Doria, een grijze jager

Doria, een gedaanteverwisselaar, draafde in zijn wolvenvorm naar de poort. Omdat het hem handig leek om te kunnen praten met de wachter veranderde hij zo'n twintig meter voor de poort in zijn andere vorm: een lange, slanke jongeman met zwart haar en grasgroene ogen. Zijn kleren en andere bezittingen veranderden gelukkig altijd mee. Hij deed de kap van zijn camouflagemantel op en ging op in de achtergrond. Voor een willekeurige toeschouwer was het alsof er uit het niets een man was verschenen en weer verdwenen. Doria liep verder en bleef vlak voor de poort staan. Is daar iemand? Onrustig wachtte hij op antwoord. Doria haatte het om mensen (of andere denkende wezens) te moeten laten weten dat hij er was, maar nu kon het jammer genoeg niet anders. Op zulke momenten wenste hij dat hij teleportatie gaven had.

(( de poortwachter is al jaren niet online geweest, wil je rpen?))

ik was aan het lopen. lopen, dat was hetgene waar ik goed in was. lopen en rennen, dat had ik al jaren gedaan en ik zou het waarschijnlijk ook nog jaren blijven doen. ik wist niet waar ik naartoe ging, maar ik wist waarom ik ren. ik ben bang, bang voor het verleden, bang voor anderen, bang voor mezelf in de spiegel.

niet dat ik vaak een spiegel zag....

vroeger was had ik vrienden, familie en een huis. wat was er gebeurt? het was te pijnlijk om aan te denken, dus dat deed ik maar niet. ik was altijd vrolijk. nu ben ik alleen maar voorzichtig. wat als iemand zag wat ik echt was? nee, ze zouden me opsluiten en nooit meer vrijlaten. dat was geen optie.

dus ik loop en ren, zonder doel. mischien zou er ooit een dag komen dat ik weer naar mezelf zou durven kijken in het water, dat ik mezelf weer zou kunnen zijn. maar voorlopig niet...

Ik kwam aan bij een vreemde poort. ik had veel bossen gezien, maar nog nooit een gebouw. Het was... groot. groot en gevaarlijk en eng. Ik had mischien nog nooit een gebouw gezien, maar ik wist wel dat waar bakstenen zijn, er mensen zijn. Zou dit een stad zijn? Ik heb er nog nooit een van dichtbij gezien.... maar als dat zo zou zijn zou het hier vergeven moeten zijn van de mensen en of andere wezens. Ik moest hier weg! Maar toch... Er was een aantrekkingskracht, ik voelde het. Het kwam van ergens diep achter de bakstenen en het cement. Het was iets wat ik nodig had. al had ik geen idee wat het was

Terwijl ik aan het nadenken was hoorde ik opeens een stem, Is daar iemand? ik verstarde, en draaide me langzaam om. Achter stond iemand, die was er zo net toch nog niet? Had hij het tegen mij? nee, dat kan niet. Ik had een niet zo opvallede gedaante gekozen, nou, gedaante kon je het niet noemen. Het was een ilusie. die van een simpele pool vos. Maar wat als die hier niet voorkwamen? Ik begon nu echt in paniek te raken, viel ik op? Zag hij me? Ik begon nu langzaam achteruit te lopen, hopend dat hij dacht dat ik gewoon een simpel dier was en me met rust liet

(Sure)

Doria ving een vaag geritsel op in het gras. Normale mensen zouden het niet kunnen horen, maar hij was nou eenmaal niet normaal. Hallo? Wie is daar? vroeg hij. Terwijl hij op antwoord wachtte spande hij voor de zekerheid al zijn spieren, klaar om weer in een wolf te veranderen. Als er gevochten moest worden waren grote scherpe tanden altijd handig.

((sorry dat ik zo laat reageer! ik was deze site helemaal vergeten ik hoop dat je nog wel wil rpen? ik zal voortaan gewoon optijd reageren ))



Hallo? Wie is daar? Hij had haar dus niet gezien! Ze kon nog wegkomen.... Maar hoe? Wat als... ok, rustig blijven nu dacht ze. Hij ziet er dan wel uit als een mens, hij ruikt.... anders. Ze kon het niet plaatsen. Het was alsof hij naar honderd wezens tegelijk rook. Kit wou niets liever dan wegrennen en niets meer met hem te maken hebben, maar de vos in haar kwam naar boven. Ze was nieuwsgierig, opeens merkte ze dat hij zijn spieren aanspande, klaar om iets -ze wist niet wat- te doen.

Kit moest nu besluiten, aanvallen, vluchten of praten. Ze besloot het laatste te doen, ze was te nieuwsgierig om te vluchten en ze durfde niet iemand aan te vallen zonder te weten hoe sterk hij is. Ik ben er, en mag ik vragen wat je bent en wat je hier doet? Zij ze terwijl ze uit de struik kwam. Ze wist ook wel dat het niet al te beleefd was, maar ze had bedacht dat als ze niet ging laten zien dat ze bang was ze ook niet bepaald beleefd hoefte te zijn. En ze had bovendien honger, dus ze was niet op haar best.

Doria draaide zich in de richting van de stem, maar kon geen geur opvangen. De wind stond verkeerd. Hij zag wel iets bewegen, maar in zijn mensenvorm kon hij minder goed in het donker zien. Nou wist ie weer waarom hij liever zijn wolvenvorm had. Maar goed, zolang de ander hem niet aanviel, kon hij net zo goed menselijk blijven. Dat was voor het praten wel zo handig. Veranderen kon later ook nog, als het nodig was. Hij ontspande zich weer en grijnsde. Zijn blikkerende witte tanden en oplichtende groene ogen onder de grote capuchon waren een angstaanjagend gezicht. Vragen mag altijd.

(Ps.: Zelfs in mensenvorm kan hij nog een beetje in het donker zien, vandaar dat zijn ogen oplichten.)