Naith, een gevallen engel uit het hart van de tempel

Op handen en voeten kruipt hij de grote zaal van de tempel binnen. Een blonde jonge adonis van een jaar of 18. Schichtig kijkt hij om zich heen maar voelt geen herkenning. Wat is er allemaal gebeurd? Waarom is hij nu hier? Hij hoort stemmen van mannen en vrouwen. Ze schreeuwen. "Naith! Vlucht voor je leven! Vertel elders het verhaal en hoop dat anderen je zullen helpen!" is één van de dingen die hij zich nog herinnert, naast het ijzige geschreeuw van de vrouwen en kinderen. Het leek oorlog, een hel. Overal vuur en duisternis. Hij zet zijn handen aan zijn oren, het geschreeuw maakt hem gek. Hij zet zijn vleugels uit en schreeuwt uit woede, angst en onmacht.

Wie is hij? Wat doet hij hier?

De wachtster

Naith, een gevallen engel uit het hart van de tempel Brythnia_centaur%20female

Als uit het niets valt plots iets uit de lucht.
Het kermt en lijkt te schreeuwen.
De wachtster opent de poort en galoppeert in richting van het wezen.
Ze zakt door haar voorste benen en buigt zich bezorgd over de jongeling heen.
Dan moet ze wegduiken voor wapperende vleugels.
veren? Een engel? gevallen?
De wachtster raakt even in paniek, wat moet ze doen?!
Ze schudt dan maar aan de jongen zijn schouder.

U bent veilig, wordt wakker!

De centaur kijkt dan naar de jongeling zijn gezicht en hoopt op een reactie.

U bent veilig, wordt wakker! klinkt er ergens in de verte van een diepe betrouwbare stem.

Langzaam opent de jongen zijn ogen. Alles is nog troebel. Een groot gestalte van zowel mens als dier houdt de jongen zachtjes vast alsof er zorg geboden is.
Wie ben u? En wie ben ik? vraagt de jongen met een rode blos op zijn wangen. Het is hem allemaal ontgaan, maar ook de omgeving komt hem niet bekend voor.

De wachter

De wachtster kijkt opgelucht, wanneer de jongen bijkomt, en ze houdt hem dan iets minder stevig aan.
Ze kijkt daarna direct weer meteen ongerust als het er op lijkt dat de jongen niet eens meer weet wie hij zelf is.

Wie U bent weet ik niet, Heer.
Ik ben de wachtster van het woud.
Het woud dat bescherming biedt aan alle wezens der magie.
Wat er verder in het woud is, weet ik niet.
Ik ben gebonden aan de grens.

De wachtster kijkt de jongen in zijn ogen, ze hoopt dat ze duidelijk overkomt.
Misschien is dit wel lastig te begrijpen voor iemand, die zojuist een harde klap heeft gemaakt.

Wie U bent weet ik niet, Heer.
Ik ben de wachtster van het woud.
Het woud dat bescherming biedt aan alle wezens der magie.
Wat er verder in het woud is, weet ik niet.
Ik ben gebonden aan de grens.

De jongen kijkt om zich heen en probeert te luisteren naar het gestalte dat hem koesterend vasthoudt. Het woud is niet waar hij thuis hoort; hij is kwetsbaar hier. Een aantal beelden schieten door zijn hoofd. Een grootse tempel, een keizerlijke zetel in het midden van een grote zaal omringd door lakeien en geel vuur vlammende fakkels aan de pilaren. Gouden schalen met de heerlijkste vruchten en lekkernijen en iedereen.... vleugels? De jongen schiet overeind en grijpt met zijn arm naar achteren. Met zijn hand strijkt hij een aantal veren en Au!. Hij trekt zijn hand terug uit schrik en kijkt naar het gestalte dat nu eindelijk goed scherp begint te worden.

Ik hoor hier niet, Vrouwe.
Dit moet een vergissing zijn geweest.
Ik ben... niet van hier.

De wachtster

De wachtster schudt haar hoofd.

Niemand is van hier, maar hier bent U wel veilig.
U ligt nu in de mensenwereld, waar wordt gejaagd op van alles dat anders is.
In het woud bent U daar in elk geval veilig voor, Heer.

Dan laat ze de jongen los.

Maar ik dwing U niet het woud te betreden, alles behalve.
Als U hier niet wilt zijn, bent U vrij ervan weg te lopen.

Maar ik dwing U niet het woud te betreden, alles behalve.
Als U hier niet wilt zijn, bent U vrij ervan weg te lopen.

De jongen kijkt de grote krachtige vrouw met onmacht aan. Ze is krachtiger dan dat ze toont; ze wil geruststellen in plaats van intimideren. Kiezen tussen het woud en de andere kant is als kiezen tussen een lyche genomen van één van de prachtige gouden schalen of het aannemen van een aalmoes van een vreemde. Ook al komt hij niet uit het woud, is het wellicht een goede keuze om vanaf daar erachter te komen waar zijn leven ligt. Misschien ligt hij nog steeds in zijn kamer en is dit allemaal een verschrikkelijke nachtmerrie. Misschien lijdt hij aan de verschrikkelijke gouden koorts en zal hij spoedig ontwaken.

Maar, Vrouwe...
Wat zijn deze vleugels?
en hoe weet ik waar ik aan toe behoor?
Vind ik onderdak in het woud?
en iemand die mij helpen kan mijn leven terug te vinden?

De wachtster

Maar, Vrouwe...
Wat zijn deze vleugels?
en hoe weet ik waar ik aan toe behoor?
Vind ik onderdak in het woud?
en iemand die mij helpen kan mijn leven terug te vinden?

De wachtster denkt na en haalt dan een beetje sullig haar schouders op.

Het eerste wat ik dacht, was dat U een engel was...een gevallen engel, mijn excuses.
En verder heb ik geen antwoord op ook maar één van Uw vragen.
Ik kan U niet vertellen wat U in het woud zal vinden.
Maar ik heb vandaag al meerdere wezens toegelaten tot het woud.
En er gaat een gerucht dat er een ..Vrouwe...leeft.

Het eerste wat ik dacht, was dat U een engel was...een gevallen engel, mijn excuses.
En verder heb ik geen antwoord op ook maar één van Uw vragen.
Ik kan U niet vertellen wat U in het woud zal vinden.
Maar ik heb vandaag al meerdere wezens toegelaten tot het woud.
En er gaat een gerucht dat er een ..Vrouwe...leeft.

Een Vrouwe? Een herinnering schiet door de gedachten van de jongen. Een Vrouwe gekleed in de jurk van een priesteres doch haar gezicht in duister verscholen. "Alles wat jij gedaan hebt was onzin en bedrog. Je bent niet langer welkom hier. Vertrek nu, en keer nooit meer terug!" roept een man gekleed in goud, geplaatst op een zetel in een grote zaal en wijst met zijn vinger naar een zware donkere deur. De Vrouwe verdwijnt maar voor het sluiten van de deur fluistert ze nog iets onverstaanbaars. Wie is toch die man gekleed in goud? Wat doet toch die grote zaal in zijn gedachten? De man heeft net als hij grote witte vleugels. Zou het zijn vader kunnen zijn? Maar als het zijn vader is, is hij dan in gevaar tijdens het ontmoeten van deze Vrouwe?

Kunt U mij vertellen hoe deze Vrouwe gekleed is?
Ik zal hoe dan ook het woud betreden
en ik dank u voor uw zorg
Mocht u ooit steun nodig hebben
kijkt u dan de hemel in

De wachtster

De wachtster is nieuwsgierig wat er allemaal door de jongeling zijn gedachten gaat. Ze ziet in zijn afwezige blik en zijn gezichtsuitdrukking dat waar hij aan denkt geen fijne gedachte of herinnering moet zijn.
Ze denkt na over zijn vragen. Het is lastig als je zo weinig weet van het woud en wat zich er binnen afspeelt.

Ik weet het niet precies.
Maar ik meen ooit gehoord te hebben dat ze een lange donkere jurk of gewaad heeft.
Dat ze op blote voeten leeft en haar haren zo donker zijn als wat ze draagt.
En dat ze opgaat in het woud, meer weet ik niet, mijn excuses, Heer.
En geen dank voor mijn zorg, ieder ander magisch wezen zou hetzelfde doen.
En Ik dank U voor Uw steunende woorden.

De wachtster zet zich langzaam weer op vier benen.
Ze wacht tot de jongen zelf opstaat en dan zal ze hem tot de poort begeleiden.
Daarna zal hij zichzelf moeten redden.

De jongen staat op en volgt het prachtige schepsel der natuur richting de poort. Ze kijkt hem aan en maakt een kleine buiging terwijl ze haar arm strekt naar de andere kant van de poort. Het is tot hier en niet verder dat hij begeleid zal worden, haar taak beroept zich op het bewaken van de poort.

Dank u, Vrouwe
Ik zal onze ontmoeting koesteren
en eer de tijd komt dat u hulp behoeft
zal ik daar zijn.

De jongen loopt langs de Wachtster het woud in naar het onbekende.

» Enter Abaddon, een gevallen engel des doods