Een vergeten geschiedenis

ooc: even voor de duidelijk: Orgrim is een trol die heeft meegevochten in een oorlog tegen de mensen, in de oorlog heeft hij een grote klap tegen zijn hoofd gekregen en zo zijn geheugen verloren. De mensen hadden hem gevangen genomen om te ondervragen, eenmaal ze merkten dat hij zijn geheugen was verloren vonden ze hem nutteloos. Maar een man die toch een beetje medelijden met hem had had een plan bedacht. En alle mensen hadden zo goed mogelijk aan dat plan meegewerkt. Allemaal lieten ze Orgrim geloven dat hij een mens was, zo vocht hij aan hun zijde in de oorlog.

Diep in een bos liepen drie wezens met een zware vracht op een draagplank op een pad naar het dorp. De afgelopen nacht had het flink gesneeuwd en een wit wegdek achtergelaten. Het grote everzwijn die op het draagbaar lag liet bijna de planken breken
Een blonde jongeman grijsde naar zijn maten. Ik zou zweren dat we nog nooit zo'n goede vangst hebben gehad in de winter!
Een wat oudere man lachtte als antwoord daarop. Je kunt merken dat je niet veel ervaring in het leven hebt. Vroeger wemelde het hier van de dieren. Maar sinds die trollen hier zijn... Hij spoog op de grond en keek verachtelijk voor zich.
De jongeman wiens goede humeur naar beneden gezakt is zweeg nu ook, ook hij had een vreselijke haat tegenover de trollen. De derde kompaan, een man die wel 5 koppen groter is dan een gemiddelde mens, een groen huid en een aartslelijk uitzicht heeft staarde echter maar uitdrukkingloos voor zich uit. Hij wist niet waarom, maar hij had toch een soort van medeleven met de trollen.
Moest ik dorpshoofd zijn... begon de oudere man. dan zou ik allang een leger samengesteld hebben en die lafhartige stinkers een nederlaag van jewelste gegeven.
Maar plots viel met een luidde dof de draagbaar op de grond. Hoofdloos viel de oudere man op de grond. Een speer zo dik als een boomstam had heel zijn hoofd weggevaagd. De blonde jongeman, Luther en het aartselijke groene manbeest, Orgrim staarden verbaasd naar het lijk. Ze kwamen pas in actie toen een tweede speer Orgrim op een haar miste. Luther trok een langzwaard en stak hem dreigend vooruit. Orgrim trok een stenen aks en keek angstig de struiken in. Hij had niets tegen ijzer, maar toch voelde hij er ergens weerzin tegen.
Plots kwamen 5 reusachtige trollen tevoorschijn. Luther staarde met open mond naar de stinkers, vloekte en liep dan zo hard weg als hij kan. Orgrim daarentegen bleef even staan, hij was verbaasd. Hij zag duidelijk dat die trollen zeker 5 koppen groter waren dan Luther, maar moest hij niet op kijken om hun gezicht te zien. Maar toen hij bij zinnen was draaide hij zich ook om en liep zo hard mogelijk weg. Krachtige speren sloegen vlak achter en naast hem in de grond. In wilde angst gooide hij zijn aks naar achter, een vreugdekreetje ontsnapte hem toen hij een trol rochelend op de grond hoorde zakken.
Dan botste hij tegen Luther aan die stokstijf op de grond stond. Samen vielen ze op de grond en zagen voor hun zeker nog 10 trollen staan. Verbaasd stond Orgrim op, waarom zo'n overmacht?
Plots sloeg een trol met een stenen zwaard het hoofd van Luther in tweeën, zonder meer eens om te kijken.
Jij vuile verrader!
En alsof dit een teken was stormden plots alle trollen op hem af. Orgrim zette het zelf op een loopje. Hij vervloekte, dit bos hinderde hem overal, maar gelukkig zag hij dat de trollen het zelfde probleem hadden. Plots bevond hij zich op een open veld, weer vloekte hij, het kon niet makkelijker worden voor de trollen. En alsof het noodlot hem uitlachtte stond hij plots voor een poort. Hij keek angstig achterom en begon dan zo wild op de poort te slaan totdat hij bijna uit zijn scharnieren vloog.

Laat mij binnen! Vlug!

Orgrim glimlachte en keek nog eens door het luikje. De trollen waren verdwenen, voorlopig.

Je weet het niet, hé? Hierbuiten is een oorlog aan de gang. Trollen tegen mensen. Ik snap die vervloekte trollen niet, we hebben ze zoveel vrijheid gegeven en nu willen ze ons land ook nog eens afpakken.

Hij liet zijn stenen aks op de grond zakken en trok het lendendoek die hij om had recht. Voor de zoveelste keer keek hij nog eens door het luikje. Tot zijn grote schrik zag de trollen terugkomen met een boomstam in hun handen. Ze dachten zeker dat deze muur een burcht verschool, maar hij wist wel beter. Ieder mens in zijn land wist van de muur af, ook wisten dat daar geen burcht of iets in die aard stond maar een doodgewoon bos. Maar iedereen vond het te merkwaardig om eens een kijkje te komen nemen.
Hij stond weer recht en keek als versteend naar het bos.

Het is dus waar, een bos. Orgrim had iets waardoor hij zich speciaalder voelt dan de andere mensen. Ik voel hier de magie. Dat maakte hem een goede spion, hij voelde meteen de aanwezigheid van een trol.

Wat verbergt u hier?