begin verhaal.

Het was ijskoud... De sterren bezaaiden de donker blauwe hemel van de nacht. Een kleine vorm verschoof zich als een schaduw door de weiden. In de verte brande in de verte. Vele schreeuwen haden die nacht de hemel bezaaid. Een zwangere vrouw liep nu bebloed door de weiden. Ze vluchte weg van de brandende stad. Een paar uur eder was alles nog rustig geweest. Tot dat de schaduws hun stadje binnen hadden gevallen. Als geesten op zwarte paarden met brandendrade ogen. Ze slachte iedereen die in de weg stond af. brande de huizen plat. Maar één vrouw die op hut punt stond de bevallen was. Door de opoffering van haar man kunnen ontsnappen. Samen met haar bediende Waren ze tot dieze vlakten kunnen komen. Maar nu stuikte de vrouw neer. één afschulijke schreeuw... Galmde door de lucht. Een baby begon te huilen. Een baby met stralend wit haar. "Mijn meisje... Mijn éstra... Jij zult het zijn die ons misschien verlost." Dat was de laaste zin die de vrouw uitbracht. De bediende nam de baby en pakte het warm in. "Hou kun je wit haar hebben als je vader en moeder zwart haar hadden?" Zei de vrouw en verliet het lichaam van de moeder achter. Ver is de bediende niet geraakt. Want toen ze net iemand anders had gevonden voor hulp stuikte ze ook neer. "éstra haar naa is éstra." De onbekende nam het kind mee en voede het op.
16jaar later:
éstra verliet haar vertrouwde thuis. Het was tijd om te vertrekken. Haar witte haren straalde op door de lichte zonne stralen.
"Vaarwel vader." Zei ze nog eens en zwaaide naar de man bij de deur. "Wees voor zichtig mijn kind. Nu zul je ontdekken wie en wat jij bent."
éstra vertrok en liep de kant op van het bos. Met haar tas en twee dolken bij de hand. Haar vader had haar voorberijd op deze dag. Ze wou er dan ook met volle teugen tegen aan gaan.

bos.

ik was weer thuis, hier hoorde ik. hoe lang was het geleden dat ik vertrokken was? maar het maakte nu niet meer uit, ik kon vergeten en verder gaan met mijn leven -wat daar nog van over was dan. ik liep een tijdje rond in het bos, ik zag het groen van de bomen weer. hier was ik opgegroeid! mijn familie was er niet meer. het was een grote groep en we trokken rond met de seizoenen, maar er kwamen ruzies en de familie splitste zich op in 5 kleinere groepen. mijn ouders waren al eerder doodgegaan door een te strenge winter, en ik hoorde nergens bij. toen was..... dat gebeurd. maar ik dwong mezelf om daar niet over na te denken, nooit meer.

opeens voelde ik me alleen. alle blijheid van het terugzien van mijn geboorteplek was weg. ik had geen vrienden, geen familie, en ik had honger. als het overdag was geweest had ik gewoon een prooi gevangen, maar snachts lichten mijn ogen altijd zo fel op dat alle dieren wegrennen voordat ze ook maar weten wie ik ben. waarschijnlijk was ik daarom nooit opgenomen in een van de 5 groepen. dus daar zat ik. hongerig, alleen en zielig. ja. Ik vond mezelf zielig. het is zwak en dom, maar op dat moment wist ik het echt even niet meer. dus ik begon te huilen. niet op de manier dat mensen dat doen (stel je voor!) maar als een wolf. vanacht was mijn enige gezelschap de maan.

na een tijdje viel ik in slaap, alweer zoiets doms. was ik echt zo onervaren geworden? midden in een open plek in slaap vallen was niet iets wat ik normaal zou doen, maar ik was zo moe....

((ik hoop dat je wil rp-en! als je vragen hebt kan je altijd ff een pm sturen ofzo. ik zie er trouwens uit als een grote vos met 2 staarten, dat je het ff weet ^^))

Daar was ze dan. Vertrokken uit haar vertrouwde pmgeving. Stil liep ze Zonder achter zich te kijken verder. Het wert koeler en de nacht was al lang opgekomen. Haar witte haar glinsterde door de maan. Gelukkig was het wit. Dat valde dan niet zo op in het bos. De poort wachter had haar er te gemakkelijk door gelaten. Sneller dan ze had verwacht was ze tot hier kunnen komen. Misschien was dit alles alleen maar een grote nare droom. Misschien was ze nog maar een kint. Met een vader en moeder. Maar dat kon niet. Ze kon niet dit hele leven hebben gedroomt. Met haar rugzak op haar schouder moest ze nu door gaan. Alleen maar ook weer niet zo allleen. S'nachts voelde ze zich altijd vijliger dan overdag. Dan was ze kwetsbaar en mittig. Hoe hart haar maag ook knorde ze wilde en zou niet stopen. Dat kon ze gewoon niet. Daar was ze nog niet klaar voor. Al snel kwam ze aan bij een open plek. Daar een beetje in de schaduw lag een soort van vos. 'Met twee starten.' Hoe was dat mogelijk. In heel haar leven had ze dat nog nooit mee gemaakt. Maar de verhalen over deze plek. Herinderde haar wat voor wezens hier konden leven. Wat moest ze doen? Weg lopen. Blijven wachten. Iets zeggen. Heel haar lichaam zij dat ze moest rennen. Maar haar ziel zei het anders. "Hallo?" Even kon ze zich zelf wel slaan. Wie zecht er dan ook hallo tegen een vos 'met twee staarten.' Maar nu kon ze toch niet meer terug.


(tuurlijk wil ik rgpen. Dat is een van mijn specialiteiten. Neen grapje. Ik doe het alleen veels te graag xD)

Toen op dat zelfde moment stond ik daar achter een boom verscholen en keek ik naar wat er gebeurde ik kon het niet ik kon me nu niet tonen.
zo bang ben ik dat ik ondekt zou worden zo bang om gewoon te moeten praten...
Ik ging maar weg ik kon het niet. Ik heb geen vrienden en mijn familie werd uitvermoord toen ik klein was voor mijn ogen gebeurde het allemaal.Ik werd niet vermoord ik was te snel te sluw om ondekt te worden... Dus ik ging maar naar mijn huisje helemaal vescholen hoog in de bbomen zo hoog dat je zou denken dat het een vogelnest was."zo is alles veilig." ik keek door het raamje dat ik gemakt had wat was het bos toch mooi...
ik ging maar op mijn bed zitten nadenkend... toe besloot ik verder te gaan werken aan mijn betere boog zuchtend en nadenkend....



(tiw wel kort maar tis wel iets hopelijk mag ik mee rpgen)