Zacht gegrom

Onderwerp: Zacht gegrom zo jan 24, 2010 4:46 pm

Raigon stond al een hele tijd voord de poort. Als geest kon hij er simpelweg doorstappen, maar zelf had hij het nog niet geaccepteerd dat hij dood is. Na die duizenden jaren weigert hij nog altijd om te geloven dat hij dood is. Hij keek naar de 2 wolven die naast hem stonden, elk aan een van zijn zij, deze waren wel onzichtbaar voor andere wezens, maar hoorbaar waren ze wel.
Het is toch zo dat geesten van magische wezens hun krachten behouden als ze hun leven herinneren, maar Riagon wist dat hij een of ander magisch wezen is, maar na al die jaren herinnerde hij zich nog altijd zijn leven niet. Het enigste kunstje die hij kon was onzichtbaar en zichtbaar worden, hetzelfde kon hij met zijn wolven doen. Soms had hij ook nog het geluk dat hij dingen kon aanraken, maar deze kracht was nog niet genoeg ontwikkelde.

Hallo is daar iemand?

Aangezien die kracht nu niet werkt riep hij maar, als hij gewoon door de poort stapt betekent dat dat hij zijn dood accepteert. Hij keek even verbaasd toen de wolven naast hem begonnen te grommen. Hij zag geen huizen of kerken ofzo boven de muur uitsteken, maar aangezien zijn wolven gromden betekent het dus wel dat er hier mensen zijn.

Onderwerp: Re: Zacht gegrom zo jan 24, 2010 4:58 pm

De wachter

Zacht gegrom Warrior_Scout_by_taasia

De wachter stapt achter de poort vandaan. Hij ziet een wat bleke man staan. Nieuwsgierig loopt hij op de man af.
Vlak voor de man houdt de centaur halt en hij leunt dan op zijn speer.

Goedemiddag Heer,
Wilt U toegang tot het woud?
Dan moet ik U om Uw naam, afkomst en de reden van Uw komst vragen.

Onderwerp: Re: Zacht gegrom ma jan 25, 2010 9:09 pm

Raigon keek naar de centaur, hij wist wat het was maar niet van waar hij het had. Hij keek naar zijn handen, de centaur zag niet dat hij een geest was, dat was goed nieuws! Terwijl hij naar zijn arm keek zag hij ook de grassprietjes en de sprinkhanen eronder. Kennelijk zag de centaur niet dat hij licht vervaagde. Hij snikte en keek terug naar de man. Toen sprak hij met een stem die van alle kanten leek te komen.

Ik ben Raigon, voorlopig ben ik...Hij slikte een krop in zijn keel weg.Voorlopig ben ik een geest, wat ik vroeger was weet ik niet meer, ik weet zelf niet wat deze twee wolven hier naast mij doen.Hij realiseerde zich niet dat de centaur ze niet kon zien en praatte zonder problemen verder.

Ik ben hier op zoek naar een plek met zo weinig mogelijk boeken met de geschiedenis van mensen erin. Ik wil mijn geschiedenis niet krijgen, ik wil mijn opdracht om naar de geestenwereld te gaan niet krijgen!

Dit laatste schreeuwde hij echt, maar hij had echt geen zin om naar de geestenwereld te gaan. Dat was niet de wereld waar hij zich in bevond of de hemel, ook de hel niet. Je kunt het een andere planeet noemen. Miljoenen jaren geleden had een groepje geesten de aarde verlaten, op zoek naar een andere woonplaats voor de geesten. In die tijd was het verschrikkelijk op aarde voor de geesten, er waren toen al miljarden doden en de aarde was gewoonweg overbevolkt van de geesten. Het kleine groepje vond inderdaad dan een groepje planeten en vestigde zich daar, vele geesten volgden hun. Nu kregen de geesten een opdracht om daar te raken, maar pas nadat je je eigen geschiedenis weet, Raigon wist niet waarvoor dat zo belangrijk was. Hij keek terug naar de centaur.

Zijn er hier veel boeken?

Onderwerp: Re: Zacht gegrom ma jan 25, 2010 11:39 pm

De wachter

De wachter luistert aandachtig naar het verhaal van de man hij knikt.

Dank U, Heer, voor Uw informatie. Geest of niet, ik behandel U als ieder ander.
Zover ik weet is er geen enkel boek in dit woud.
Ik verleen U toegang tot het woud.
Moge de magie met U zijn.

De wachter buigt en doet dan een stap opzij, zodat de geest het woud binnen kan treden.

Onderwerp: Re: Zacht gegrom wo jan 27, 2010 9:40 am

Raigon knikte naar de wachtern, hij was dankbaar dat de geest hem ook behandelde als een mens, alsof hij wist wat hij wou. Hij liep door de poort, de wolven waren al doorgelopen toen de centaur een stap opzij zette.

Shiba, Yanii!

Meteen kwamen de onzichtbare wolven uit het donker naar hem toe gelopen. Yanii stak zijn snuit in zijn handpalm en snoof achter eten. Hij keek nog eens achterom naar de vriendelijke wachter en verdween toen helemaal.