De wolf met de gouden ogen

Ik zie nog steeds onscherp. Maar het witte vosje valt erg op tussen de bladeren. Dat is nu niet echt handig.... Mijn poten gaan steeds maar sneller. Noroi had even een sprintje getrokken en was nu een eind voorop. Gelukkig ging ik lang niet zo snel als normaal. Het witte (noroi) stopte in de verte en pakte iets om. Mijn amulet. Ik zag dat ze er verbaast was en bleef aandachtig naar het ding kijken. Ik was al bijna bij haar, waarom gaat ze nu niet weg?
En toen hap! ik bijt in haar poot waar het amulet in zit. Zodra ik het amulet aanraak kan ik me weer bewegen. Ik weet niet hoe snel ik mijn kaken van Noroi's poot trek. Ik zie weer scherp en heb weer alle controle. Het amulet ligt op mijn tong. Noroi ziet er beroerd uit, haar poot bloed en haar vacht is niet zo wit meer. Ondanks dat ik niet hard heb gerend ben ik bekaf. Hijgend zonder één woord te zeggen zak ik op de grond en vallen mijn ogen dicht.

nog steeds naar het amulet kijkend voel ik oppeens pijn in mijn poot, ik schrik maar voordat ik het echt besef laat x alweer los en valst hij op de grond... geen ideen wat er net gebeurde maar de auras waren weer normaal, wat x dan ook had bezeten was weg, voor nu tenminste... ik wist niet echt wat ik nu moest doen. mijn poot deed niet zozeer pijn, ik kon wel erger hebben. Het probleem was dat het vies werd, vies compleet met maden en bloedzuigers die erpaf zouden komen, ik moest iets doen, ik besloot een van mijn beste heel technieken te gebruiken. Het zou even duren maar dan was ik wel helemaal gezond en schoon, dan zou ik niet doodgaan van die wond, ik liep weg.

((( noroi kan deze techniek gebruiken maar dan is ze heel zwak voor een tijd, als ze weer terug komt is ze helemaal schoon en heeft ze geen bloed meer, maar dan kan ze al nauwelijks meer lopen.)))

Ik word wakker en kijk om me heen. Noroi was verdwenen.
Ik gaap en voel dat er iets onder mijn tong zit. Oja mijn amulet!
Wat een raar ding, er komen duizenden vragen in mijn hoofd.
Had Wolfman hier iets mee te maken? Hij had het immers aan mij gegeven...
Ik kon het Noroi niet kwalijk nemen dat ze de benen, eh poten had genomen.
Zal ik ook doen als iemand mij probeert te vermoorden, en toch, toch voel ik me erg verdrietig.
Ik loop weg, richting een rots. Het is geen grote maar kan ermee door.
Ik klim er op en tuur naar de maan.
Het is nu precies 3 maanden geleden...
Dan steek ik mijn kop in de lucht, en huil.
Ik huil als nooit daar voren. Ik durf te wedden dat het door het hele woud te horen is.
Dan bedenk ik dat, dat misschien toch niet zo handig is. Als Blackkill mij nog volgt...
Nou daar ga ik dan maar niet van uit.
Ik voel me schuldig tegenover Noroi en besluit terug te gaan naar ons "Kamp"
Ze is er nog steeds niet, mooi
Mocht ze terug komen dan lig ik hier gewoon als daarvoor en weet ze van niets.
Nou ja niets...

ik kwam na een tijdje terug,ik hoorde gehuil, ik zag een schim van een wolf op de rots zitten maar ik was te moe om erop te letten, het lopen duurde zo lanf... ik strompelde, ik kon niets eens lopen, laat staan rennen. Om de paar meter viel ik om, maar ik moest het kamp bereiken, anders zou x mischine weg gaan... ik merk dat ze niet meer op de rots zat,k ik zag de maan... bedankt. De maan speelde een belangrijk deel in mijn techniek. nog een paar meter. 3 meter voor het kamp viel ik en kon ik echt niet meer opstaan, ik hoopte dat ik niet te lang zou slapen en dat beren me niet eerder vonden dan x, het laatste wat ik zag was de maan, toen sliep ik.

Ik beweeg mijn oren en hoor Noroi neerploffen.
Zo ver ik kan horen strompelt ze.
raar. Waarom zou je weglopen als je mak loopt?
Ik voel me schuldig, ik heb het immers veroorzaakt.
Hoewel ik niet bepaald me zelf was.
Dan sluit ik mijn ogen weer.

Het word al weer bijna ligt als ik mijn ogen open doe.
Noroi is geen meter verschoven.
Dan spits ik mijn oren. Een beer!
Ook dat nog...
Ik probeer Noroi wakker te maken door met mijn snuit tegen haar aan te drukken,
maar het heeft geen zin.
Ik snuif de ochtend lucht op, WOW!
De beer is al vlak bij!
Ik probeer voor de laatste keer Noroi wakker te maken, maar tevergeefs.
Dan hoor ik de beer grommen. Ik draai me om.
Ik heb de roedel één keer een beer zien verjagen. Het kan dus wel.
Maar zij waren met 20 man (eh wolf) en ik ben in mijn eentje.
Ik kan de beer niet eens gaan bijten, ik ben te bang om mijn amulet te verliezen en dat wil ik nooit meer. Ik grom naar de beer.
Maar hij strompelt op zijn beren drafje dichter bij.
Hij is nu vlak bij en dan valt mij iets op.
Die beer is helemaal zo groot nog niet!
Ik ben misschien net een kopje kleiner maar dat valt dus reuze mee!
Vooral als je nagaat dat de beren "thuis" drie koppen groter waren dan Wolfman.
toch waag ik het niet om de beer aan te vallen.
Ik pak Noroi voorzichtig op met mijn bek.
Ik mag haar niet (nog eens) verwonden en ik mag mijn amulet niet kwijt raken.
Beren zijn snel, maar ik ben sneller.
Ik ren als een speer door het bos.
Zigzaggend tussen de bomen door.
Ik merk dat Noroi wakker word maar ik let er niet op.
Eerst die beer.
Dan zie ik die ellendige muur weer.
Bah!
De vorige keer was ik er op gekomen maar dat lukt vast geen tweede keer.
Ik besluit met de muur mee te rennen richting het Oosten.
Daar ren ik immers al 3 maanden naartoe.

ik word wakker terwijl x me meeneemt, het duurt 5 minuuten om te beseffen dat er iets vreemd was, na 10 minuten snapten ik dat ik gedragen werd en dat we achtervolgd werden... ik schrok, ik kon nu echt niets doen, ik kon al niet zo goed vechten, daarom had ik speciale technieken bedacht. Maar die namen allemaal zoveel energie... als ik dat zou doen zou dat zeker mijn dood zijn. ik kan niet goed nadenken en zien, ik besef nu echt dat we in gevaar zijn, ik kon een ding doen, ik zou net niet doodgaan, of mischien net wel... ik moest eerst weten wat en waar de vijand waren,, min techniek zou stiil en geruisloos zijn, als het maar werkte... ik zag de beer nu, ik bedacht me dat het een beetje stom klinkt om je op te offeren voor een wolf die je nog maar twee dagen kent, of was dat normaal? ik wist het echt niet meer, ik was zo in de war. maar ik had geen keus, het was dit of allebei dood...

Noroi probeert iets te doen.
Ze lijkt wat van streek.
De beer ligt nu al een ver stuk achter en ik ren nog lang niet op mijn snelst.
Ik lach in mij zelf, ik ben dol op rennen!
De beer brult in de verte, zeker chagrijnig omdat zijn prooi hem geneert is.
Ik beveel mijn poten om nog eventjes een sprintje te pakken.
Heerlijk die wind door mijn vacht!
Dan merk ik dat Noroi een beetje bibbert, ach ja natuurlijk.
Ik stop en zet haar neer.
Ze loopt wat wankel en plof weer op de grond.
Nou, nou die is ook snel moe.
Ik bekijk haar poot, niks.
Hè? Wat raar... Hier zat toch een wond?
Nou de andere poot dan? Ook niet!
Heb ik me dan vergist?
Ook haar achterpoten mankeren niets en nu ik zo kijk is haar vacht ook weer mooi wit.
Wanneer heeft zij zich gewassen terwijl ze zowat te moe is om te lopen?
Maar ach, wat zeur ik nou. Wil ik soms dat ze dan wel gewond is?

Stiekem weet ik dat ik dat misschien wél wil. Dat ze wél een wond heeft.
Want dit gaat mijn kop te boven...

ik snapte dat ik die techniek helemaal niet hoefde te gebruiken, x zou wel voor dingen zorgen... maar ik kon nog steeds niet goed nadenken, ze legde me neer op de grond, ik merkte dat de beer dichterbij kwam, hij stond al achter haar... X schreeuwde ik, ik deed mijn ogen dicht... wat nu?

X! Roept Noroi.
Ik draai me vliegensvlug om en kijk recht in de ogen van de beer.
Hoe komt die nou ineens hier?!?!?
JIJ weet ook van geen ophouden, hè?
Ik probeer het amulet onder mijn tong vast te klemmen.
Op goed geluk dan maar.
Ik vlieg de beer om de nek.
De eerste keer hadden mijn kaken geen effect.
Zijn vacht was te dik, maar de mijne gelukkig ook!
De beer haalde uit met zijn klauw, gelukkig dat ik vele malen behendiger ben.
Snel ontwijk ik de klauwen, snel, daar ben ik goed in.
Al moet ik er wel op letten dat ik tussen de beer en Noroi in blijf.
Noroi is te zwak om zich te kunnen verdedigen.
Gek genoeg ben ik heel rustig.
Keer op keer vlieg ik de beer naar zijn nek.
Maar de vacht is echt te dik, ik moet wat anders verzinnen.
Dan zie ik zijn neus. Hebbes.
Ik bijt in de neus van de beer.
Het beest krijst het uit.
De neus is namelijk een erg gevoelig en belangrijk ding voor een beer. (voor mij ook, trouwens)
Er stroomt bloed langs de beer zijn snuit en hij geeft zich gewonnen.
Hij keert ons de rug toe en sjokt verslagen weg.
Ha, net goed!
Onbewust ben ik trots op me zelf.
Ik ben nog niet eens een volwassen wolf en heb toch al een beer verslagen.

ik zie dat x voor mijn ogen met de beer vecht... ik wist niet dat hij goed kon vechten... maar het is wel een beer! gelukkig wint hij, ik ben terustgesteld en val weer in slaap, ik weet dat ze het raar vind dat ik zo snel slaap maar die techniek nam echt veel energie..

Noroi ligt nog steeds te slapen.
Ik zou ook best wel weer willen gaan slapen.
Maar dit lijkt me niet echt een ideale slaap plaats.
Ik neem Noroi weer voorzichtig in mijn bek en begin een slaapplaats te zoeken.
Na wat speuren valt mijn oog op een kleine hol.
Ik graaf de ingang wat breder en leg Noroi erin.
Ze doet even haar ogen open maar valt daarna weer in slaap.
Ik pas niet in het hol dus ik ga er maar voor liggen.
Ik voel hoe de zon opkomt en mij verwarmt.
Heerlijk. Daarna val ik in slaap.

ik werd die ochtend als eerste wakker, ik voelde me schuldig van gisteren dus ik besloot ontbijt te halesn, ik ging het bos in om te jagen, elke keer als ik iets ving bracht ik het naar het hol en ging ik wee iets nieuws vangen, na een tijdje had ik een behoorlijke buit, ik was nogsteeds erg moe maar de techniek had wel geholpen, na een tijdje was ik achter een soort zwijnjte aan het jagen toen ik mensen hoorde, ik schrok, ik wist dat sommige mensen te vertrouwen waren... maar deze iniedergeval niet! ik voelde me gelijk al misselijk bij wat voor aura ze uitsraalden...

Whoaaaa Gaapte ik. Ik keek om me heen.
De zon kwam op. Alweer?!?
Dan hebben we dus de hele dag én nacht liggen slapen.
we? Noroi is er niet meer. Ik zie dat er een stapeltje van
drie veldmuizen, een haas en een jonge fazant naast me ligt.
mmmmm ontbijt
Ik lik over mijn lippen maar uit beleefdheid wacht ik op Noroi.


Dat duurt wel lang, zeg...
Noroi is nog steeds niet terug. één hapje dan?
Ik neem een veldmuisje. Ik hoef er niet eens op te kauwen en hij is al weg.
Nou, dat vult ook niet echt je maag. Ik sta op en ga Noroi zoeken.
Ze is druk in de weer geweest. Haar geur gaat alle kanten op.
Uiteindelijk heb het verste spoor gevonden en volgt het.
Ik zie Noroi op haar buik achter wat struikjes liggen.
Heeft ze een prooi gevonden? Ik volg haar blik.
Er staat een groep tweevoeters, ze schreeuwen tegen elkaar en hun paarden.
Ze zijn duidelijk niet goed gehumeurd.
Ze hebben allerlei gereedschappen mee en rare lappen stof.
Doodstil sluip ik naar Noroi. Mij zullen ze niet gauw zien, ik ben goed gecamoufleerd.
Noroi daar in tegen niet bepaald. Ik ga naast haar liggen en bekijk de rare tweevoeters.
Ze zien er zelfs van dichtbij niet aardig uit.

na een tijdje kwam x naast me liggen, ik zag de mensen en was ze ondertussen al een tijdje aan het bekijken, ik kon hun taal half verstaan, ze hadden een vreemd accent. Ze hadden ruizie over een slaapplek, eentje had een hut gemaakt maar de ander wou daar niet in slapen, een beetje dom maar niet echt slecht of erg, ik wist dat ze wel slechte bedoelingen hadden... ik verstond niet ales wat ze zieden maar op een gegeven moment begonnen ze te vechten, blijkbaar was de ruzie erger geworden... ik met mijn straalwitte vacht viel nog al op tussen het gebladerten. een van de mensen die niet mee had gedaan in het gevecht bleef maar naar de plek waar we zaten kijken...

Noroi heeft de hele tijd naar de tweevoeters liggen luisteren. Het is weer eens "De taal" die ik niet versta maar wel begrijp. Hoewel ik er nu niet veel van begrijp. De tweevoeters schreeuwen door elkaar heen. Ze zijn zelfs aan het vechten geslagen, als er onenigheid is in een roedel staat de roedel zwak. Dat word misschien een pluspunt voor ons. Er is één tweevoeter die niet meevecht. Hij heeft heel veel aandacht voor de struik waar wij in liggen. Die tweevoeter komt richting ons. Wat moeten we nu doen? Fluister ik in Noroi's oor.

de man komt nu dichtebij, hij ziet ons n iet helemaal... he! stop eens met vechten, hiet zit iets... ik zie dat de anderen shrikken... ze mompelen dingen over spionen, ik wil weglopen, maar hij houdt mij vast zonder me aan te kijken... het is een verschrikkelijk gevoe, alsof je op het randje van de dood zit. Je kan nog niet eens adem halen maar je gaat niet dood, je kan niets meer... ik zie dat hetzelfde met x gebeurd, wat nu?

De Tweevoeter grijpt Noroi vast! Ik schrik me rot.
Hé jongens, moet je toch eens kijken. Een witte vos!
De andere tweevoeters lopen naar de tweevoeter die Noroi vast heeft. Ben je wel goed bij je hoofd, man!. Dat beest heeft meerdere staarten, dat brengt ongeluk. schreeuwt een tweevoeter met rood haar. Een kleinere tweevoeter loopt naar de struiken. Er zit hier nog een beest! De tweevoeters snellen naar de struik en zien mij. Ik kan me nergens meer verstoppen. Ow jee... Ze prikken me met stokken en gooien een touw om mijn nek. Wow! Het is een wolf! roept de kleine tweevoeter En niet zomaar eenBromt de oudste. De kleine kijkt de oude nieuwsgierig aan. Dit zijn niet zomaar dieren. Moet je ze eens zien! Die vos is witter dan sneeuw en heeft een heleboel staarten. Die wolf heeft de meest gouden ogen die ik ooit heb gezien. Ze is trouwens ook de grootste wolf die ik ooit heb gezien. En ik kan het weten. Ik heb al zo veel wolven gedood. Deze wolf hier is nog niet eens volgroeid. Ik durf te wedden dat zij een gigantische wolf gaat worden, en ik kan het weten. De tweevoeters sloten ons op in een soort hok. Ze hadden mij een touw om mijn bek gedaan zodat ik hun niet kan bijten.

na een tijdje werd ik wakker in een kooi in een kooi daar kon ikj dus niet tegen... ik begon eerst heel laag te grommen... ze hoorden het niet eens, mensen hebben zulke slechte oren... toen begon ik te blaffen, ik moest hieruit... anders ... ik kon mu nu wel bewegen als er ruimte voor geweest was tenminste... ik werd boos, ik kon niet tegen kleine ruimtes... de mannen begonnen te lachen... ik werd alleen maar bozer, ik merkte dat het
gebeurde, dit gebeurde alleen als ik heel boos was of als ik in een te kleine ruimte was waar ik niet uit kon, in dit geval was het bijde... ik merkte dat ik veranderde... mijn ogen veranderde... ik was zo snel als het licht, ik was licht. Ik schoot uit de kooi en vloog een van de mannen naar de hals, hij viel neer, mooi zo nu de tweede, die viel ook neer. De derde was vreemd, het was de man die zich afziedig had gehouden tijdens de ruzie, hij probeerde me beet te pakken, maar hij brande alleen zijn vingers, ik probeerde naar zijn keel te vliegen maar ik viel op de grond, ik kon weer niet bewegen. ik raakte bewusteloos...

Ik begon heen en weer te ijsberen. Hoe komen we hier uit? Als ik nou eens de tralies kon stuk bijten... Maar er zit een touw om mijn bek, ik kan zelfs niet aan Noroi vragen of ze het er af wil bijten. Ik probeer Met mijn klauwen de tralies kapot te maken maar tevergeefs. Had ik maar een duim! Noroi vindt het ook niet leuk in de kooi. Ze ligt plat op de grond en gromt heel laag. Zelfs ik kan het maar net horen. Het grommen gaat over op een raar soort gekef. De honden in het kamp van de tweevoeters werden er nerveus van. Maar hun bazen ontbloten hun tanden en maakte rare geluiden. Wolfman deed soms het zelfde maar dan was hij vrolijk, de tweevoeters hier hadden leedvermaak. Noroi word steeds bozer en bozer. Ik probeer haar gerust te stellen alleen zit er een touw om mijn bek. Ik raakte haar even aan en ze draait zich geïrriteerd om. Ik schrik. Haar ogen zijn rood gloeiend! Wat het ook betekend het is vast niks goeds. Haar hele witte lichaam begint hitte af te stralen. Ik krijg het er heet van. Een flits en ze stond ineens buiten de kooi. He? Ze vliegt een van de tweevoeters naar de keel. Haar kaken zijn te klein om een de hele nek te omklemmen maar toch valt de tweevoeter dood neer. Binnen no time lag de tweede tweevoeter dood op de grond. Nu was een derde aan de beurt. Die vloog ze niet naar de nek. Raar, ze zat er net zo lekker in. Ik werd steeds onrustiger. Ik wil er ook uit! Noroi helpen! De tweevoeter probeert Noroi beet te pakken maar hij trekt snel zijn vingers terug. Ik ruik dat ze verbrand zijn. Nu springt Noroi wel richting de keel van de tweevoeter maar ze springt veelste laag. Ze valt op de grond en komt niet meer overeind. De oude tweevoeter heeft de honden los gemaakt en ze stormen op Noroi en hun dode baasjes af.

Uploaded with ImageShack.us

het was vershrikkelijk, net als eerst... het gevoel niet te kunnen ademen maar ook neit doodgaan, ik zag de honden op me afrennen... ze konden me niet aanvallen maar ik wist niet voor hoelang, ik was benieuwd wat de mensen van me wouden, ze zouden ons nooit loslaten, michien verkopen? dat zou ik niet aankunnen... weer jaren in een kooi leven m et als enige eten hondenbrokken, alsof ik die lus! ik kon nu echt niets doen, de man had me in zijn greep... ik wist niet wat er nu zou gebeuren... ik ws niet langer dan een paar minuten in deze staat van licht

De honden stormen al bijtend op Noroi af maar zodra ze haar raken verbranden ze hun bek en schieten ze piepend weg. De honden zijn niet dom en proberen het niet nog een keer. In plaats van aan te vallen patrouilleren ze nu als wachters om Noroi heen. Soms blaffen ze naar Noroi maar ze geeft geen kik. Ze ademt moeilijk. Elke keer als ze inademt maakt ze een rochelend geluid. Ik wil naar haar toe en ram tegen de tralies maar ze buigen hooguit een beetje naar buiten. Daar heb ik niets aan. Als ik nou een duim had dan kan ik zo de tralies opzij buigen. Maar de natuur vond dat kennelijk niet nodig dus zit ik nu hier in een kooi duimloos te wezen.
Ik duw nog een paar keer tegen de tralies aan. Nog steeds geen beweging. Als ik nou geen touw om mijn bek had dan kon ik de tralies in mijn kaken vastklemmen en ze schuin trekken. Ineens tintelt mijn poot. Ik kijk erna. Ik heb aan mijn voorpoten 4 gewone "vingers" zitten. Daar leun ik op als ik loop. Maar er achter zit een klein bobbeltje met een nagel. Dat is zeg maar mijn duim, een klein onbelangrijk ding. Maar die knobbel is langer geworden. En hij groot nog steeds. Mijn bek zakt open van verbazing. Maar veel tijd om me te verbazen heb ik niet. Ik Sluit mijn, nu handvormige, poten om de tralies en buig ze opzij. Nu kan ik me er makkelijk door heen wringen. Ik hoop dat de tweevoeters het te druk hebben met hun gewonden, eh doden. Ik sluip naar de dichts bij zijnde struik. Mijn "duim" is alweer gekrompen naar zijn oorspronkelijke staat.
Toch raar, maar ik wil er niet over nadenken. Noroi ziet er steeds slechter uit. Ze hijgt heel raar en de honden durven weer dichterbij te komen. Wat moet ik doen?

ik an nog steeds niets doen... ik begin weer mijn eigen kleuren terug te krijgen, de honden komen dichterbij, x moet nu degene die mij stilhoudt stoppen, ik hoop dat ze dat begrijpt, ik merk dat ze uit de kooi is gekomen, ik hoop echt dat ze dat snapt als ze die man aanvalt, kan ik de honden aanvallen,

Noroi 's rode gloed verdwijnt weer uit haar ogen. Een tweevoeter houd haar vast. Ik moet Noroi helpen! Ik kan gemakkelijk de honden verslaan, dat is niet het probleem. Ik zou zo met mijn tanden de tweevoeters onschadelijk maken. Ik kan ze in een klap bewusteloos maken. Ik kan met mijn klauwen hun haarloze vachten kapot scheuren. Dan zou ik Noroi bij haar nekvel nemen en er van door rennen. Dat werkt prima. Dat heb ik namelijk al best vaak gedaan de laatste dagen. En toch kan ik de tweevoeters maar geen kwaad doen. Ik kan het gewoon niet. Mijn poten worden zwaarder en zwaarder terwijl ik dichter bij sluip. Op een gegeven moment kan ik gewoon niet meer verder lopen. Deze tweevoeters doen dan wel niet zo aardig maar ik kan ze echt niets doen! Hoe zou ik ZIJN soortgenoten pijn kunnen doen?

De enigste tweevoeter die ik ooit heb gekend was als een vader voor mij.

ik zag dat x erg aarzelde... ik ga dood als je niets doet! maar de man die mij bedwingt kijkt even weg naar x, dat is mijn kans om op te staan, met mijn laatste kracht verander ik nog een keer in licht, niet zo vel als hiervoor maar het werkt iniedergeval, ik schrik de honden af maar maak ze niet dood, de overige mensen proberen mij te stoppen maar ze branden zich alleen maar, ik heb geen kracht meer en val neer, nu laat ik het aan x over, we moeten hier weg denk ik, maar dan word de wereld zwart en ben ik er niet meer bij.

Noroi straalt nog een keer. De honden schrikken en rennen piepend naar een veilige plaats. Daar gaan ze staan blaffen. Stomme dieren, hoe kunnen die nou van ons afstammen? Stelletje veraaiers zijn het! Noroi is weer vrij, ze wankelt en loopt een paar stapjes. De tweevoeter die de hele tijd bij haar was geweest schreeuwt naar de andere. Het is een behoorlijk kabaal. Noroi stort in elkaar. Dit is mijn kans. Mijn instinct en ik schieten naar voren. Nog sneller dan die keer dat ik op de muur sprong. Binnen no-time heb ik Noroi bij haar nekvel gegrepen en ren ik weg. De honden rennen nu achter mij aan. De tweevoeters sporen de honden aan, ze zijn namelijk zelf niet snel genoeg om mij bij te houden. De honden trouwens ook niet. Ik schiet weg en hoor dat de tweevoeters gestopt zijn met rennen. Ik hoor ze vloeken en schelden. De honden zullen het nu ook wel snel opgeven. Na een halfuur hoor ik de honden verslagen blaffen. rot wolf We zullen je wreken! Ik zal je bloed proeven schreeuwen ze. Maar het zijn loze dreigementen. Honden zijn domme dieren, ze zeggen dat ze veel kunnen maar eigenlijk stellen ze niets voor. Na nog een halfuur te hebben gerend begin ik me zorgen te maken over Noroi. Ze is nog steeds niet bij. Ik leg haar bij een waterbron. Het koude water zal haar wel goed doen. Ze is namelijk gloeiend heet. Het was een heel gedoe om te rennen en tegelijk mijn steen niet te verliezen en mijn bek niet te branden. Ik drink het verkoelende water. Aaaa lekker. Ik ga liggen en kijk naar Noroi. Er komt al wat beweging in. Niet veel maar het komt vast wel goed.