denken aan Wolfman maar dat is iets waar ik wel én niet over wil denken
ik snapte dat het een gevoelig onderwerp was, ik vroeg maar niet door

Kan je er geen touwtje omheen doen en om je nek hangen? Dat is toch veel handiger? hoe zou ik een touwtje moeten maken? ik liet mijn poten zien. ik kon een touwtje maken, maar ik wou niet dat hij dat wist, ik voelde me een beetje slecht dat ik had gelogen over mijn verleden, maar ik kon het gewoonweg niet vertellen

Ai, tja met poten kom je niet zo ver
Ik bekeek mijn eigen poten. Wat waren ze toch onhandig groot geworden!
Met een klauw kan ik zo een dikke rat pletten. Daar zie ik geen voordeel in. Ik kan me niet herinneren dat de andere wolven ook zulke grote poten hadden.
Weetje, mocht ik het ooit eens kunnen, dan help ik je wel met je kettinkje.
Wow! Waar kwam dat vandaan? Hoe zou ik zelf ooit een kettinkje kunnen maken , zo klein en teder met mijn lompe poten?
Ze keek een beetje schuldig, zal ze iets achterhouden?

ik keek x aan, hij zie dat hij zou helpen met het kettinkje, ik vond het een beetje vreemd maar ik zie maar niks, ik begon nu toch echt honger te krijgen, zullen we gaan jagen? ik heb honger er is hier niet heel veel om op te jagen maar ik heb gisteren een paar dieren gezien, ik weet nog waar, je kan toch wel jagen?

zullen we gaan jagen? ik heb honger er is hier niet heel veel om op te jagen maar ik heb gisteren een paar dieren gezien, ik weet nog waar, je kan toch wel jagen?

Ik ben blij dat je dat zegt, ik heb me toch een honger. Ik heb drie maanden niets gegeten!
Ik kan wel een paard op! Dan denk ik aan de centuur al moet er dan geen tweevoeter op zitten... Echt die zijn eng!
Ze zei dat ze een paar dieren had gezien en vroeg of ik kan jagen. Wat dacht ze wel niet, ze heeft wel te maken met een wolf hoor! Natuurlijk kunnen die jagen! Maar ik laat haar maar niet zien dat ik me beledigt voel. Daar wordt niemand beter van. Natuurlijk kan ik jagen, hou mij maar eens bij! roep ik lachend en ik ren al het bos in.

Ik ben blij dat je dat zegt, ik heb me toch een honger. Ik heb drie maanden niets gegeten!
Ik kan wel een paard op! ik merkte dat ze zich een beetje beledigt voelde,sorry, ik heb hiervoor een tijdje met mensen geleefd, die kunnen er echt niks van! ik rende achter haar aan tot we bij de open plek waren, er was een klein groepje zwijnen ongeveer 5, we pakken de kleintjes, de ouders laten we leven, er is hier zo weinig wild dat ik bang ben dat ze uitsterven als we ze allemaal eten!

sorry, ik heb hiervoor een tijdje met mensen geleefd, die kunnen er echt niks van!
Mensen? En dat waren...? sorry, maar wat is een mensen?
Ik krijg er geen antwoord op, we hebben onze prooi gevonden.
Twee zwijnen met drie jongen lopen in de modder te wroeten. Noroi roept dat we de kleintjes moeten pakken, ze is bang dat ze anders uitsterven. Ik grinnik om het idee. Noroi grijpt een kleintje, de moeder word razend. Logisch, alle moeders gaan tot het uiterste om hun jongen te beschermen.Ik grijp het tweede jong. Het smaakt heerlijk. Terwijl ik de slachttanden ontwijk slik ik het jong door. Normaal zoek ik eerst de lekkerste stukjes uit maar daar heb ik nu geen tijd voor, en ik vraag me af of mijn maag dat toe laat. Ik probeer het derde jong te pakken terwijl Noroi bezig is de moeder af te leiden. Ik weet niet hoe het kon, maar ineens staat het everzwijn vlak voor mijn neus. Woedend haalt ze uit en haar slachttand gaat langs mijn nek. Gelukkig heb ik een dikke vacht en valt de wond mee maar de ketting vliegt door de lucht en valt in de modder neer.
Dan gaat het allemaal heel snel. Ik zie haast niets, hoor haast niets en voel haast niets. het lijkt wel of mijn hersenen geen contact meer hebben met de rest van mijn lichaam. In de verte hoor ik Noroi zacht schreeuwen. Maar ik let er niet op. Ik zie een witte flits die mijn amulet probeert te pakken. Maar mijn kaken klappen vlak naast haar neer. Ik schrik, dit wil ik niet! Maar mijn lichaam heeft een andere wil.

opeens gaat alles heel snel, ik weet niet wat ik moet doen maar ik laat het kleine zwijn in mijn mond los, het krijst en moeder kijkt om, nu komt ze deze kant op, ik ga een paar stappen opzij maar het zwijn let alleen op de baby, ik ren snel naar x toe, hij heeft een wond bij zijn nek maar het is geen diepe wond, het zou geen enkel probleem moeten zijn, ik pak het amulet dat een paar meter verder op de grond ligt, ik weet niet wat ik moet doen, ik leg het amulet bij haar neer. wat ben ik aan het doen? ik moet helpen! alsof het niet erger kon begon het spontaan te regenen, ik sleepte haar naar een boom, ze was erg zwaar en ik was klein, het lukte maar net, ik had geen enkel idee wat ik moest doen, ik wist niet eens wat er eigenlijk aan de hand was!

Iemand trok aan me, en wou me verslepen. Het was noroi, nee, niet doen wenste ik.
Maar mijn poot sloeg haar al weg, ze smakte tegen een boom aan. Van binnen huilde ik, maar van buiten viel daar niets van te merken.
Ik gromde naar het zwijn. Het dier stormde op me af als een dolle stier. Maar voordat ze me ook maar iets kon doen, bestond ze niet meer. Haar bloed droop van mijn snuit en ik beet nog harder in het kadaver. Het jong stond te trillen en aan een stuk door te gillen. Het irriteerde me. Ik greep het jong in mijn bek en smeet het tegen een boompje aan, Het jong was ter plekke dood en het boompje viel om door de kracht waarmee ik het zwijntje er tegen aan had gesmeten. Nu was alleen Noroi in de buurt. Ik zie dat ik naar haar toe loop ook al probeer ik van alles om haar geen pijn te doen. Maar ik was in paniek, mijn lichaam lijde een eigen leven!
Ow alsjeblieft, Noroi ga weg! maar ik kon haar niet waarschuwen. Wat gebeurde er in hemelsnaam???

x deed opeens heel raar... ze leek wel bezeten! x wat is dit? ik begon hopeloos te worden, wat moest ik doen? mn instinct vertelde me om weg te wezen, maar ik kon haar niet in de steek laten, ik wou eerst weten wat er aan de hand was, dan zou ik besluiten om iets te doen waarom doe je dit?

x wat is dit? Riep Noroi waarom doe je dit?

Als ik dat eens wist! Mijn hersenen draaide weer op volle toeren. Wat is er gebeurt waardoor ik, eh mijn lichaam, zo doet? Het everzwijn kon het niet geweest zijn, ik heb al vaker een wond gehad door een everzwijn... Mijn poten rende naar Noroi, ze rende gelukkig nu wel weg, niet echt snel. Gelukkig liep ik ook niet snel, als ik alle controle had over me zelf kan ik veel sneller.
Ik probeerde te verzinnen hoe ik weer normaal kon worden, al hielpen dat geren en de stress niet echt om goed na te kunnen denken...

ze antwoorde niet, er was dus echt iets goed mis, ze rende een beetje langzaam op mij af, ik rende niet al te snel weg,ik kon niets bedenken, ik wist niet wat ik moest doen... ik kon nu niet met haar vechten, ik zou verliezen... tenzij ... nee, dat kon nu niet, ik was nu echt hopeloos aan het worden, ik begon een beetje snellen te rennen, mischien kon ik haar moe maken, ik was dan niet heel goed in vechten, ik had een eindeloos uithoudingsvermogen...

Ik ren nu al een tijdje achter haar aan. Hoe lang zou dit in hemelsnaam door kunnen gaan?
Nog steeds heb ik mezelf niet onder controle, maar ik kan nu wel beter denken. Weer gaat de vraag door mijn hoofd, Hoe kan ik dit stoppen en waardoor komt dit? Ik probeer de beelden in mijn hoofd af te spelen. Ik zie het zwijn naar stormen, ze raakt mijn hals en... en mijn amulet vloog weg!

Dan draait Noroi zich razendsnel om. Waar gaat ze nu doen? Mijn lichaam reageert net te laat en hapt in een van Noroi's staarten. Gelukkig zijn die staarten voor het merendeel haar en doet het haar geen pijn. De staart glipt uit mijn bek en ze rent er van door, weer richting de plaats waar het begon. én waar mijn amulet ligt.
Zou ze het door hebben dat ik het amulet nodig heb?

ik rende nog een stukje tot dat ik iets op de grond zag glimmen, ik keek even, ik was heel verbaast... het voorwerp had aura! ik pakte het op, wat nu?

(((noroi kan aura zien, zo kan ze zien wat voor bedoelingen iemand heeft, normaal hebben alleen levende wezens aura maar nu dus ook dit voorwerp, dit is de eerste keer dat ze dit ziet)))