Enter Abaddon, een gevallen engel des doods

Onderwerp: Enter Abaddon, een gevallen engel des doods do jan 07, 2010 6:34 pm

Hij leek te zweven, zo licht was zijn stap. Iets wat niet te verwachten was bij een man van zijn formaat. Hij was zeker twee meter lang, en zag er sterk uit. Hij droeg niets, maar om zijn heup (onzichtbaar onder zijn jas) hing een zwaard. Zijn zeis kon hij uit het niets oproepen. De rand van zijn hoed en zijn zwarte haar bedekten vrijwel geheel zijn gezicht, alleen zijn mond was zichtbaar. Zijn gezicht was lijkwit, en van onder de hoed en zijn haren leek een wit licht uit zijn ogen te stralen - al was dat niet zeker. De zachte wind speelde met zijn jas terwijl hij voortschreed tussen de eerste bomen door. Op het gejank van een wolf na was het doodstil. De natuur scheen te weten dat de duistere engel des doods het bos had betreden. De maan verlichtte helder zijn pad, alsof het bos zelf hem scheen te verwelkomen. Maar er was geen levend wezen te bekennen. Onverstoorbaar schreed Abaddon voort. De duisternis scheen hem te omringen, als een kil en afstotend kleed. Hij leek welhaast onaantastbaar zoals hij daar liep. Dat was hij echter niet. Niets is onverwoestbaar, ook Abaddon niet. Al zou het zeker niet aan te raden zijn om een conflict met de dood aan te gaan. Het was niets dan zijn lot wat hem gemaakt had tot wat hij was. Geboren als een engel, iets wat hij nog steeds in zich had. Hij diende zowel de hemelse als de helse machten, zolang als hij zielen kon nemen. Hij was een gevallene, maar nog steeds een engel...
Nog steeds kwam Abaddon niets tegen op zijn pad. Het verbaasde hem niet. Het gebeurde immers niet vaak dat hij zich liet zien. Niet dat hij onzichtbaar kon worden, maar meestal vertoonde hij zich simpelweg niet in de wereld van de levenden. Zijn weg was er een die leidde naar hemel en hel, maar niet naar de aarde. Toch voelde hij zich op de een of andere manier aangetrokken tot dit bos, alsof er grote magische bronnen verborgen waren. Leefden er dan toch iets op deze zielige planeet dat verhevener was dan een mens?

De wachtster

Enter Abaddon, een gevallen engel des doods Brythnia_centaur%20female

De wachtster rilt als plots een intense kou langs haar lichaam schrijdt.
Er is iets wat ze niet kan zien, er is iets wat ze enkel kan voelen, en al haar andere zintuigen lijken nu doof, stom en blind.

W-Wie is daar?

Ze vraagt het zo dapper mogelijk, maar de trilling in haar stem, die angst verraadt, is duidelijk aanwezig.

Natuurlijk volgde Ithilethiel haar meester tot op de voet. Overal zou ze hem volgen, tenzij hij het haar zei. In haar uilen gedaante verplaatste ze zich van tak naar tak of beter gezegd van boom naar boom. Ze hoopte zo erg dat Abaddon haar tot hem zou roepen zodat ze een rustplaats had op zijn schouder. Haar normale gedaante zou te erg opvallen met haar sneeuwwitte haar en twee verschillende oog kleuren, wit en zwart. Maar zelfs in deze gedaante was ze niet onopmerkzaam. Haar veren waren wit, wit als sneeuw. Als ze een echte uil zou zijn zou ze tot de sneeuwuilen behoren. Geruisloos sloegen haar vleugels mee met de wind, langzaam maar krachtig. Een paar meter verderop bevond zich een vreemde gedaante op hun pad. Het was een wezen die Ithilethiel tot zover niet eerder had gezien, waarschijnlijk een van de wachters. Ithilethiel stopte met het slaan van haar vleugels en zette zichzelf op een dikke tak, ze keek met een schuin kopje naar haar meester, wachtend op een teken of een reactie op de wachter.

Abaddon merkte dat Ithilethiel nog steeds in zijn kielzog vloog, iets wat hij haar bevolen had te doen. Plots doemde er van tussen de bomen een wachtser op. Ze leek versteend van angst, iets wat wel vaker gebeurde als hij naderde. Soms volgde hij mensen zonder dat ze het merkten. Vaak keken ze achterom zonder iets te zien, met een vreemd gevoel dat iemand hen leek te volgen. Een van de dingen die hij wel eens deed uit verveling. Mensen plagen. Pesten. Bang maken. Genieten van hun onnozele angst. Maar deze wachtster was nog niet zo ver dat ze niet meer kon spreken, al was de angst in haar stem onmiskenbaar.
Langzaam liep Abaddon voorwaarts, recht op de centaur af. Hij haalde zijn haar uit zijn gezicht, en deed zijn hoed wat naar achteren. Fel witte, haast lichtgevende ogen keken in die van de wachtster. Hij strekte zijn hand naar opzij, en uit een zwarte rookwolk vormde zich een zeis. Het was duidelijk een oude zeis, maar duidelijk nog steeds scherp. In het houten handvat stonden vreemde tekens gegraveerd, waaronder een pentagram met daarin een omgekeerd pentagram. Dit teken stond erop omdat hij zowel het goede als het kwade diende - al was het vaak dat kwade dat zijn wezen domineerde.
Hij wenkte Ithilethiel, zodat ze op zijn schouder zou gaan zitten. Daarna sprak hij met een lage, donderende stem.
U kijkt momenteel in de ogen van de dood zelve.

De wachtster

De wachtster ziet dan een man naderen. De veranderingen die hij maakt in zijn uiterlijk maken hem niet minder angstaanjagend, eerder nog enger dan hij al was.
Het antwoord dat hij geeft op wie hij is, zorgt ervoor dat de wachtster haar mond open valt.
Al sluit ze deze weer snel met een klap.
Ze ademt diep in, steekt haar borst naar voren en heft haar kin.

Welkom H-heer de Dood,
Wat een...E-eer...dat U het woud wilt B-betreden.
W-wat is de intentie v-van Uw k-komst?

Ithilethiel keek aandachtig naar haar meester, hij wenkte haar naar zich toe. Ze spreidde haar vleugels en liet zichzelf naar zijn schouder zweven. Haar pootjes begroef ze in zijn schouder zodat ze stevig maar rustig zat, zonder hem enige pijn te doen. Haar vleugels begroeven zichzelf in haar eigen veren. Ze keek met haar zwarte kraaloogjes naar de wachter. Ondertussen had ze Abaddon al zachtjes een paar keer in zijn oor gebeten, een soort van uilenkusjes kon je het noemen. Dit was een bedankje die ze gaf en natuurlijk een teken van vertrouwen van uil op 'mens'. Haar manier van doen veranderde namelijk een klein beetje met haar gedaante.

Abaddon kriebelde Ithilethiel achter haar oor toen ze op zijn schouder kwam zitten, maar uit zijn gezicht was niets af te lezen dan kilte. Het voelde echter goed "zijn" uil weer op zijn schouder te hebben. Er ging zelfs even een schim van een glimlach over zijn gezicht heen toen de uil aan zijn oor knabbelde, maar die verdween al snel als sneeuw voor de zon.
Ondertussen viel de mond van de wachtser open bij zijn antwoord op haar vraag - het simpele feit dat hij, Abaddon, "de dood" was. Een wezen dat gaf, maar vooral nam. Zielen van wanhopigen, hopelozen en de mensen voor wie de tijd is gekomen. De wachtster hield zich echter fier, en hief haar hoofd op toen ze hem aansprak - hoewel de angst in haar stem nog steeds onmiskenbaar was. Even bleef Abaddon stil toen ze gesproken had, maar begon toen met dezelfde duistere stem te spreken als die hij eerder gebruikt had.
Dank u, wachtster. Ik waardeer de manier waarop u mij aanspreekt ten zeerste. En dan... De intentie voor mijn komst, zei u?
Even grinnikte Abaddon duister.
Dat heeft drie redenen. Mijn dorst naar bloed, mijn honger naar vlees en mijn hunkering naar het nemen van een ziel die verhevener is dan een menselijke...

De wachtster

De wachtster slaakt verschrikt een kreet als ze het antwoord van de man hoort.
Ze schudt haar hoofd.

U mag geen wezens doden hier! D-dat kan niet. Dat gaat tegen alles van dit woud in.
Dit is juist een bescherm plek voor magische wezens!

De wachtster pakt met trillende hand haar boog.

Abaddon word woest op het antwoord van de wachter. Hij hief zijn zeis op, en liet nu zijn gezicht zien. Lijkwit, melkwitte ogen die licht leken te geven en zwart, sluik haar. Zijn gedaante leek te groeien. Abaddon hief zijn vrije hand op, en liet er een vuurbal in verschijnen. Zijn ogen werden langzaam rood; hij was beslist niet vrolijker geworden.
Ik dacht een indruk van u te hebben, niet dus... U begrijpt het belang van de dood niet! U begrijpt het belang van de dood voor het leven niet! Hoe durft u tegen mij, Abaddon, de engel des doods, in te gaan!
In het licht van het vuur werd de gedaante van Abaddon enkel angstaanjagender, iets wat zijn kracht te meer benadrukte. Deze domme centaur, die altijd deed alsof ze verheven was aan alles door haar "wijsheid", begreep de betekenis en waarde van de dood niet - en dat wilde ze nog tegen hem gaan gebruiken ook.
Laat die boog zakken, of u zult een niet al te lang leven voorbestemd zijn... Want u bent gekozen om een lang leven te hebben, maar daar is verandering in te brengen. Ik zal aan uw vervroegde, lange en pijnlijke sterfbed staan om u door de dood naar de eeuwige vuren van de hel te begeleiden...

De wachtster

De wachtster verstijfd als de engel van gedaante veranderd. Ze heeft hem duidelijk kwaad gemaakt.
Maar zijn antwoord wakkert enkel haar woede aan, de verstijving verdwijnt.

En zeker begrijp ik het belang van de dood, Heer Dood.
Maar zoals U zelf noemt, het vroegtijdig nemen van een ziel kan ik niet toestaan.
Ik sta hier een halt toe te roepen aan een ieder die verandering wil brengen in de duur van het leven van de wezens die hier leven!
Als U die verhevener ziel wilt, neemt U maar de mijne, maar niet die van de wezens in het woud.

De centaur begon langzaam boos te worden. De dood mocht dan wel voor haar staan, en dit mocht dan wel haar einde betekenen, maar ze ging niet haar taak verzaken, omdat een gevallen engel aan de poort stond.
Ze liet de boog zakken en keek de Dood streng aan. Haar angst was verdwenen. Haar angst voor de dood was verdwenen.

Abaddon lachte de wachtster uit. Hij barstte zowat, en er rolde een traan uit zijn ogen van het lachen. Het was deels gespeeld, want de humor die hij nog bezat was honderd procent sarcastisch of ranzig. Hij keek de centaur aan, en zag dat ze zijn woorden zowaar serieus had genomen. Abaddon besloot haar dan maar een klein stukje te helpen naar wat voor haar de beste keuze zou zijn. Ze zou eigenlijk pas over jaren en jaren sterven, en dan naar de zevende hemel gaan omdat ze iedereen met liefde had gediend. Maar als ze tegen hém inging, zou ze branden in de hel - ze mocht de dood dan niet meer vrezen, maar de hel is eeuwig en is het ergste wat je kan overkomen. Echter, een zekere woede maakte zich van hem meester en de gevallen engel in hem kreeg weer de overhand.
Goed, u bent niet meer bang te sterven. Een goede eigenschap. Maar de hel is iets wat u met uw leven zou moeten behoeden. Sterven is niet erg, doch wanneer u voor de poorten van de hel staat zult u berouw krijgen voor de keuze die u zojuist hebt gemaakt...
Abaddon hief zijn zeis op, en liet het vuurtje branden op het ijzeren snijvlak. Hij pakte daarna de zeis met twee handen vast.
Goed. u hebt uw pad gekozen... helaas. Moge de vuren van de hel u nemen, centaur.
Requiescat in Pace.
Abaddon haalde in blinde woede uit met de zeis, enkel om te imponeren. Echter, als hij haar zou raken zou hij het niet erg vinden.

De wachtster

De wachtster sluit haar ogen wanneer ze weet dat haar einde is genaderd.
De man zwaait zijn zeis in blinde woede. Ook al is zijn intentie misschien niet geheel om te moorden, in zulke situaties heb je jezelf niet onder controle.
Een branderig gevoel doordringt eerst haar huid, dan is er scherpe pijn en dan is er niets.

De centaur zakt in elkaar, haar lichaam schokt en haar benen krommen zich.
Een soort ijselijke kreet gaat door het woud. Alsof het woud wordt gewaarschuwd.
Een trilling volgt, die iedereen wakker zal schudden.

Dan maakt de ziel zich van de centaur los. Ze kijkt vernietigend en diep teleurgesteld.
Dan verdwijnt deze langzaam.

Dit zal je voor eeuwig volgen... is het laatste wat de ziel zegt, voor het volledig is opgelost.

Op het zelfde moment lijkt er iets te ontwaken.
De grens moet altijd bewaakt worden, dat is de eed van de centaurs.
Wanneer de wachtster sterft zal deze opgevolgd worden door een volgende en een volgende en een volgende.
De dood zal echter niet meer kunnen worden gestopt het woud te betreden.

Aurora cirkelde een tijd lang boven de open plek rondom de zuidelijke poort. Ze zag het lichaam van de wachter op de grond liggen. Het lichaam leek wel haast in tweeen gesneden. Ze zag dat uit de schaduw van de poort een nieuwe poortwachter tevoorschijn kwam. De poort was dus gelukkig nog steeds bewaakt. Maar wat hier geweest was had zich het bos in begeven.

Aurora richtte zich tot Noah die nog steeds op haar rug zat.

Noah, ik weet niet wat er hier gebeurt is. Het ziet ernaar uit dat er hier iets is dat toegang wil tot dit woud...en daarbij geen moord schuwt. Die wachtster is niet gedood voor voedsel, maar puur voor plezier of genot. Wat hier ook verantwoordelijk voor is, het is een bedreiging voor iedereen hier in het woud.

We moeten er achteraan.

» Naith, een gevallen engel uit het hart van de tempel