Een gebroken man

Onderwerp: Een gebroken man zo feb 14, 2010 11:27 pm

Langzaam slenterde Kane door het bos. De bladeren ritselden zachtjes, maar zijn pas was niet hoorbaar. Het enige geluid kwam van de bomen zelf, of van een uil die opsteeg van zijn tak. Een wolf slaakte een huil in de verte, bedoeld voor een maan die deze nooit horen zou. Een lofprijzing en aanbidding naar de enige lichtbron van de duistere nacht. Zijn langzame tred leek in exact hetzelfde ritme te vallen als de langzame wiekslag van een passerende uil. Ondanks dat zijn pas traag was, bewoon hij zich zeker niet langzaam voort. Misschien was dit omdat hij langer dan twee meter was.
Kane was uit zijn vorige woonplaats verstoten. Hij was altijd al een buitenbeentje geweest, en de dorpelingen verdachten hem van ketterij - iets wat niet onterecht zo was. Niet omdat hij in andere goden geloofde, maar hij haatte God. Hij haatte hem voor het nemen van een leven van een persoon, de enige die hij liefhad. Waarom moest God hem nu net háár afnemen? Hij had zich tot het satanisme gewend, en veranderde langzaam maar zeker steeds meer in een gek. Hij was in principe een normale man als je hem goed kende, maar als hij een slechte indruk van je had kon je je beter bergen. Het ene moment was hij geweldig, het volgende moment een moordmachine... Wat uiteindelijk zijn beroep geworden was.
Het enige wat hij zocht was een plaats waar hij eindelijk rust had...

Onderwerp: Re: Een gebroken man ma feb 15, 2010 12:15 am

De wachter

Een gebroken man Warrior_Scout_by_taasia

Het was vandaag een rustige dag. Het sneeuwde zachtjes en de sneeuw dempte al het geluid.
Daardoor hoorde de wachter de man nu ook nog niet vanuit de verte aankomen.
Hij leunde rustig op zijn speer en hield de omgeving in de gaten. Hij genoot van de kou en de frisse lucht, de serene kleur die de wereld nu droeg en de donkere hemel, met wolken waar de sneeuw uit viel.

Onderwerp: Re: Een gebroken man ma feb 15, 2010 11:31 pm

Kane liep door, hij vroor bijna vast van de kou. De vodden waar hij in liep beschermden hem totaal niet tegen de wind en de sneeuw. Zijn lippen werden langzaam blauw, maar zijn blik bleef vastberaden op het pad voor zich gericht - hopend dat er iemand op zijn pad zou komen die hem kon helpen. Misschien was er zelfs wat te eten.
Toen kreeg hij een idee. Hij pakte zijn bijl, en hakte een tak af. Het was een brede stok, voldoende om een fikkie mee te stoken. Hij hield hem in een hand vast, en haalde zijn andere hand over de top van de stok heen. Deze begon onmiddellijk te branden. Een kinderlijke, haast krankzinnige grijns van blijdschap verscheen op zijn gezicht. Zijn ogen twinkelden - hij was nu kinds. Hij liep verder, in de richting van iets wat hij zag staan. Door de sneeuw in de wind kon hij enkel vier benen onderscheiden, misschien was het een paard.
Plots viel Kane voorover in de sneeuw, en zijn hoofd werd langzaam paars. Hij was ver onderkoeld, en had hulp nodig.

Onderwerp: Re: Een gebroken man di feb 16, 2010 11:54 am

De wachter

Dan hoort de wachter een plof. Hij kijkt rond en ziet een lichaam in de sneeuw liggen. Het wezen beweegt nog, dus dit zal de oorzaak van de plof zijn geweest en het is geen lijk, want eerder lag dit lichaam er nog niet.
Met grote passen stapt de wachter op het wezen af. Het wezen, wat een man lijkt te zijn en waarschijnlijk nog een mens ook, blijkt buiten bewustzijn te zijn geraakt.

De wachter vloekt inwendig, maar hij kan het niet over zijn hart verkrijgen de man hier zo aan zijn lot over te laten. Hij moet helpen.
Hij trekt de man op onder zijn schouders en tilt hem dan met moeite op zijn rug, zijn paarden-rug.
Zo vervoert de wachter de man terug naar de poort en stapt samen met hem het wachters-huisje binnen.

In het huisje tilt hij de man dan in een stoel en legt een deken over hem heen. Daarna maakt hij een vuurtje aan in de open haard van het huisje.
Al snel wordt de ruimte behaaglijk warm.
Nu moet de wachter wachten tot de man weer bij komt...

Onderwerp: Re: Een gebroken man wo feb 17, 2010 11:12 am

Kane was anders dan andere mensen, het mensenvolk noemde hem gestoord. Hij sprak met bomen en dieren, en leefde als een beest. Hij was vaak kinderlijk, iets wat de mens niet scheen te begrijpen. Kane was nu eenmaal een vreemde man, hoewel alles in de natuur hem leek te waarderen - net zoals hij alles in de natuur waardeerde. Behalve de mens dan. Hij wist alles van de natuur, van alles rassen. Wezens, planten, zelfs grondsoorten wist hij te benoemen. Hij verstond de stem van Moeder Natuur.

Langzaam opende Kane zijn ogen, en hij merkt dat hij ligt. De twinkeling die hij in zijn ogen had gehad was al snel verdwenen. Bij het zien van een huis dacht hij als eerste aan de mensheid...
Voorzichtig kwam hij overeind, en hij keek in het rond. Plots zag hij het wezen wat hem hierheen gebracht moest hebben; een centaur. Hij stapte niet uit de stoel, maar deed wel het deken af. Hij wist dat centaurs mensen niet konden waarderen. Hij durfde hem nog net aan te kijken, ook al was hij sterk en had hij wapens. Hij zou nooit en te nimmer een centaur doden.
Toen Kane sprak, trilde zijn stem een beetje.

B-bedankt, mijnheer... voor het redden van mijn vodden.

Onderwerp: Re: Een gebroken man do feb 18, 2010 12:59 pm

De wachter

De wachter ziet kalm toe hoe de man bijkomt. Hij is erg beleefd en blijkbaar ook wat huiverig voor de verschijning van de centaur.
Hoewel centaurs een grote minachting hadden voor de mensen en ze het liefst zagen verdwijnen van de aardbodem, hadden ze een groot geweten. Ze konden een hulpeloos persoon niet achterlaten of doden en hun plichtsgevoel was groter.
Het was de taak van de centaur om ieder die bij de poort kwam te woord te staan en te keuren op het feit of hij of zij het waardig was het woud te betreden en geen bedreiging zou vormen.

Ah, Heer, ik zie dat U zich weer bij de levenden heeft gevoegd.
Ik zal U informeren waar U bent, U bevindt zich op de grens van een magisch woud en ik ben haar wachter.
Heeft U de intentie dit woud te betreden of moet ik U de weg terug wijzen naar de mensenwereld?