Aipharoth op de vlucht

Geluidloos zwerft Aipharoth uitgeput door de mistige velden, weg van Masn Abdahr, of wat er van overblijft. Na maandenlange gevechten tegen de Verenigde Volkeren, een alliantie van stinkende Dwergen, vervloekte Elfen en zwakke Mensen, raakten de troepen van de Schaduwelfen uitgeput. Masn Abdahr viel op 13 december van het jaar 4267 na Abdahr. Daarmee werd de laatste stad van de Schaduwelfen met de grond gelijk gemaakt. Maar enkele honderden Schaduwelfen raakten nog tijdig uit de stad. Aipharoth is daar één van. Iedereen ging een eigen weg, de Verenigde Volkeren vervloekend. Wanneer de tijd rijp is, zullen de Schaduwelfen hun verloren glorie terugvinden, zo zweerden ze allen.

De bovenste cirkel van de Zon begint de wereld te verlichten. Aipharoth stopt met slenteren en kijkt rondom zich voor enige beschutting. Hij kan zich verenigen met de duisternis en ongemerkt voortgaan, maar wanneer de zon opkomt, verdwijnt ook de duisternis. De Schaduwelf moet op zoek naar een donker bos, of iets dat enige duisternis verschaft. Niet ver van hem vandaan, in het Noord-Westen ziet hij over de rivier een bos verschijnen. Daar moet hij heen, daar kan hij uitrusten en wachten op de Maan om verder te gaan.

Traag en steeds vermoeider baant hij zich een weg over de mistige velden. Door de vermoeidheid is hij niet meer in staat om te wandelen zonder enige sporen achter te laten. De dauwdruppels beginnen aan zijn schoeisel te kleven waardoor zijn voetafdrukken zichtbaar worden. Aipharoth kijkt achter zich om na te kijken of hij niet wordt gevolgd. Turend in de verte ziet hij een groep ruiters opdoemen. Normaal kan hij hun gelaatsomtrekken duidelijk zien op deze afstand, maar de vermoeidheid van dagenlang te vluchten, eist stilaan zijn tol. Het duurt dan ook een hele tijd voordat hij de banier van de Verenigde Volkeren herkent. Met een ruk draait hij zich richting het bos en spant zich in met al zijn krachten om zo vlug mogelijk zijn toevlucht te vinden in het duistere oord verderop.

Wanneer Aipharoth de rivier heeft overgestoken, hoort hij het sissen van een pijl achter zich. Bliksemsnel maakt hij een beweging naar links en de pijl ploft neer in het gras rechts van hem. Meerdere bogen worden gespannen en al snel hoort Aipharoth de ene sissende pijl na de andere. Steeds moet hij uitwijken om de pijlen te ontwijken. Maar het zijn er te veel om blindelings te ontwijken. Een pijl raakt hem in de rechterschouder, een andere pijl in het linker been. In zijn vlucht is hij genoodzaakt om de pijl in zijn been af te breken zodat hij niet wordt gehinderd door de lengte van de schacht. Zijn volk heeft hem pijn leren verbijten, maar toch voelt hij de stekende pijn bij het afbreken van de schacht. Ondanks de pijn in zijn linker been, maakt hij nog meer vaart nu dat het doel niet meer ver is. De bossen zijn nog op een 300 passen van hem verwijderd. Nog éénmaal kijkt hij achter zich en ziet hij dat de ruiterij de rivier inmiddels is overgestoken en zich in volle vaart richting Aipharoth haast. Maar Aipharoth blijft doorlopen. Nog 20 passen en hij zit in het bos. De ruiterij is inmiddels genaderd tot op 60 passen. Het begint spannend te worden. Nog vijf passen, vier, drie, twee, één...

Aipharoth begint zich meteen te concentreren op de duisternis van zodra hij het bos betreedt. Het kost hem echter veel energie, en het zou niet lang duren of hij zal zichzelf weer moeten vertonen. Steeds dieper wankelt hij het bos in. Na een korte tijd, kijkt hij achterom om zijn belagers te bespieden. Blijkbaar is de ruiterij gestopt aan de rand van het bos. De paarden ogen onrustig en weigeren het bos te betreden. Aipharoth merkt nu ook de vreemde kracht die in deze duisternis schuil gaat. Omdat hij onmogelijk kan terugkeren naar de ruiterij, besluit hij verder het bos in te trekken. Als de Verenigde Volkeren dit oord mijden, kan dit wel eens de perfecte schuilplaats worden voor hem. Aipharoth sluipt omhuld door de duisternis steeds dieper het bos in, totdat hij zeker is van zijn veiligheid. Vermoeid stopt hij met zich te concentreren op de duisternis en meteen vertoond zich een donkere gestalte in het midden van het bos. De Schaduwelf is aan het einde van zijn krachten en besluit zich tegen een boom neer te plaveien, zijn wonden zal hij later verzorgen. In een mum van tijd ligt hij te slapen en droomt hij over het gruwelijke einde van Masn Abdahr.

Terwijl de Zon over het bos zweeft en verder naar de Westelijke kant verplaatst, blijft Aipharoth onrustig dromen in de schaduw van het bladerdak. De laffe moorden van de Verenigde Volkeren op zijn broeders en zusters spoken doorheen zijn gedachten. De Dwergen, Elfen en Mensen stonden met 10 tegen 1 en halveerden de bevolking van Masn Abdahr door brandbommen. Zuivere lafaards zijn het. Ze zijn te zwak om een man tegen man gevecht te houden omdat de Schaduwelfen deze zeker zouden winnen. De behendigheid van de Schaduwelfen laat die van de andere volkeren ver achter zich. In combinatie met de kunst om een te worden in het duister, kunnen ze in een flits ongemerkt enkele meters verder staan of een dodelijke uitval maken. Daarenboven konden de Schaduwelfen hun superieure ogen, die enkel geëvenaard worden door de gewone Elfen, niet gebruiken omdat de blijden buiten hun reikwijdte stonden. Vaak werden in het midden van de nacht groepjes Schaduwelfen uitgestuurd om de blijden te saboteren waardoor de belegering langer duurde. Men hoopte op een hongersnood en ziekten in de kampen van de Verenigde Volkeren, maar ze werden precies beschermd door een magisch wezen.

Plots wordt Aipharoth opgewekt door een pijnscheut in zijn schouder. Hij kan zich niet herinneren wat de oorzaak hiervan is en probeert de pijn weg te drukken met zijn hand. Op dat moment botst zijn hand tegen de schaft van een pijl en de herinnering van die ochtend schiet als een flits door zijn hoofd. Voorzichtig probeert hij de pijl, die grotendeels door zijn pantser tegengehouden was, terug te trekken. De schaft geeft mee, maar plots breekt de pijlpunt af. Aipharoth houdt de schaft voor zijn gezicht en vervloekt de man van wie deze pijl afkomstig is. Op het moment dat hij de pijl bekijkt, merkt hij een grote muur op de achtergrond. Met een opgetrokken mondhoek om de pijn te verbijten, speurt hij de muur af. Hij vraagt zich af hoe vermoeid hij wel niet geweest moest zijn om deze muur niet op te merken. Het is een langgerekte muur die verholen zit in het bos. Niet ver van Aipharoth af, is een kleine doorgang die wordt bewaakt door een centaur. Hij merkt dat de centaur hem in de gaten heeft, maar geen actie onderneemt. Dit geeft Aipharoth de kans om zijn mogelijkheden te overlopen. De centaur is niet een van de sterkste centauren die Aipharoth al heeft ontmoet, maar zijn snelheid zal misschien daarom zijn kracht wel compenseren. In een gevecht zou Aipharoth nu het onderspit moeten delven door de verwondingen en de vermoeidheid. Hij heeft nood aan een schuilplaats en verzorging. Daarom besluit hij om te gaan praten met de centaur. Hoewel centauren niet bekend staan om hun vriendelijkheid en gastvrijheid, waagt hij het er toch op.

Voorzichtig staat de Schaduwelf recht, terwijl hij zijn linkerbeen wat omziet. Zijn twee scimitars laat hij op zijn rug steken, om niet nodeloos argwaan te wekken ten opzichte van de centaur (Wachter). "Centaur, kunt u mij vertellen waar ik mij juist bevind?" Aipharoth doet zo goed mogelijk zijn best om niet te grof te klinken. Normaal zit er in zijn stem steeds een vleugje sarcasme verholen waarin hij zijn tegenstander belachelijk maakt. Maar nu dat zijn rijk met de grond gelijk is gemaakt en zijn broeders en zusters verspreid leven over de wereld, voelt hij zich anders, getemperd. Afwachtend en minder vijandig benadert hij de centaur.

Tegen de verwachting van Aipharoth in, beantwoordt deze centaur zijn vraag met volledige informatie. De centaur ziet duidelijk geen gevaar in Aipharoth aan zijn pose te zien. Leunen op een speer is niet de beste aanvals- of verdedigingspositie. De Schaduwelf bekijkt de beenderstructuur van de centaur. Een stevige beenderstructuur, goed voor de bouw van een kunstwerk. De jarenlange passie voor kunst van Aipharoth begint weer de kop op te steken. Hij is ooit aangesteld door de Abdahr om een kunstwerk te maken van de beenderen van Dwergen en Elfen ter ere van Abdahr zelf. Nu ligt de kunstwerk in puin en zou er een nieuw moeten gemaakt worden. De beenderen van de centaur voldoen hier niet voor, maar ze kunnen wel voldoen voor een ander kunstwerk. Eventjes begint Aipharoth weg te dromen.

De centaur blijkt de wachter te zijn van dit woud. Als hij deze zou vermoorden, zal hij waarschijnlijk niet lang leven binnen de muren. Natuurlijk kan Aipharoth ook van de centaur een levend kunstwerk maken, maar gezien dat dit kunstwerk ooit ook zal sterven, lijkt ook deze optie uit den boze. Terwijl de Schaduwelf nog mijmert over zijn kunstwerken, vraagt de Wachter achter zijn naam en beweegredenen voordat Aipharoth kans maakt om binnen te mogen.

Wat zou hij zeggen. Zou hij zeggen dat hij een Schaduwelf is en gepassioneerd door het verven met het bloed van zijn slachtoffers op de huiden van deze? Of zou hij meer diplomatisch wezen. Enkel zeggen wie hij is en wat hij nu wil doen. Zijn pikzwarte ogen en zijn puntige oren verraden zijn ras zoiezo waardoor het geen nut heeft om iets anders te verzinnen. Hij kan enkel hopen dat zijn acties hier niet bekend zijn. Hij moet hier binnen zien te raken want bescherming kan hij nu zeker gebruiken. Zijn volk is met uitsterven bedreigt, dus hij voldoet zeker en vast aan de voorwaarden. Gezien dat deze plaats alle wezens herbergt die door de mensheid verdreven worden, kan hij hier misschien wel een verzetsleger bijeen scharrelen. Eventjes glinsteren de zwarte ogen van de Schaduwelf voordat hij de centaur aanspreekt. "Mijn naam is Aipharoth en ik kom van Masn Abdahr. Het rijk waartoe ik behoorde is met de grond gelijk gemaakt door de Verenigde Volkeren en ik ben op zoek naar een nieuwe verblijfplaats. De mensheid jaagt nog steeds mij en mijn soortgenoten na om ons uit te roeien. Ik zou graag willen genieten van de bescherming die dit bos heeft te bieden." Hoopvol op toelating wacht Aipharoth het vonnis van de centaur af.

Aipharoth heeft blijkbaar de juiste woorden weten te zeggen. De centaur doet een stap opzij en laat Aipharoth het rijk binnen treden. Iets of wat aarzelend voor het onbekende, blijft Aipharoth staan voor de opening en naast de centaur. Er is zo weinig dat hij weet over deze plek. Wat bezielde hem toch om hier te staan. Hij zou beter alleen rondzwerven en wraakacties plannen tegen de Mensen, Elfen en Dwergen. Hij kijkt de Wachter aan. "Bedankt... Denk ik." Aipharoth kijkt nogmaals door de opening. Er is een kracht binnen dat woud dat hem een bepaald gevoel geeft. Iets dat hij nog nooit eerder heeft ervaren. Het is iets dat hij in de ogen van zijn slachtoffers maar al te vaak heeft gezien. De Mensen noemen het angst. Zou dit angst zijn? vraagt hij zichzelf af.

"Centaur, voor dat ik dit oord betreed, kunt u mij kort uitleggen wat hier juist is? Zijn er bepaalde regels die gevolgd moeten worden? En waar kan ik de wezens ontmoeten of juist vermijden? Zijn er conflicten tussen groepen waar ik van op de hoogte moet zijn?" Aipharoth begint stilaan genoeg te krijgen van dit angst gevoel. Dit hoort niet bij een Schaduwelf. Maar de verwondingen die hij heeft opgelopen tijdens zijn vlucht, maken hem een gemakkelijke prooi. En een gewaarschuwd man, is er twee waard. De vragen die hij zojuist aan de centaur heeft gesteld, zou hij normaal vanuit een donkere hoek in een herberg te weten komen, of zou hij te weten komen door het folteren van een ongelukkige voorbijganger. Het is de vreemde magie van het woud dat hem tot deze vragen drijft voordat hij de stap door de opening zet.

Verrast door de verbondenheid van de centaur aan de grens, kijkt Aipharoth hem nog eenmaal aan. "Bedankt voor de uitleg. Niet al mijn vragen werden beantwoord, maar toch ben ik er veel door te weten gekomen. Ik zal in de buurt van de weg blijven en ik zie wel waar Abdahr mij naartoe zal brengen. Misschien kom ik dankzij zijn hulp die Vrouwe, waar u van spreekt, wel tegen. Misschien ook niet. Hoe dan ook zal ik hier mijn leven heropbouwen. Wie weet wat ik hier nog bij leer."

Aipharoth kijkt nogmaals door de opening en tuurt in de mist achter de muur. Een perfecte omgeving voor hem om op te gaan in het duister. Hier zal hij nog veel kunnen leren en wie weet komt hij wel iemand tegen die hij kan gebruiken om een schilderij mee te maken. "Dan groet ik u, Wachter, en we ontmoeten we elkaar nog wel. Wanneer ik genezen ben van mijn wonden, zal u mij nogmaals zien om het gevaar dat zich momenteel aan de rand van het bos bevindt te doen wijken."

Aipharoth stapt de poort door en concentreert zich meteen op zijn omgeving. De moleculen in de lucht worden zichtbaar voor hem en vormen een gigantisch netwerk van draden en knooppunten. Met deze draden wikkelt hij zich in het duister en onttrekt hij zich van alle nieuwsgierige blikken. Hij lijkt wel van de wereld verdwenen te zijn. Aipharoth stapt steeds verder en verder het woud in...